หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3516

เสียงของเหิงปิงเย็นยะเยือก เธอตะโกนบอกทุกคน

“คนเหล่านี้ต่างก็ก่ออาชญากรรมในต่างประเทศมาก่อน แล้วมายังเกาะหลินของพวกเรา”

“ทว่ากลับไม่สำนึกผิดเลยแม้เเต่น้อย ยังคงทำผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า”

“วันนี้ ฉันจะสั่งประหารชีวิตพวกมันทั้งหมด เพื่อเป็นการแก้แค้นให้กับผู้คนบนเกาะหลินของพวกเราที่ถูกพวกมันฆ่า”

เมื่อเหิงปิงพูดจบ ฝูงชนก็ส่งเสียงโห่ร้องกันอีกครั้ง

“เจ้าเกาะพูดถูกแล้ว หมอนั่นในนั้นฉันรู้จัก!”

“มันสังหารเเม่และลูกของฉัน!”

“คนร้ายที่สังหารสามีของฉันยังอยู่ข้างใน มันสังหารสามีของฉัน!”

“ฆาตกรที่ฆ่าลูกชายของฉัน ต่อให้กลายเป็นเถ้าถ่านฉันก็ยังจำได้ไม่ลืม!”

เสียงร้องไห้ดังขึ้นทั่วบริเวณ

ชาวเกาะส่วนใหญ่พบเห็นศัตรูของตนในกลุ่มนักโทษ

อารมณ์ความโกรธแค้นของพวกเขาปะทุขึ้นมาทันที

ส่วนนักโทษที่กำลังจะถูกประหารชีวิต เวลานี้ร้องขอชีวิตเหิงปิงอย่างสิ้นหวัง

“ท่านเจ้าเกาะ พวกเราเต็มใจไปทำงานใช้เเรงงาน ขอร้องท่านไว้ชีวิตพวกเราด้วย!”

“ท่านเจ้าเกาะ ผมเเพียงเเต่ถูกความโลภบังตาจึงกระทำการเช่นนั้น ท่านโปรดให้อภัยด้วยเจ้าเกาะ”

“เจ้าเกาะ ขอท่านปล่อยผมไป ผมเต็มใจที่จะนำสมบัติทั้งหมดที่ผมเก็บสะสมมามอบให้ท่าน”

เห็นพวกเขาทั้งหลายหน้าตาโศกเศร้า ขอร้องอย่างน่าเวทนา

เเต่เหิงปิงก็ยังคงหน้าตาเฉยเมยไม่เปลี่ยนเลยสักนิด

ไม่ต้องพูดถึงว่าพวกนี้เคยทำความชั่วช้าเลวทรามมาก่อน

เมื่อคืนนี้หลินมั่วได้อธิบายให้เหิงปิงฟังอย่างละเอียดถึงเหตุผลที่ต้องฆ่าพวกเขา

ตอนนี้เกาะหลินต้องการเวลาในการพัฒนาอีกนาน

ในช่วงเวลานี้ ไม่สามารถให้เกิดปัญหาใดๆขึ้นเลย

และวิธีที่ดีที่สุดที่จะรักษาความสงบสุขและความสามัคคีก็คือ

ให้พวกเขาได้เห็นตัวอย่าง!

เมื่อมีตัวอย่างให้เห็น แม้แต่พวกที่คิดจะก่อเรื่องก็ต้องคิดหนัก

และเหล่านักโทษที่ก่อกรรมทำชั่วร้ายเเรงเหล่านี้ ก็กลายเป็นเครื่องมือที่ดีที่สุดในการขู่ให้คนอื่นกลัว

“ลงมือ!”

“ตั้งเเต่วันนี้เป็นต้นไป ผมจะเป็นผู้รับใช้ที่ซื่อสัตย์ของเจ้าเกาะ!”

พวกเขาเเต่ละคนก้มหน้าลงเเตะกับพื้น

ทุกครั้งที่เพชรฆาตประหารชีวิตใครสักคนหนึ่ง ก็จะมีคนหนึ่งคุกเข่าลงทันที

แม้จะมีเลือดไหลออกมาเปรอะเปื้อนตัวพวกเขาก็ตาม

เหิงปิงที่นั่งอยู่บนที่สูงมองดูชาวเกาะหลินที่คุกเข่าอยู่เบื้องหน้า

เวลานี้เธอรู้สึกว่าตัวเองเเบกรับภาระอันหนักหน่วง

เธอกำลังคิดที่จะลุกขึ้นยืนเพื่อบอกให้ทุกคนลุกขึ้นมา ไม่จำเป็นต้องคุกเข่าเช่นนี้

มือข้างหนึ่งวางอยู่บนไหล่ของเหิงปิง หลินมั่วกระซิบเบาๆ

“นี่คือความจริงใจของพวกเขา คุณรับไว้เถอะ”

“หากคุณไม่รับไว้ งั้นภายในใจของพวกเขาจะต้องไม่มีความสุขแน่”

เหิงปิงหันไปมองใบหน้าที่สงบนิ่งของหลินมั่ว เเล้วพยักหน้า

เเต่ภายในใจของเธอก็ได้ให้คำมั่นสัญญาเงียบๆ

“ฉันจะให้พวกเขามีชีวิตที่สงบสุขตลอดไป!”