หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3517

ยามค่ำคืน ที่ท่าเรือสหภาพเเรงงานลี่กง

หลินมั่วยืนอยู่ริมท่าเรือสงบนิ่ง ชุดสีขาวของเขาพริ้วไหวไปตามสายลม

กลิ่นคาวเลือดจางๆค่อยๆลอยหายไปตามลม

หลังจากการประหารชีวิตในช่วงเย็น เกาะทั้งเกาะก็เต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือด

จนถึงตอนนี้ ความรู้สึกถึงได้ดีขึ้นบ้างเล็กน้อย

“วิธีการของคุณโหดร้ายจริงๆ คนมากมายขนาดนี้บอกจะฆ่าก็ฆ่า”

ทันใดนั้น มีเสียงพูดเยาะเย้ยดังขึ้น

ชายหนุ่มใส่ชุดสีเขียวเดินเข้ามาจากระยะไกล

ในมือยังถือขวดหยกอันนั้นแล้วเทเหล้าดื่มอย่างรวดเร็ว

กลิ่นเหล้าหอมฉุนลอยออกมาจากตัวเขา

ชายหนุ่มมีเคราเดินตามหลังมา เมื่อเห็นหลินมั่วก็ยิ้มออกมาเล็กน้อย

ตั้งเเต่เหตุการณ์ครั้งที่แล้ว ความรู้สึกของชายมีเคราก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย

บวกกับเขาคิดว่าวันหลังหลินมั่วต้องมาทำงานเป็นลูกน้องให้เจ้านาย

ดังนั้นท่าทีของเขาจึงดีขึ้นเล็กน้อย

“เรื่องบางเรื่อง ไม่ทำคนอื่นจะคิดว่าคุณเป็นคนขี้ขลาด”

หลินมั่วมองไปที่ชายหนุ่ม พูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

“ฮ่าฮ่า มั่วหลิน ผมชอบที่คุณดูสงบนิ่งอยู่สมอ ไม่ว่าจะเจอกับเรื่องอะไร”

ชายหนุ่มชมหลินมั่ว จากนั้นสายตาเหลือบไปมองชายมีเครา

“เรือล่ะ ทำไมยังมาไม่ถึง”

“เจ้านาย มาถึงเร็วๆนี้เเล้วครับ”

เเน่นอน ใช้เวลาไม่นานหลังจากคำพูดของชายมีเครา

เรือขนาดกลางลำหนึ่งปรากฏขึ้นในทะเล เเละค่อยๆเทียบท่า

“ไปเถอะมั่วหลิน วันนี้จะพาไปดูของดีของหมู่เกาะซีว่านเซียง”

ชายหนุ่มยิ้มให้หลินมั่วอย่างมีเลศนัย

จากนั้นเขาก็เดินตรงไปที่เรือ และชายมีเคราก็เดินตามหลังเขาไปด้วยความเคารพ

เมื่อยืนอยู่บนดาดฟ้าเรือ ชายหนุ่มก็เเสดงสีหน้าที่มีความสุข

“ใช่แล้วมั่วหลิน ผมยังไม่ได้บอกชื่อของผมกับคุณใช่ไหม”

จู่ๆชายหนุ่มก็หันมามองหลินมั่วเเล้วถามขึ้น

กดปุ่มบนกระสุน แล้วโยนลงไปในน้ำ

ทันทีที่กระสุนตกลงไปในน้ำก็มีแสงสีแดงสว่างวาบขึ้นมา

ฉลามทุกตัวถูกแสงสีเเดงกลืนกินไปหมด เวลาสั้นๆไม่กี่วิ

ฉลามที่เคยเเข็งเเรงและว่ายน้ำอย่างคล่องเเคล่ว

ทีละตัวก็หงายท้องลอยบนผิวน้ำทะเล

หลินมั่วขมวดคิ้วเล็กน้อย นี่มัน…

อาวุธชีวภาพ?

“มั่วหลิน กระสุนลูกนี้มันเเรงขนาดนี้ รู้สึกกลัวไหม”

จ้าวก่าวที่อยู่ข้างๆ มองไปทางหลินมั่วด้วยรอยยิ้ม แล้วพูดเสียงดังว่า

“น่ากลัวมาก”

“นั่นสิ คุณรู้ไหมว่ากระสุนลูกนี้ที่เรียกว่าผู้ทำลายผมซื้อมาในราคาเท่าไร”

“หนึ่งล้านเหรียญเฟื่องฟ้า!”

“ผู้ทำลาย?”