หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3446

หวาเฉียงเมื่อเห็นสายตาแปลก ๆ ของหลินมั่วก็รู้สึกกังวลขึ้นมาทันที

"พี่หลินมั่ว นี่คุณมองผมแบบนั้นทำไม!"

"พี่เฉียง ผมแค่กำลังคิดว่าคุณนี่ฉลาดขึ้นทุกวันแล้วนะ อีกไม่นานผมคงตามคุณไม่ทันแล้ว"

หวาเฉียงหัวเราะเสียงดัง "ฮ่า ๆ ๆ ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก พี่หลินมั่ว คุณยังคงเป็นรองประธานสหภาพแรงงานลี่กงของเราเสมอ!"

เมื่อหลินมั่วเห็นหวาเฉียงหัวเราะพลางเกาศีรษะแบบไม่รู้เรื่องรู้ราวก็ได้แต่ถอนหายใจ

ไม่เปลี่ยนไปเลยจริง ๆ

"คุณลองเงยหน้าขึ้นมาดูก่อนสิ"

หลินมั่วหันไปมองซั่งหยวนหลงอีที่ยังหายใจหอบหนักเหมือนพยายามทำให้ดูเหมือนว่าตัวเองเพิ่งรู้เรื่องแล้วรีบวิ่งมา

"เอ่อ… ผมว่าพวกคุณควรหยุดก่อน…"

ซั่งหยวนหลงอีเงยหน้าขึ้นมา แต่คำพูดกลับติดอยู่ในลำคอ

ราวกับมีอะไรบางอย่างที่กลืนไม่เข้า คายไม่ออก

สิ่งที่เขาเห็นคือกลุ่มชายฉกรรจ์ถือปืนด้วยใบหน้าที่ดุดัน

ส่วนด้านหน้าของพวกเขามีชายอีกกลุ่มกำลังนั่งยอง ๆ เอามือกุมหัวอย่างสงบเสงี่ยม

"เอ่อ... แล้วประธานตาเดียวล่ะ"

ได้ยินคำถามนั้น หลินมั่วชี้นิ้วเรียวยาวไปยังศพที่อยู่ห่างออกไป

"หืม คุณคิดจะทำอะไร"

ซั่งหยวนหลงอีมองไปยังศพที่ไกลออกไป

เพียงชั่วครู่ก็แน่ใจได้ทันทีว่านั่นคือประธานตาเดียว

"แล้วสหภาพแรงงานชั่วร้ายล่ะ"

สายตาของซั่งหยวนหลงอีเบนไปมองคนที่นั่งคุกเข่าอยู่ไม่ไกล

ทุกคนดูสงบและไม่แสดงท่าทางต่อต้านอะไรเลย

"คุณไม่ได้กำลังมองพวกเขาอยู่หรอ"

คำตอบของหลินมั่วทำให้ซั่งหยวนหลงอีอึ้งไปชั่วขณะ เขาแทบไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยิน

แม้แต่พลังของสหภาพแรงงานชั่วร้ายที่น่ากลัว ต่อให้สหภาพแรงงานของเขาใช้กำลังทั้งหมด

ก็คงได้แค่ผลเสมอเท่านั้น

เขาต้องแสดงให้เห็นว่าตนมาที่นี่เพื่อห้ามการต่อสู้ ไม่ได้มาหาเรื่อง ให้ทุกคนมาซ่อนตัวอยู่ด้านหลัง

มีเพียงแค่ตัวเองเท่านั้นที่วิ่งออกมาก่อนใคร

"ไม่มีอะไร ๆ ผมแค่ได้ยินว่ามีการต่อสู้กัน”

“ก็เลยรีบมาดูในฐานะที่เป็นส่วนหนึ่งของเกาะนี้ ผมต้องรับผิดชอบ…"

"ในเมื่อมันจบลงแล้ว ผมก็คงต้องขอตัวกลับก่อน"

ถ้าประธานตาเดียวยังมีชีวิตอยู่คงโกรธจนลุกขึ้นมาด่าชุดใหญ่แน่ เขาคงจะตะโกนว่า

นายกล้ามาก! ฉันตายไปแล้วนายก็เลยบอกว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น!

หลินมั่วยิ้มเล็กน้อยก่อนพูดว่า

"ท่านประธานซั่งหยวนหลงอี ไหน ๆ ก็มาถึงแล้ว จะรีบไปทำไมล่ะ อยู่ด้วยกันก่อนสิ จะได้ไม่มีใครมาว่าสหภาพแรงงานกงลี่ของเรา“

”ไม่ต้อนรับแขก ทำเมินประธานซ่างหยวนหลงอี"

"ไม่ ๆ ๆ คุณเกรงใจผมเกินไปแล้ว วันนี้ผมยังมีธุระที่ท่าเรือต้องจัดการ”

“เอาไว้คราวหน้าหลงอีจะมาเยี่ยมอย่างแน่นอน"