หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3468

หลินมั่วหรี่ตาลงเล็กน้อย

คนคนนี้กล้าพูดว่าตัวเองรู้จักเขา ต่อหน้าเขาที่เป็นหัวหน้าของก่วงเต๋อถัง

ตกลงผู้ชายคนนี้แกล้งสร้างภาพขึ้นมา หรืออยากจะหาทางใช้ประโยชน์จากเขาก่อนกันแน่

“ไม่ทราบว่า ถ้าผมอยากจะเข้าร่วมกับก่วงเต๋อถัง แห่งหงเหมิน”

“ผมต้องทำอะไรบ้าง”

หลินมั่วมองไปทางชายหนุ่ม พร้อมกับถามด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

“มั่วหลิน รู้ไหมว่าทำไมผมถึงชื่นชอบคุณมาก”

ชายหนุ่มไม่ได้ตอบคำถามของหลินมั่วตรง ๆ ว่าต้องทำอะไรบ้าง

แต่กลับเปลี่ยนเรื่องไป พร้อมทั้งถามหลินมั่วกลับด้วยรอยยิ้ม

หลินมั่วส่ายหน้าเบา ๆ

ชายหนุ่มพูดต่อ “เพราะผมไปได้ยินเรื่องของคุณมา คุณทั้งนิ่งสุขุม แข็งแกร่ง และลึกลับ”

“สามสิ่งนี้เป็นคุณสมบัติที่บ่งบอกตัวตนของคุณ และมันเป็นสิ่งที่ผมชอบทั้งหมด”

“เพราะฉะนั้น ผมจึงให้คนไปเชิญคุณมา เพื่อหวังว่าคุณจะร่วมมือกับผม”

“เอาแบบนี้สิ คุณดื่มเหล้าขวดที่อยู่ในมือ แล้วช่วยผมลงแข่งหนึ่งแมตช์”

“แล้วผมจะช่วยให้คุณได้เข้าร่วมกับก่วงเต๋อถัง ตกลงไหม”

หลินมั่วมองชายหนุ่มที่มีท่าทีจริงจัง คนที่ไม่รู้เรื่องอาจคิดว่าเขาอยากช่วยเหลือหลินมั่วอย่างจริงใจ

“แข่งอะไร”

“ต่อสู้ในสังเวียนมวยใต้ดิน”

“คู่ต่อสู้คือเนี่ยชิงจากแก๊งต้าเฉวียน แค่คุณตอบตกลงกับเขา ทุกอย่างก็จะไม่มีปัญหา”

แววตาของหลินมั่วเปลี่ยนไปเล็กน้อย เนี่ยชิงจากแก๊งต้าเฉวียน...

คือคนที่จูถ่งเคยพูดถึงว่า หลังจากที่สินค้าถูกปล้นไปแล้ว เขาก็เริ่มใช้ชีวิตหรูหราทันที

เดิมทีหลินมั่วตั้งใจจะจับตัวชายหนุ่มคนนี้หลังจากที่ถามเขาเสร็จ

แต่ไม่คิดเลยว่าจะได้รับข้อมูลที่คาดไม่ถึง

“ตกลง แล้วจะแข่งเมื่อไหร่”

เมื่อได้ยินหลินมั่วยอมตกลงอย่างง่ายดายเช่นนี้ รอยยิ้มบนใบหน้าของชายหนุ่มก็ยิ่งกว้างขึ้น

แต่ในแววตาของเขากลับเต็มไปด้วยการดูถูกและเย้ยหยัน

คนอย่างแกน่ะหรือที่ถูกคนบนเกาะเรียกว่าท่านมั่วหลิน

ตอนนี้ดูแล้วก็เป็นแค่คนโง่คนหนึ่งเท่านั้น

……

ที่ท่าเรือของสหภาพแรงงาน ในตอนนี้ทุกที่สว่างไสวด้วยแสงไฟ

หลังจากที่หลินมั่วกลับมาถึง หวาเฉียงก็รีบเดินเข้ามาหาเขาด้วยสีหน้าร้อนใจ

“มั่วหลิน พวกเรามีปัญหาแล้ว”

หลินมั่วตบไหล่ของหวาเฉียงเบา ๆ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งสงบ

“พี่เฉียง เกิดอะไรขึ้น ค่อย ๆ เล่า”

หวาเฉียงสูดหายใจลึก จากนั้นก็เล่าให้เขาฟังอย่างไม่มีช่องไฟให้ใครได้พูดแทรก

“วันนี้พวกเราพูดกันว่าจะไปรวมท่าเรือใช่ไหม แต่พอพวกเราไปถึง กลับพบว่า…”

“ทุกอย่างถูกปล้นไปจนหมด แม้แต่สินค้าที่กองอยู่ก็ไม่เหลืออะไรเลย”

“การรวมท่าเรือสามแห่งให้เป็นท่าเรือขนาดใหญ่ ต้องใช้อุปกรณ์เยอะมาก แต่ตอนนี้บนเกาะไม่มีอุปกรณ์อะไรเหลืออยู่เลย”

“ตอนนี้พวกเราไม่สามารถสร้างท่าเรือขนาดใหญ่ใหม่ได้แล้ว”

หวาเฉียงพูดถึงปัญหาที่พบเจอทั้งหมด ก่อนจะมองไปที่หลินมั่วอย่างมีความหวัง

หลินมั่วครุ่นคิดอยู่สักพัก ก่อนจะพูดขึ้น “พี่เฉียง เรื่องนี้ปล่อยให้ผมจัดการเอง”