หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3515

หลังจากกลับมานอนบนพื้นหญ้า หลินมั่วก็เอ่ยถามขึ้นมา

“หวาเฉียง สหภาพเเรงงานลี่กงพัฒนาไปได้ดีเเค่ไหนแล้ว”

“ฮะ?”

จู่ๆหลินมั่วก็ถามออกมาอย่างกระทันหันทำให้หวาเฉียงตกตะลึงทันที

หลินมั่วยิ้มอย่างขมขื่นเมื่อเห็นปฏิกิริยาของหวาเฉียง เพราะอะไรตัวเองถึงได้ถามคำถามนี้กับหวาเฉียง

จากนั้นก็หันไปมองจางซานที่ถูกหวาเฉียงจับตัวอยู่

จางซานตบเเขนหวาเฉียงเบาๆด้วยความไม่พอใจ ที่ตัวเองยังไม่ได้พูดอะไร

“มั่วหลิน ตอนนี้รายได้เฉลี่ยต่อหัวของสมาชิกสหภาพเเรงงานลี่กงเพิ่มขึ้นสามสิบเปอร์เซ็นต์”

“นอกจากนี้พวกเรายังจัดเตรียมสวัสดิการต่างๆให้ครบถ้วน เช่นกองทุนประกันสังคมห้ารายการ กองทุนที่อยู่อาศัยหนึ่งกองทุนและอื่นๆ”

“และยังมีอาหารสามมื้อพร้อมเนื้อสัตว์ เสื้อผ้าทำงานที่สวมใส่สบายอีกด้วย”

จางซานสรุปสถานการณ์ปัจจุบันของสหภาพเเรงงานลี่กงได้กระชับ

“แล้วท่าเรือขนาดใหญ่ที่กำลังก่อสร้างเป็นอย่างไรบ้าง”

“ตอนนี้เริ่มตอกเสาเข็มเเล้วครับ”

การก่อสร้างท่าเรือขนาดใหญ่เป็นเรื่องที่ยากลำบาก

โดยเฉพาะท่าเรือขนาดใหญ่ที่ตอนนี้พวกเขาวางเเผนอยู่

แม้ว่าจะเเก้ปัญหาเรื่องวัสดุหลักได้เเล้ว เเต่ก็ยังต้องใช้เวลาก่อสร้างอีกนาน

“ตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไป ขอให้ส่งพี่น้องจากสหภาพเเรงงานลี่กงไปช่วยงานที่นั่น”

“ใช้ระบบการทำงานแบบสองกะ พวกเราต้องพยายามอย่างเต็มที่เพื่อเร่งการก่อสร้างท่าเรือให้เร็วที่สุด”

หวาเฉียงและจางซานโค้งคำนับให้หลินมั่วอย่างเคารพ

เหิงปิงที่ยืนอยู่ไกลๆเดินเข้ามาใกล้

เธอเห็นว่าหลินมั่วกำลังพูดเรื่องสำคัญ จึงวางเเผนเดินเข้าไปฟังใกล้อีกสักนิด

“ใช่แล้วเหิงปิง ตอนนี้ในคุกมีอยู่กี่คน”

เหิงปิงสีหน้าตกตะลึง เเล้วตอบอย่างรวดเร็ว “เก้าร้อยกว่าคน”

ใบหน้าของหลินมั่วสีหน้าเย็นชา เขาต้องการให้เกาะหลินพัฒนาอย่างรวดเร็ว

แล้ววิธีที่จะทำให้ทุกคนกลัวก็คือการลงโทษอย่างสาหัส

“ไปตรวจสอบตัวตนของพวกเขา แล้วจับพวกที่เคยเป็นอาชญากรมาประหารชีวิตที่ใจกลางเกาะในวันพรุ่งนี้ตอนเย็น”

“หาที่สะดวกสักแห่ง ดีที่สุดคือหาที่ระบายน้ำดีหน่อย”

ในดวงตาของหลินมั่วเต็มไปด้วยความเย็นชา แล้วพูดว่า

“ประหารทุกคน…ต่อหน้าสาธารณชน!”

ทั้งเหิงปิงและหวาเฉียงทั้งสองคนหน้าเปลี่ยนสี

พวกเขาหลีกทางให้โดยไม่รู้ตัว

เหิงปิงในชุดหรูหราเดินมาจากด้านหลัง

ตามหลังเหิงปิงมาคือหลินมั่วในชุดสีขาว และหวาเฉียงที่สวมเสื้อกั๊ก

“นั่นคือ…คุณมั่วหลิน!”

“คุณมั่วหลินไม่ใช่ไปเกาะอื่นแล้วหรือ”

“หรือว่ากลับมาตั้งเเต่เมื่อไรไม่รู้ งั้นคนพวกนั้น…”

พวกเขาเเต่ละคนซุบซิบกันเบาๆ

ทว่าสายตาก็ยังไม่ละจากหลังของทั้งสามคน

เหิงปิงเดินเข้ามาในสนามประหาร แล้วนั่งลงบนเก้าอี้กลาง

ส่วนหลินมั่วและหวาเฉียงนั่งลงทางซ้ายและขวา โดยไม่มีใครพูดอะไร

เหิงปิงมองดูท้องฟ้า เเล้วรู้สึกถึงเสียงในหู

“เงียบ!”

เสียงของเหิงปิงทำให้ผู้คนที่กำลังซุบซิบกันเงียบลงทันที

“ตอนนี้ ฉันจะเริ่มประกาศ!”