หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3531

หลินมั่วค่อยๆเดินลงมาจากบนเวที

เมื่อเห็นจ้าวก่าวกับชายมีเคราที่ยืนอยู่ตรงหน้า

ฉากเมื่อครู่หลินมั่วก็เห็นทุกอย่างชัดเจนกับตา

“คุณคงไม่ถึงกับต้องพึ่งพาการพนันเพื่อหาเงินมาใช้จ่ายในชีวิตประจำวันหรอกนะ?”

จ้าวก่าวหัวเราะยกใหญ่ เเล้วพูดอย่างไม่ใส่ใจว่า

“น้องมั่วหลิน ถ้าไม่ได้เป็นหัวหน้าครอบครัวก็ไม่รู้หรอกว่าฟืนข้าวน้ำมันเกลือมันเเพงเเค่ไหน”

“อาวุธทำลายล้างก่อนหน้านี้ ยิงทีหนึ่งต้องใช้เงินถึงหนึ่งล้านเหรียญเฟื่องฟ้า”

“เงินของผมก็ไม่ได้เกิดมาจากลมเเรงพัดมาหรอกนะ ดังนั้นตอนที่สามารถทำเงินได้ก็ต้องทำ”

“น้องมั่วหลิน ครั้งนี้ต้องพึ่งพาคุณเเล้ว ต้องเอาชนะเนี่ยชิงให้ได้นะ”

หลินมั่วพยักหน้า พอดีว่าเขาก็ต้องการอำนาจของเนี่ยชิงเช่นกัน

ตอนนี้เขาเป็นผู้นำของเเก็งต้าเฉวียนบนเกาะหลิง

ถ้าสามารถยึดอำนาจของเนี่ยชิงซึ่งเเข็งแกร่งพอๆกับพวกอู่ซานมาได้

ถ้างั้นอำนาจของแก็งต้าเฉวียนในมือของหลินมั่วจะเพิ่มขึ้นอย่างมาก

หลังจากกลับมาที่ชั้นสาม หลินมั่วและจ้าวก่าวก็กลับมาถึงห้องของเเต่ละคน

บนเรือลำใหญ่นี้ไม่มีอะไรให้ทำมากนัก

เเต่ก่อนกลับห้องจ้าวก่าวก็ยื่นบัตรเล็กๆยัดใส่ในมือของหลินมั่ว

แล้วส่งสายตาแบบที่ผู้ชายเข้าใจกัน

เมื่อปิดประตูห้องเเล้ว หลินมั่วก็โยนบัตรใบเล็กๆนั่นลงถังขยะ

หลังจากครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง หลินมั่วก็เปิดประตูห้อง

เขาเดินมาที่ห้องประตูหมายเลขสามสิบสี่เเล้วเคาะประตู พูดเสียงเบาๆว่า

“ผมคือมั่วหลิน”

ประตูที่ปิดสนิทก็เปิดออกทันที

ชายหนุ่มงามสง่าคนหนึ่งปรากฏตัวต่อหน้าหลินมั่ว

“คุณมั่วหลิน เชิญเข้ามาครับ”

เวลานี้หลิงจื่อเซียวดูแตกต่างจากตอนที่สกปรกเลอะเทอะโดยสิ้นเชิง

เขาสวมเสื้อเชิ๊ตผ้าไหมสีเทาเข้ม มีสายคาดเอวลายมังกร เเละผมยาวสลวย

ท่าทางของเขาดูไม่เหม่อลอยเหมือนเเต่ก่อนเก่าโดยสมบูรณ์

หลินมั่วพยักหน้าเล็กน้อย จากนั้นพูดกำชับหลิงจื่อเซียว

“เนื่องด้วยเหตุผลบางอย่าง ตอนที่คุณกลับไปเเล้วเมื่อเจอกับคนที่หลิงจื่อเหยาเกลียด”

“จำไว้ว่าให้เรียกผมว่าน้องเขยเลย”

หลินมั่วรู้สึกว่าตัวเองต้องกำชับหลิงจื่อเซียวก่อนล่วงหน้า

ในเมื่อตัวเองรับปากหลิงจื่อเหยาว่าจะเเกล้งทำเป็นสามีของเธอต่อหน้าคู่หมั้น

จะเเสร้งทำเป็นสามีของหลิงจื่อเหยา ให้เรื่องทั้งหมดผ่านพ้นไป

แม้ว่าหลินมั่วจะไม่ได้รับรองอะไรแบบนั้นหรอก เเต่คิดว่าเมื่อถึงเวลา

ตัวเองพาหลิงจื่อเซียวกลับไปแล้วจะทำให้เกิดปัญหา

หลิงจื่อเซียวใบหน้ายิ้มเล็กน้อยเเละพยักหน้า

หากไม่ใช่เพราะคุณมั่วหลิน เดาว่าตัวเองช้าเร็วก็คงตายอยู่ที่ชั้นหก

เเค่หลังจากกลับไปแล้วเรียกมั่วหลินว่าน้องเขยเท่านี้เอง…

“อะไรนะ?!”

ทันใดนั้น หน้าที่มีรอยยิ้มอยู่ของหลิงจื่อเซียวก็ร้องออกมาด้วยความตกใจ