หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3606

ที่ท่าเรือ

หลินมั่วและไรอันขึ้นเรือรบมนุษย์งู

ในขณะที่ซาอีกับคุณปู่ยืนอยู่ที่ท่าเรือ

พวกเขาสองคนมาเพื่อส่งหลินมั่ว

ถึงหลินมั่วจะบอกแล้วว่าไม่ต้องเกรงใจขนาดนี้ แต่ทั้งสองคนก็ยังยืนยันที่จะมาที่นี่

“ทั้งสองท่านกลับไปเถอะครับ พวกเราจะกลับไปแล้วครับ”

หลินมั่วโบกมือให้คุณปู่และซาอี ให้พวกเขารีบกลับไปจะดีกว่า

เมื่อกี้หลินมั่วได้คุยกับซาอี

หลินมั่วถามซาอีว่าต่อไปวางแผนจะทำอย่างไรต่อ

ถ้าอยากออกจากทะเลหมอกแห่งนี้ หลินมั่วสามารถพาพวกเขาออกไปได้

ซาอี้แสดงความประสงค์ว่าเขาอยากจะอยู่ที่เกาะนี้

หลินมั่วก็ไม่ได้พูดอะไรอีก

เพราะยังไงซะบนเกาะนี้แทบจะไม่มีแรงงานหรืออาวุธใดๆ เลย

ถ้าเจอเรือลำไหนที่เข้ามาโดยไม่ได้ตั้งใจ

เรื่องของแก๊งปลาฉลามจะเกิดขึ้นอีกครั้ง

หากซาอีและคนอื่นๆ อยู่ที่นี่ ไม่ว่ายังไงอย่างน้อยก็ยังกลายเป็นการคุ้มกันได้บ้าง

เรือรบมนุษย์งูค่อยๆ เคลื่อนไหวมุ่งไปยังที่แสนไกล

บนท่าเรือเหลือเพียงซาอีและคุณปู่สองคน

ทั้งสองคนจึงตกอยู่ในบรรยากาศที่ค่อนข้างทำตัวไม่ถูก

“ถ้าคุณปู่ต้องการให้ช่วยอะไร สามารถบอกผมได้เลยนะครับ”

“เรื่องการซ่อมแซมที่อยู่ การปลูกพืชต่างๆ ก็สามารถมาถามผมได้ครับ”

หลังจากที่คุณปู่มองซาอีที่ชี้แจงแล้ว ก็เดินไปยังเกาะ

และทันใดนั้นซาอีก็แสดงสีหน้าดีอกดีใจขึ้นมา

นี่คุณปู่เริ่มยอมรับพวกเราแล้วเหรอ

...

ในขณะนี้ บนเรือรบมนุษย์งูมีเสียงร้องประหลาดใจดังขึ้น

“หลินมั่ว ฉันเจอของดีในห้องเก็บของ !”

ไรอันที่มีสีหน้าค่อนข้างแปลกประหลาดรีบวิ่งขึ้นไปที่ดาดฟ้า

พูดเสียงดังกับหลินมั่วที่กำลังนอนอาบแดดอยู่

“ของดีอะไร” หลินมั่วมองไปที่ใบหน้าของไรอันที่ปรากฏความสงสัย

บนเรือรบมนุษย์งูนี่ยังมีของดีอะไรด้วยเหรอ

“นี่..นี่ก็คือที่นายบอกว่า…ของดีเหรอ” หลินมั่วพูดไปๆ แขนที่อยู่ใต้เสื้อขาวก็มีเส้นเลือดปูดขึ้นมาทันที

“ใช่ไง นายดูนี่ทำออกมาได้สมจริงขนาดไหน แถมยังนุ่มด้วย”

ไรอันมองไปที่ตุ๊กตาขนาดเท่าตัวจริงมากมายในห้องเก็บของ

ใบหน้าของเขาแสดงออกถึงรอยยิ้มที่มีเลศนัยอย่างมาก

ดูเหมือนก่อนที่จะพาหลินมั่วมา เขาก็ได้ไปลองสัมผัสแล้วว่าเป็นยังไง

“ไรอัน”

คำพูดที่ค่อนเยือกเย็นของหลินมั่วทำให้ไรอันรู้สึกไม่ดีอยู่เล็กน้อยในใจ

“ทำ…ทำไมเหรอ”

ไรอันค่อยๆ หันไปมองสีหน้าเคร่งขรึมของหลินมั่วอย่างตะกุกตะกัก

“หลินมั่ว…พวกเราสนิทกันขนาดนี้ นายคงไม่ชกฉันใช่มั้ย”

หลินมั่วมองไรอันด้วยรอยยิ้มที่ไม่ใช่รอยยิ้ม

“เราสองคนเป็นเพื่อนสนิทกัน ฉันไม่ชกนายอยู่แล้ว”

“แต่ในเมื่อถ้านายชอบของพวกนี้มากนักละก็ นายก็ใช้เวลากับพวกมันอีกสักหน่อยก็ได้”

ทันทีที่พูดจบ หลินมั่วก็ผลักไรอันเข้าไปในห้องเก็บของ

แล้วเปิดประตูอย่างแรง