หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3605

"ไรอัน เลิกนอนได้แล้ว มากินข้าว!"

หลินมั่วถืออาหารที่ทําเสร็จแล้วเดินเข้าไปในบ้านพร้อมกับเสียงตะโกน

ไรอันที่นอนไปสามสี่ชั่วโมง อีกนิดก็เกือบตายอย่างกะทันหัน

ไรอันที่ง่วงนอนเดินสะลึมสะลือออกมาจากห้องพัก

"กี่โมงแล้วครับ"

"ไม่รู้ แต่น่าจะผ่านไปสามหรือสี่ชั่วโมงแล้ว"

บนเรือรบมนุษย์งูยังมีนาฬิกาอยู่

แต่ที่บ้านของอากงไม่มีนาฬิกา

ดังนั้นหลินมั่วจึงทําได้เพียงประมาณการว่าผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว

"สามหรือสี่ชั่วโมงคุณก็ปลุกผม?"

ไรอันมองหลินมั่วอย่างไม่น่าเชื่อ

เจ้ามั่วหลินคนนี้ขูดรีดตนขนาดนี้เลยเหรอ?

"พักผ่อนสามสี่ชั่วโมงก็เพียงพอแล้ว นายจะได้ไม่ตายอย่างกะทันหัน"

"ถ้านายนอนไม่พอ เดี๋ยวกลับขึ้นเรือนายค่อยนอนต่อก็ได้"

ได้ยินหลินมั่วบอกว่าอีกเดี๋ยวจะกลับขึ้นเรือ

สีหน้าของไรอันก็กลับมาสุขุมอย่างรวดเร็ว

เขาจะแสดงพฤติกรรมที่แท้จริงอออกมาเมื่อโอเคเท่านั้น

และเมื่อมีเรื่องอะไร

เขาจะเป็นไรอันที่สุขุมและเยือกเย็น หนึ่งในสี่ผู้จัดการที่ผู้คนต่างหวาดกลัว

"ผมต้องออกจากที่นี่วันนี้เหรอ"

"ไม่ พูดให้ถูกคือกินอาหารเช้าเสร็จ"

หลินมั่วยกชามในมือขึ้นมาด้วยสีหน้าสงบและดื่มซุปข้าวฟ่างในนั้น

เขากับไรอันอยู่ในทะเลหมอกนี้มาหลายวันแล้ว

ซึ่งไม่ไกลจากเกาะมรณะมากนัก

ดังนั้นหลินมั่วจะชักช้าอยู่ที่นี่ต่อไม่ได้

ไรอันก็ดื่มซุปเหมือนกัน "เรื่องด่วนขนาดนั้นเลยเหรอ"

หลินมั่วพยักหน้าแล้วพูดกับไรอัน

"ฉันมีเรื่องที่ต้องทําที่เกาะมรณะ ถ้าชักช้าเกินไป"

"อาจจะมีบางอย่างเกิดขึ้น"

ระหว่างที่ทั้งสองคุยกัน

หลังจากรับประทานอาหารเสร็จ หลินมั่วก็บอกอากงว่าจะออกจากที่นี่

"อากงครับ พวกเราอยู่ที่นี่มานานพอสมควรแล้ว คงจะอยู่ที่นี่ต่อไม่ได้แล้ว"

อากงมองหลินมั่วที่บอกว่าจะจากไปจึงเอ่ยปากรั้งให้อยู่ต่อ

"นี่อยู่แค่วันเดียวก็คิดจะไปแล้วเหรอ"

"อยู่เที่ยวเล่นอีกสักสองวันแล้วค่อยไป ที่บ้านผมก็ไม่ค่อยมีอะไรนอกจากพวกคุณสองคน"

หลินมั่วปฏิเสธการรั้งของอากงด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

"อากงครับ พวกเรายังมีเรื่องต้องไปทําอีกจริงๆ"

"เมื่อทุกอย่างจบลงแล้ว เราจะกลับมาหาคุณอีกครั้ง"

"ครั้งหน้ามา ต้องอยู่หลายๆ วันนะ"

หลินมั่วจับมืออากงด้วยรอยยิ้มและพูดกับเขา

"ใช่สิ อากง เรื่องทีมรักษาความปลอดภัยผมจะจัดการให้เร็วที่สุดเมื่อผมกลับไป"

"แต่ก่อนที่พวกเขาจะมา พวกคุณเองก็ต้องระวังตัวด้วย"

"พวกฉาอีเขาเชื่อถือได้ บางทีคุณลองยอมรับพวกเขาดูก็ได้"

อากงพยักหน้าอย่างลังเลเล็กน้อย

"ได้..."