หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3496

ลูกน้องคนนี้ร้องไห้ฟูมฟายคุกเข่าอยู่ตรงหน้าหงกุ้นอู่ซาน

ลูกน้องคนอื่นที่ยืนอยู่ข้างๆในดวงตาล้วนฉายแววเลื่อมใส ที่ไอ้หมอนี่เเสดงละครซะเหมือน

หงกุ้นอู่ซานเห็นลูกน้องที่ฟูมฟาย ในดวงตาก็ฉายความหงุดหงิด

จากนั้นก็เอาปืนจ่อไปที่หัวของลูกน้องและพูดเสียงเย็นชาว่า

“หุบปาก!”

ตามด้วยเสียงที่เย็นชาของหงกุ้นอู่ซาน ร่างกายที่สั่นด้วยความหวาดกลัวของลูกน้องหยุดร้องไห้ทันที

สายตาของหงกุ้นอู่ซานกวาดมองไปที่ทุกคนอย่างเหี้ยมโหด แล้วพูดด้วยเสียงอันดังว่า

“เอาข้อมูลทั้งหมดของมันมาให้ฉัน!”

“ครับ!”

ลูกน้องคนหนึ่งรีบวิ่งออกไปทันที จนกระทั่งวิ่งจนขาขวิด

หลังจากผ่านไปไม่นาน ลูกน้องคนนั้นก็วิ่งกลับมาอีก

“ลูกพี่ เมื่อครู่ผมถามอย่างชัดเจนเเล้ว คนนั้นที่ฆ่าหงมู่ชื่อมั่วหลิน”

“หนำซ้ำตามที่พวกเราสืบมา มั่วหลินคนนั้นจู่ๆก็โผล่มาจากไหนไม่รู้”

“ก่อนหน้านี้บนเกาะนี้ดูราวกับไม่เคยมีคนๆนี้มาก่อน ตอนนี้เดาว่าน่าจะเป็นคนจากเกาะอื่น”

หงกุ้นอู่ซานลุกขึ้นยืน เเล้วเตะลูกน้องไปที่ตัวอย่างเเรง

“ข้าอยากรู้เรื่องพวกนี้เหรอ ไอ้สวะ!”

“ฉันต้องการรู้ว่ามันเก่งเเค่ไหน!”

“เดือนนี้จะหักเงินเดือนทั้งหมดของเเก ไอ้ขยะ!”

หงกุ้นอู่ซานด่าลูกน้องไปยกใหญ่ เเล้วตบไปบนใบหน้าของลูกน้องอย่างเเรง

แต่หงกุ้นอู่ซานกลับไม่ได้สังเกตุเห็นสีหน้าเจ็บเเค้นในดวงตาของลูกน้อง

คนอื่นๆที่เห็นหงกุ้นอู่ซานตบลูกน้องอย่างเเรงก็ยิ่งไม่กล้าพูดอะไร

คนข้างหลังที่เพิ่งพูดเรื่องนี้ไป ตอนนี้โดนตีซะขนาดนี้

ลูกน้องฝืนลุกขึ้นยืนอย่างยากลำบาก เเล้วพูดกับหงกุ้นอู่ซานต่อว่า

“ลูกพี่ มั่วหลินนั่นลงมือไม่กี่กระบวนเอง”

“เเต่ทุกกระบวนที่ลงมือก็เอาชนะคู่ต่อสู้ได้อย่างง่ายดาย ไม่มีใครหนีรอดเงื้อมือเขาไปได้เลย”

“พวกเราสืบไม่รู้เลยว่ามั่วหลินเก่งขนาดไหนกันเเน่”

หงกุ้นอู่ซานกลับไปนั่งบนเก้าอี้ตามเดิม แล้วเช็ดปืนของตัวเอง

“วิทยายุทธ์สูงส่ง ฉันเคยเห็นกับตาตัวเองว่าเขาใช้มือข้างเดียวฟาดพื้นจนเเตก”

ภายใต้กระเเสข่าวนี้ บรรดาผู้ค้าข้อมูลนับไม่ถ้วนเวลานี้ต่างตื่นเต้นกันทุกคน

บ้างก็เเต่งเรื่อง บ้างก็ไปสืบหาข้อมูล

เวลานี้ทุกคนต่างใช้ความพยายามอย่างเต็มที่ เพื่อหาไปข้อมูลของหลินมั่ว

เหมืองเเร่เฉียนซื่อ เฉียนเต๋อกุยเดินเข้ามาด้วยสีหน้าร้อนรน

“มั่วหลิน มั่วหลิน!”

เสียงเรียกของเฉียนเต๋อกุยที่ดังลั่นทำให้หลินมั่วที่กำลังนั่งจิบชาอย่างสงบหันไป

“มีอะไรเหรอ”

เฉียนเต๋อกุยพูดกับหลินมั่วด้วยสีหน้าที่ร้อนรน

“มั่วหลิน ตอนนี้คุณยังจะนั่งจิบชาได้อยู่อีกเหรอ คุณรู้ไหมหงกุ้นอู่ซานเเก็งต้าเฉวียนได้ท้าดวลกับคุณเเล้ว”

“รู้”

“งั้นคุณยังจะสามารถนั่งดื่มชาอย่างใจเย็นได้อีกเหรอ”

ริมฝีปากของหลินมั่วโค้งขึ้นเล็กน้อย “นี่เเหล่ะคือสิ่งที่ผมต้องการ”