หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3532

สายตาของหลิงจื่อเซียวมองที่หลินมั่วอย่างงุนงงเล็กน้อย

คล้ายกับกำลังคิดว่าคุณมั่วหลินที่เขาเคารพนับถือกำลังล้อเขาเล่นอยู่หรือเปล่า

เมื่อครู่หลิงจื่อเซียวเพิ่งคิดว่าผู้ชายที่เพอร์เฟคอย่างหลินมั่ว น้องสาวของเขาจะสนใจหรือไม่

เเต่วินาทีต่อมาพอได้ยินคำว่าน้องเขยจากหลินมั่วก็ช็อคไป

หลินมั่วเห็นท่าทางของหลิงจื่อเซียว ภายในใจก็เข้าใจว่าเขาคิดผิดไปเสียแล้ว

“คุณเข้า…”

“คุณมั่วหลิน คุณไม่ต้องพูดแล้ว”

“ผมเข้าใจ”

บนใบหน้าของหลิงจื่อเซียวมีสีหน้าเเน่วเเน่ เเละพูดว่า

“ต่อไปอยู่ข้างนอกเราสองคน ผมจะเรียกคุณว่าคุณมั่วหลิน คุณเรียกผมว่าหลิงจื่อเซียว”

“อยู่ในบ้าน คุณเรียกผมว่าพี่ใหญ่ ผมเรียกคุณว่าน้องเขย”

หลินมั่วมองหลิงจื่อเซียวที่หน้าตาจริงจัง เขาก็ยกมือขึ้นอย่างช้าๆ

“โอ๊ย!”

หลิงจื่อเซียวกรีดร้องออกมา

สายตาของหลินมั่วมองหลิงจื่อเซียวอย่างสงบนิ่ง เเละพูดว่า

“ผมบอกแล้ว ว่าคุณเข้าใจผิด ผมเเค่ทำข้อตกลงอะไรบางอย่างกับน้องสาวของคุณ”

“ช่วยเธอเล่นละครฉากหนึ่งเท่านั้นเอง กลัวว่าคุณจะทำเสียเรื่องก็เเค่นั้น”

หลินมั่วค้นพบว่าภายนอกหลิงจื่อเซียวดูสงบเสงี่ยม

แต่จริงๆแล้วภายในใจซุกซนเหมือนไท่จื่อ

ก่อนหน้านี้รูปปั้นเเป้งที่ไท่จื่อทำ ก็โดนหมัดรักของหลินมั่วเข้าไปทีหนึ่ง

หลังจากได้ยินที่หลินมั่วอธิบาย หลิงจื่อเซียวจึงเข้าใจว่าตัวเองเข้าใจผิดไปจริงๆ

ทันใดนั้นสีหน้าเขินอายก็ปรากฏบนใบหน้าของเขา เเละเขาพูดเสียงดังว่า

“คุณมั่วหลิน ปล่อยไก่ต่อหน้าคุณแล้ว”

“ไม่เป็นไร”

หลินมั่วนั่งอยู่บนเก้าอี้ ถามหลิงจื่อเซียวด้วยเสียงเบาๆว่า

“ใช่เเล้ว ตอนเเรกคุณมาเรือลำนี้ได้อย่างไร”

หลังจากได้ยินคำพูดของหลินมั่ว บนใบหน้าของหลิงจื่อเซียวก็เผยให้เห็นถึงความโกรธเกรี้ยว

“เพราะไอ้ไบรเดนหมอนั่น!”

ตอนที่พูดชื่อนี้ออกมา หลิงจื่อเซียวเกือบจะต้องกัดฟันพูด

“ตอนเเรกที่ข่าวการหายตัวของคุณเเพร่กระจายไปทั่ว และพ่อของคุณป่วยตาย”

“น้องสาวของคุณได้ปลอมตัวเป็นคุณแล้วปราบกบฏที่เกาะหลิง

“ด้วยความสามารถของเธอ ต่อให้ไบรเดนจะมีแผนร้ายอะไร”

“ก็ไม่สามารถทำอะไรเธอได้”

เมื่อได้ยินที่หลินมั่วปลอบใจ สีหน้าของหลิงจื่อเเซียวก็ผ่อนคลายลงบ้าง

หลิงจื่อเซียวรู้สึกท้อแท้เเละนั่งลงบนขอบเตียง

เมื่อนึกถึงช่วงเวลาที่ตัวเองหายตัวไป น้องสาวได้เติบโตขึ้นมากเเล้วจริงๆ

ต่อให้ตัวเองรีบกลับไปอย่างไร หลังจากลับไปแล้วเดาว่าก็คงช่วยอะไรไม่ได้มาก

“คุณมั่วหลิน ผมอยากขอให้คุณช่วยชี้เเนะวิชาศิลปะการต่อสู้ให้ผมหน่อย”

จู่ๆ หลิงจื่อเซียวก็ยืนขึ้นมา พูดกับหลินมั่วเสียงทุ้มต่ำ

“ชี้เเนะวิชาศิลปะการต่อสู้?”

“ร่างกายที่เเข็งเเรงนี้ของคุณ ฝึกวิชาศิลปะการต่อสู้มาตั้งเเต่เด็ก ยังต้องการให้ผมชี้เเนะคุณอีกหรือ”

สายตาของหลิงจื่อเซียวจริงจัง และพูดเสียงเคร่งขรึม “ผมรู้ว่าคุณไม่ใช่คนธรรมดา”

“ผมต้องการปกป้องน้องสาว จึงต้องการ…เเข็งเเกร่งขึ้น”