หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3466

พิธีสืบทอดตำแหน่งเจ้าเกาะจบลง

เหิงปิงกลับเข้าไปในจวนเจ้าเกาะ คนที่ยืนอยู่ข้างนอกนั่นก็แยกย้ายกันไป

ที่นี่มันน่ากลัวจริงๆ

บางคนในพวกเขายังนึกย้อนคิดถึงประชาธิปไตยที่คนหัวล้านคนนั้นพูด

อยากจะด่าให้แรงๆ จริงๆ

นี่เหรอคือความประชาธิปไตย

พวกเขาจากไปอย่างรวดเร็วด้วยความรู้สึกไม่พอใจ ด้วยการสร้างเรื่องเหรอ

พี่น้อง ทุกคนใช่จิตสนับสนุนนะ

ภายในจวนเจ้าเกาะ หลินมั่ว จูถ่งและเหิงปิงนั่งอยู่บนโต๊ะ

“คุณมั่วหลิน ตอนนี้พิธีสืบทอดตำแหน่งจบลงแล้ว ขั้นตอนต่อไปเราควรจะทำอะไรดีคะ”

เหิงปิงมองไปที่หลินมั่วที่อยู่ข้างๆ

สายตาของจูถ่งเองก็มองไปที่หลินมั่ว

“ตอนนี้พวกเราควรจะอาศัยจุดเด่นที่ใหญ่ที่สุดของเกาะนี้”

“จุดเด่นที่ใหญ่ที่สุดของหมู่เกาะซีว่านเซี่ยงคือการไม่มีกฎเกณฑ์ และนี่ก็เป็นกฎเกณฑ์ที่ใหญ่ที่สุด”

“ต่อไปเอาท่าเรือทั้งสามมารวมกัน และสร้างท่าเรือที่ใหญ่ที่สุดขึ้นมา”

ทั้งสองคนพยักหน้า ส่วนเรื่องอื่นๆ แม้หลินมั่วจะไม่พูด

พวกเขาเองก็รู้ว่าควรจะทำยังไง

“จริงสิคุณจูถ่ง หลายสิบวันก่อนมีสินค้าหลายสิบตันถูกปล้นที่ทะเล”

“คุณมีข่าวหรือได้ข่าวอะไรไหม”

หลินมั่วมองไปที่จูถ่งแล้วถามเสียงเบา

จนถึงตอนนี้ หลินมั่วก็ยังไม่รู้เลยว่าสินค้าของหงเหมินอยู่ที่ไหนกันแน่

รู้เพียงแค่ว่ากลุ่มที่ร่วมการปล้นมีคนขององค์กรมนุษย์งูอยู่ด้วย

จูถ่งนั้นนึกย้อนคิด จากนั้นก็พูดกับหลินมั่วว่า

“คุณมั่วหลิน ถ้าคุณถามถึงเรื่องนี้ ฉันก็พอจะได้ยินอะไรมาบ้างจริงๆ”

“ได้ข่าวว่าสินค้านั้นเป็นของหัวหน้าก่วงเต๋อถังของหงเหมิน แต่กลับถูกปล้นไป”

“น้ำในนี้มันลึกมาก ฉันไม่แนะนำให้คุณไปเสี่ยงนะ”

หลินมั่วพยักหน้าแล้วไม่ได้พูดอะไรต่อ

การที่สามารถแย่งชิงสินค้าของหงเหมินจะต้องไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน

พระจันทร์ในคืนนี้ถูกเมฆบดบัง ความมืดปกคลุมทั้งแผ่นดิน

หลินมั่วเดินอยู่บนถนนพื้นหินชนวนด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“จะตามอีกนานแค่ไหน”

อยู่ๆ หลินมั่วก็เอ่ยปากพูดออกมาเสียงเบา

ขณะนั้นรอบๆ ไม่มีใครเลย หลินมั่วดูเหมือนว่ากำลังพูดกับตนเอง

หากคนอื่นมาเห็นเข้า คงจะคิดว่าหลินมั่วเป็นคนบ้าเสียสติ

“ถ้ายังไม่ออกมาอีก ฉันจะไปแล้วนะ”

หลินมั่วมองไปที่ต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ไกลออกไป สายตาของเขานั้นเยือกเย็น

เมื่อกี้เขาก็รู้สึกว่ามีคนแอบสอดส่องตนที่จวนเจ้าเกาะ

ดังนั้นถึงได้ออกจากจวนเจ้าเกาะ

หลินมั่วอยากจะรู้ว่าใครกันที่แอบตามตนเองมา

หลินมั่วมองตรงไปที่ต้นไม้ใหญ่ที่ไกลออกไปโดยที่ไม่ขยับไปไหน

สักพัก เสียงที่ชื่นชมก็ดังขึ้น

“สุดยอด สมแล้วที่เป็นคุณมั่วหลิน”