หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3482

เมื่อได้ยินหลินมั่วพูด เเววตาของเฉียนเต๋อกุยก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย

แต่หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก็ไม่ได้ปฏิเสธ และได้พยักหน้า

“ฮ่าฮ่า!”

ขณะที่ทุกคนกำลังงงงวย จู่ๆก็มีเสียงหัวเราะดังขึ้นจากพ่อค้าเเร่

ชายหนุ่มที่มีรูปร่างผอมบางและใบหน้าดูเจ้าเล่ห์เดินออกมาจากกลุ่มคน

เขาไขว้มือยกนิ้วชี้มา แล้วมองหลินมั่วด้วยสายตาเยาะเย้ย และด่าเสียงดังว่า

“นายคิดว่านายเป็นใคร กล้ามาพูดจาเหลวไหลแบบนี้”

“พวกเราที่อยู่ในนี้ผ่านประสบการณ์กับแร่มากว่าสามสิบปี ทุกคนต่างบอกไม่มี”

“นายเพิ่งเข้าวงการมาไม่รู้ถึงหนึ่งปีไหมกล้ามาพูดแบบนี้ได้ยังไง”

“ฉันว่านะ นายไม่เหมาะมาทำธุรกิจเเร่หรอก ตรงข้ามเหมาะกับไปขายตูดเถอะ!”

ชายหนุ่มรูปร่างผอมบางพูดจาเยาะเย้ยหลินมั่วอย่างรุนเเรง พร้อมกับหัวเราะเยาะ

“ใช่ใช่ ประธานธนาคารเฉียนคุณไปพาใครมา ไม่รู้จักกฏระเบียบเลย”

“จองหอง จองหองเกินไป!”

บรรดาเหล่าพ่อค้าเเร่ที่ไม่ถูกกับเฉียนเต๋อกุยต่างก็พากันหัวเราะเยาะหลินมั่ว

พวกเขามีความเเค้นฝังใจกับเฉียนเต๋อกุยมานานหลายปีเเล้ว

ตอนนี้จึงเยาะเย้ยหลินมั่วที่มากับเฉียนเต๋อกุย และพวกเขายังระบายใส่หลินมั่วอย่างต่อเนื่อง

“ในเมื่อฉันเฉียนเต๋อกุยต้องการเหมืองเเร่นี้ ไม่สนว่าจะเป็นเหมืองร้างหรือไม่”

“เถ้าแก่ซาง ผมจำได้นะว่าคุณมีสินค้าอยู่กลางทะเลใช่ไหม”

เฉียนเต๋อกุยยอมให้คนอื่นดูถูกตัวเองได้

แต่ไม่ยอมให้ใครมาดูถูกคนที่ตัวเองพามาด้วยอย่างหลินมั่ว

ดวงตาที่ดูใจดีพลันหรี่ลง มองตรงไปที่พ่อค้าเเร่คนหนึ่งที่เพิ่งพูดจาเสียดสีไป

พ่อค้าแร่เมื่อเห็นเเววตาเย็นชาของเฉียนเต๋อกุย สีหน้าเยาะเย้ยก็หายไปทันที

เขาก้มหน้างุดด้วยความหวาดกลัวไม่กล้าพูดต่อ

ตอนนี้เขาหวังเพียงว่าสินค้าล็อตนั้นจะยังสามารถทำธุรกิจต่อไปได้

ดังนั้นจึงไม่ได้บอกใครเลย

จึงทำให้หลิงจงรีบมาที่นี่ทันที

หากยืนยันได้ว่าเป็นเหมืองร้างจริงๆ ครั้งนี้สำนักงานการปกครองเกาะ จะสูญเสียทั้งกำลังคนทั้งทรัพย์สินไปเปล่าๆ

ทั้งหมดเสียเงินไปเปล่าๆ กระทั่งไม่รู้ว่าขาดทุนไปเท่าไร

เมื่อหลิงจงพูดจบ เหล่าพ่อค้าเเร่ที่รายล้อมต่างพูดขึ้นมาว่า

“ผู้จัดการหลิงจง ตามที่พวกเราสำรวจดู เหมืองแร่นี้มีเพียงชั้นบนสุดเท่านั้น”

“ใช่เเล้วผู้จัดการหลิงจง แม้ว่าด้านบนจะมีเเร่เยอะเเค่ไหน เเต่ขุดลงไปก็คงเจอแต่ดิน”

ขณะที่ทุกคนกำลังพูดกับหลิงจง

ชายหนุ่มรูปร่างร่างผอมบางที่ใช้มือไขว้หลัง ก็พูดเสียงแหลมออกมาอีกครั้ง

“ก็ไม่เเน่หรอกนะ ประธานธนาคารเฉียนพาใครมาไม่รู้

“พูดตลอดว่าที่นี่มีเหมืองเเร่”

“ถึงขั้นบอกว่าจะเอาเหมืองเเร่นี้ไม่ว่าจะเป็นเหมืองร้างหรือไม่ก็ตาม”

“ผู้จัดการหลิงจง ขายให้พวกเขาไปเถอะ”