หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3444

คนที่ยืนอยู่รอบๆได้ยินคำพูดของเขา กลับไม่รู้จะพูดอะไร

ทว่า ต่อให้ตาเดียวไม่ได้โดนเขาฆ่า

งั้นพวกเขาเองก็ย่อมไม่กลัวตาเดียวหรือหนีไปไหน

หวาเฉียงที่อยู่ไกลออกไปเห็นร่างกายของตาเดียวแข็งทื่อ

จากนั้นหลังเสียงดังปังก็ล้มลงไปกับพื้นทันที

หวาเฉียงทิ้งหอกสามง่ามในมือไว้อีกทาง แล้วรีบวิ่งไปที่ข้างตัวของตาเดียว

ด้วยพลังอันแข็งแกร่งเขาฉีกเสื้อผ้าของตาเดียวออก

สายตาของหวาเฉียงกวาดมองไปรอบๆ จนกระทั่งพบสิ่งที่ต้องการ

เครื่องหมายมนุษย์งู!

“ประธาน จัดการเกือบเสร็จแล้ว”

ลูกน้องคนหนึ่งของสหภาพเเรงงานลี่กงเดินมาข้างหวาเฉียง แล้วพูดกระซิบ

“ดี ไอ้หมอนี่ พวกนายดูเอาละกัน”

หวาเฉียงสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วละสายตาจากตาเดียวที่นอนตายอยู่บนพื้น

เขาเชื่อมั่นในวิธีการจัดการของลูกน้อง ตัวเองจะสนับสนุนอย่างแน่นอน

ทุกคนในที่นี่ต่างเกลียดชังองค์กรมนุษย์งูไม่แพ้เขาเลยสักนิด

เขาเดินไปหาลูกน้องที่เหลือของสหภาพเเรงงานชั่วร้ายที่อยู่ข้างหน้า มองดูคนเหล่านี้นั่งยองๆ บนพื้นกอดศรีษะ

“น้องมั่วหลิน คุณว่ายังไง”

สายตาของหวาเฉียงมองไปยังหลินมั่วที่เดินมาอยู่ข้างๆ

“ที่ท่าเรือกำลังขาดแรงงานพอดี เอาพวกเขาไปทำงานเถอะ”

เมื่อได้ยินคำพูดของหลินมั่ว บนใบหน้าของหวาเฉียงก็เผยให้เห็นสีหน้าที่ตกใจ

“ให้พวกเขาไปทำงาน งั้นพี่น้องเราไม่ตกงานกันหมดเลยเหรอ”

หลินมั่วหัวเราะอยู่พักหนึ่ง สุดท้ายก็พูดว่า

“พี่เฉียง พี่ดูสหภาพเเรงงานของตัวเองที่ไหนบ้างให้สมาชิกของตัวเองทำงาน?”

“ล้วนใช้คนจากข้างนอกมาทำงานให้ทั้งนั้น แต่จ่ายค่าเเรงนิดหน่อยให้ก็พอ”

“ส่วนพี่น้องเรา ผมมีแผนอื่นจัดการภายหลัง”

หวาเฉียงพยักหน้าอย่างว่านอนสอนง่าย

ตอนนี้เขาเข้าใจบทบาทของตัวเองแล้ว

เขาลุกขึ้นยืนทันทีแล้วตะโกนใส่หลินมั่วเสียงดัง

ก่อนหน้านี้เขาเคยเห็นกรรมกรที่ท่าเรือฝั่งตะวันตกทำงาน

พวกเขาต้องเเบกหามสินค้าหนักๆจำนวนมากจนไม่มีวันหมด

บางคนต้องนอนวันละเเค่สองสามชั่วโมง

เมื่อเห็นผู้ชายคนนั้นลุกขึ้นยืน หลินมั่วก็มองไปรอบๆ แล้วพูดขึ้นว่า

“ยังมีใครมีความคิดเหมือนเขาไหม สามารถพูดออกมาได้เลย ทุกคนปรึกษาได้”

น้ำเสียงของหลินมั่วฟังดูอ่อนโยน

เหมือนกับว่าลุกขึ้นยืนก็ไม่ต้องไปทำงานหนักแล้ว

พวกคนที่นั่งอยู่ก็เริ่มลังเลใจขึ้นมาทันที หรือว่าแค่ลุกขึ้นยืนก็ไม่ต้องไปเป็นกรรมกร

แต่คนที่อยู่รอดมาได้ในที่แบบนี้ล้วนแต่เป็นคนที่ฉลาด

สุดท้ายก็ไม่มีใครลุกขึ้นยืน มีเพียงผู้ชายคนนั้นคนเดียวที่ยืนขึ้น

ดวงตาของผู้ชายคนนั้นเต็มไปด้วยความหยิ่งผยองและดูถูกพวกขี้ขลาด

พวกขี้ขลาดพวกนี้ ช่างน่าอับอายจริงๆ!