หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3462

เขาถอนหายใจเบาๆ ในหน้าอวบนั้นเผยความเศร้าออกมา

“หากรู้แต่แรก ไม่ว่ายังไงก็จะต้องให้เขาเข้าร่วมสำนักงานสอบสวนของพวกเราให้ได้”

“ทีนี้ก็ดีเลย ทุกคนกลายเป็นคนบ้านเดียวกัน ส่วนฉันกลายเป็นคนล่างไปแล้ว”

“เฮ้อ”

จูถ่งไม่ได้ยืนเศร้าอยู่ที่ประตูอีกต่อไป

เขาขยับร่างอ้วนท้วมของเขาและเตรียมตัวเพื่อรับมือกับเรื่องที่กำลังจะมา

หน้าประตูสำนักงานสอบสวน ทหารที่แต่งตัวเรียบร้อยนั้นเดินออกมาทีละคน

ในมือของพวกเรานั้นไม่ได้เป็นเครื่องปืนกลเหมือนแต่ก่อน

แต่ในมือของพวกเขาแต่ละคนนั้นต่างถือดอกไม้ต่างๆ นานา

“นี่สำนักงานสอบสวนจะทำอะไรกัน”

“หรือจะมีคนใหญ่คนโตจะมา ถึงได้อลังการแบบนี้”

“พวกที่ชอบรังแกคนอ่อนแออย่างพวกเขาก็มีวันแบบนี้เหรอ!”

ทหารของสำนักงานสอบสวนแต่ละคนนั้นมีสีหน้าที่เรียบเฉย ไม่ได้สนใจพวกคนที่อยู่บนถนนเลย

เวลาค่อยๆ ผ่านไป อยู่ๆ ทางต้นถนนที่อยู่ไกลออกไปก็ปรากฏคนรูปร่างสูงโปร่งคนหนึ่ง

ข้างหลังของเขานั้นมีแต่ชายฉกรรจ์ที่มีกล้ามใหญ่โตดูน่ากลัวเดินตามมา

เดิมทีคนที่ยืนดูสนุกอยู่หน้าประตูสำนักงานสอบสวน ตอนนี้ก็ไม่มีใครกล้าจะอยู่ต่อแล้ว

“ขบวนใหญ่ขนาดนี้ นี่มันคนท่าเรือไหนมากัน”

“ไม่รู้สิ ได้ข่าวว่าท่าเรือนั้นไม่ถูกกับสำนักงานสอบสวนมาโดยตลอดไม่ใช่เหรอ”

“ดูเหมือนว่าสถานการณ์บนเกาะนี้มันจะเปลี่ยนแล้วสินะ!”

พวกเขานั้นรีบสลายตัวไปอย่างไว

หลินมั่วที่รูปร่างสูงโปร่งค่อยๆ เข้ามาใกล้

เขามองดูทหารของสำนักงานสอบสวนที่เรียงแถวต้อนรับด้วยสีหน้านิ่งเฉย

เหิงปิงที่อยู่ข้างๆ เห็นภาพนี้แล้วก็เกิดนึกย้อนความทรงจำขึ้นมา

ครั้งก่อนที่เธอเห็นสถานการณ์แบบนี้ เป็นเมื่อสิบปีก่อนตอนที่พ่อของตนยังไม่ถูกซั่งหยวนหลงอีฆ่า

“จูถ่งเจ้าสำนักของสำนักงานสอบสวนขอคารวะคุณเหิงปิงและรองประธานมั่วหลินครับ”

จูถ่งที่อ้วนท้วมเดินออกมาจากสำนักงานสอบสวน

เขามองดูหลินมั่วและเหิงปิงสองคนด้วยใบหน้าอวบที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม

สายตาของเหิงปิงเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

เจ้าสำนักของสำนักงานสอบสวนออกมาต้อนรับทั้งสองคนแบบนี้เลยเหรอ

ดังนั้นตั้งแต่แรกเริ่ม จูถ่งก็ได้เริ่มเตรียมการแล้ว

“คนของสหภาพเเรงงานน้ำลึกพวกนั้นฉันจะสั่งคนไปรับต่อ”

“คุณมั่วหลินไม่ต้องห่วง ตอนนี้ก็ใกล้จะเที่ยงพอดี เข้ามาที่สำนักแล้วกินอาหารหน่อยเป็นยังไง”

หลินมั่วนั้นมีรอยยิ้มออกมา จากนั้นก็พยักหน้า

จูถ่งคนนี้อยู่เป็นจริงๆ มันทำให้เขานึกถึงเหอเอ้อร์ที่อยู่ไกลถึงเมืองไห่ฟาง

อีกทั้งทั้งสองคนยังไม่ได้มีความแค้นอะไรต่อกัน

ตอนนั้นที่เหอเอ้อร์หาเรื่อง จูถ่งไม่ได้ห้ามและก็ไม่ได้ยินยอม

หลังจากนั้นก็ไม่ได้ให้สำนักงานสอบสวนลงมือทำอะไรต่อ

ดังนั้นหลินมั่วจึงยอมที่จะไว้หน้าจูถ่ง ดูว่าเขาจะทำอะไรกันแน่

เข้ามาถึงห้องโถงของสำนักงานสอบสวน

ก็มีคนรับใช้มาเสิร์ฟอาหารทีละเมนู

หากอยู่ข้างนอกอาหารพวกนี้ก็ถือว่าเป็นเมนูอาหารทั่วไป

แต่เมื่ออยู่ในที่แบบนี้ คนธรรมดาทั่วไปก็ใช่ว่าจะได้กิน

“ทุกคนถอยออกไป!”