หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3617

ตามการเดินหน้าของเรือรบองค์กรมนุษย์งู กระแสคลื่นใต้น้ำก็ค่อยๆ เผยออกมา

ภายใต้การนำของคลื่นใต้น้ำ ความเร็วของเรือรบองค์กรมนุษย์งูก็แล่นเร็วขึ้นเรื่อยๆ

“ตอนนี้เราอยู่บนคลื่นใต้น้ำที่นำพาเราไปที่เกาะนรก”

“และต่อให้ตอนนี้พวกเราหยุดแรงจับเคลื่อนไป เรือรบองค์กรมนุษย์งูก็จะไม่หยุดลง”

ไรอันดึงหลินมั่วมาที่ขอบเรือรอบองค์กรมนุษย์งู

เขาชี้ไปที่คลื่นใต้น้ำทะเลแล้วพูดกับหลินมั่ว

หลินมั่วพยักหน้า จากนั้นก็มองไปรอบๆ

“ตอนนี้ภูเขาที่อยู่รอบๆ ของพวกเรามันค่อยๆ แคบลงเรื่อยๆ ใช่ไหม”

ไรอันมองไปรอบๆ จากนั้นก็ยิ้มแล้วพูดว่า “ใช่ แต่ผ่านข้างหน้าไปก็ดีแล้ว”

“เพราะข้างหน้าเป็นทางที่ไปสู่เกาะนรก ซึ่งเป็นทางที่ยากลำบากมาก”

“ดังนั้นทุกๆ ครั้งพวกเราจะต้องระมัดระวังอย่างยิ่ง”

เมื่อพูดจบ ไรอันก็เดินเข้าไปในห้องควบคุมเรือ

เขาเริ่มที่จะควบคุมทิศทางของเรือรบองค์กรมนุษย์งู

ส่วนหลินมั่วยืนอยู่บนดาดฟ้าเรือ มองดูสิ่งแวดล้อมรอบๆ และจำเอาไว้ในใจ

และเรือรบองค์กรมนุษย์งูก็มุ่งหน้าเรื่อยๆ ในช่องหุบเขาที่แคบลงเรื่อยๆ

ในที่สุด หลินมั่วก็เห็นทางออกของหุบเขาข้างหน้า

“คุณมั่วหลิน เมื่อออกไปก็จะเป็นเกาะนรกแล้ว”

ไรอันเดินออกมาจากห้องควบคุม น้ำเสียงของเขาฟังดูเศร้าเล็กน้อย

เมื่อถึงเกาะนรก การเดินทางของทั้งสองคนก็จะจบลงแล้ว

ระยะเวลาที่ร่วมเดินทางกับหลินมั่ว

ก็เป็นช่วงเวลาที่ตื่นเต้นระทึกมากที่ของไรอันในรอบหลายสิบปี

เมื่อได้ยินน้ำเสียงของไรอัน สีหน้าของหลินมั่วถึงได้มีการเปลี่ยนแปลงไป

หลินมั่วมีความสนใจกับเกาะนรกอย่างมาก

ทำไมพวกโจรหน่วยข่าวกรองที่ดูเงินไม่ดูคนนั้น

เมื่อได้ยินชื่อของเกาะนรกถึงได้ปฏิเสธกัน

แม้แต่ไรอันเองก็ไม่สามารถที่จะบอกเรื่องของเกาะนรกกับหลินมั่วได้ตรงๆ

ได้แต่บอกว่าให้หลินมั่วไปตามหาเบาะแสที่ถนนหมายเลขสิบสาม

ภายใต้ความสงสัยมากมาย ทำให้หลินมั่วยิ่งสนใจเกาะนรกมากยิ่งขึ้น

ไรอันขับเคลื่อนเรือรบองค์กรมนุษย์งูไปที่ท่าเรือใหญ่นั่นอย่างคุ้นชิน

ท่าเรือของเกาะนรกมันใหญ่กว่าท่าเรือที่เจ้าเกาะหลินสร้างใหม่เสียอีก

แถมที่กลางอากาศยังมีป้ายใหญ่แขวนอยู่

ข้างบนนั้นมีตัวเลขมากมาย

มีตั้งแต่เลขหนึ่งถึงเลขสิบสาม

แต่เมื่อเทียบกับความเรียบร้อยของท่าเรือหมายถึงหนึ่งแล้ว ท่าเรืออื่นๆ ก็จะดูวุ่นวายไม่มีระเบียบหน่อย

เมื่อเรือรบองค์กรมนุษย์งูเข้าใกล้ท่าเรือหมายเลขสิบสอง

ไรอันก็ยิ้มแล้วพูดกับหลินมั่วว่า “มั่วหลิน ฉันจะต้องไปแล้ว”

“ต่อไปหากคุณมาที่ท่าเรือหมายเลขสิบสอง ก็ไปหาร้านเหล้าสักร้านแล้วติดต่อหาฉันได้เลย”

“ถึงเวลานั้นฉันจะเลี้ยงข้าวคุณแน่นอน”

หลินมั่วยิ้มแล้วพยักหน้ากับไรอัน จากนั้นก็พูดเสียงเบาว่า

“คุณอย่าทำเป็นว่าคุณเลี้ยงแล้วให้ฉันจ่ายเงินก็พอแล้ว”

“พูดบ้าๆ ฉันเป็นคนแบบนั้นเหรอ”