หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3539

ภายใต้สายตาที่ตกตะลึงของทุกคน

หลินมั่วมองไปที่เนี่ยชิงบนที่นั่งสูงด้วยสายตาที่สงบ

“เนี่ยชิง ลงมาสู้กันเป็นไง”

เมื่อหลินมั่วพูดจบ ผู้ชมที่ไม่สามารถยอมรับได้ก็ตกตะลึงไปโดยสิ้นเชิง

มั่วหลินนี่มันมีที่มายังไงกันเเน่

แรกเริ่มก็เอาชนะคู่ต่อสู้ทั้งสามคนบนเวทีประลองความเป็นความตายได้อย่างง่ายดาย

ตอนนี้ก็มาท้าทายเนี่ยชิงซึ่งเป็นคนที่เก่งที่สุดของเวทีประลองความเป็นความตาย

เนี่ยชิงบนที่นั่งสูงมีประกายความโกรธในดวงตา

เมื่อสายตาของผู้ชมมองมาที่ตัวเขา

เนี่ยชิงเหมือนกับรู้สึกว่าตัวเองยืนเปลือยเปล่าอยู่ตรงหน้าพวกเขา

“มั่วหลิน บอกตามตรงนะฉันชื่นชมนาย”

เนี่ยชิงไม่ได้ตอบคำถามของหลินมั่ว เเต่กลับเปลี่ยนเรื่องไป

เเต่ยิ่งเขาทำแบบนี้ ผู้ชมเเละนักพนันด้านล่างก็ยิ่งสงสัยมากขึ้น

“เนี่ยชิง ไม่จำเป็นต้องมาเสเเสร้งทำเป็นคนดี”

น้ำเสียงของหลินมั่วเรียบเฉยเป็นอย่างยิ่ง เหมือนกับกำลังพูดเรื่องเล็กน้อย

“ตอนที่นายใส่ยาพิษลงไปในอาหารของฉัน นายไม่ได้ใจดีอย่างที่เห็นหรอกนะ”

“อะไรนะ”

“เนี่ยชิงไปใส่ยาพิษลงในชามของหลินมั่ว?”

“หรือว่าตั้งเเต่เเรกเนี่ยชิงรู้ว่าตัวเองสู้มั่วหลินไม่ได้ ดังนั้นจึงพยายามยืดเวลา?”

“ฉันว่าเป็นเเบบนี้เเหล่ะ ไม่งั้นล่ะก็ทำไมเขาต้องใส่ยาพิษลงไปล่ะ?”

“ใช่สิ ดูท่าเนี่ยชิงก็ไม่ได้เก่งกาจอะไรนะ”

“หุบปาก!”

“พวกแกทั้งหมดพูดเหลวไหล”

ขณะที่พวกเขากำลังวิจารณ์กันอยู่นั้น

นักพนักหลายคนลุกขึ้นยืนทันที

พวกเขาร้องตะโกนเสียงดังด้วยความโกรธเเค้น

พวกเขาทุกคนเป็นคนที่เดิมพันเงินมหาศาลว่าเนี่ยชิงจะชนะ

หากเนี่ยชิงเเพ้จริงๆล่ะก็

ถ้างั้นพวกเขาก็จะล้มละลายไปด้วย

เมื่อเห็นนักพนันเหล่านี้ที่กำลังคลั่งใคล้ ทุกคนหัวเราะเยาะออกมาทันที

เมื่อวานพวกเขาเดิมพันหนักที่สุด

ตอนนี้พังกันหมดแล้ว สมควรเเล้ว

หลินมั่วมองดูเนี่ยชิง พลางยิ้มอย่างสงบ

“เริ่ม!”

หลังจากสิ้นสุดเสียงของพิธีกร

เนี่ยชิงกำลังจะโจมตี

จู่ๆก็พบว่า

ร่างของหลินมั่วปรากฏอยู่ตรงหน้าของตัวเองอย่างรวดเร็วราวกับผี

หมัดของหลินมั่วชกมาอย่างช้าๆ

เนี่ยชิงมองดูหมัดที่มาอย่างไม่ได้เร็วมากนักตาปริบๆ เเต่ตัวเองกลับหลบไม่ได้

ทันใดนั้น ร่างกายของเนี่ยชิงก็บินลอยไปข้างหลัง

ชนเข้ากับรั้ว จากนั้นกระเด็นกลับมาอีกครั้ง

ครั้งนี้สิ่งที่รอคอยเขาอยู่ คือฝ่ามือของหลินมั่ว

เพียงเเค่เสี้ยววินาที

บรรยากาศที่เพิ่งจะร้อนระอุในสนามก็เย็นลงราวกับถูกราดด้วยน้ำเเข็ง

ดับวูบลงไปทันที

ทุกคนมองไปที่เวที เเล้วพึมพำว่า

“เป็นไปไม่ได้”