หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3660

ผ่านไปเป็นเวลานาน

ในทางเดินที่มืดมิดจึงเริ่มมีเสียงฝีเท้าเบาๆดังขึ้น

ทุกคนผอมโซหน้าซีดเดินออกมาจากข้างในทีละคน

ดวงตาทั้งคู่ที่เคยไร้ชีวิตชีวาของพวกเขาเวลานี้กลับมามีประกายอีกครั้ง

ทันทีที่พวกเขาเห็นหลินมั่ว ทุกคนก็คุกเข่าลงโดยพร้อมเพรียง

เวลานี้พวกเขาไม่สนว่าจะเป็นความจริงใจหรือเสแสร้งออกมา

ทั้งหมดคุกเข่าลง

บางคนรู้สึกขอบคุณที่หลินมั่วได้ช่วยพวกเขา

แต่บางคนก็กลัวในพลังของหลินมั่ว

จุดนี้ ภายในใจของหลินมั่วชัดเจนดีมาก

เขากวาดตามองดูผู้คนตรงหน้าด้วยสายตาที่เรียบเฉย และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“พวกคุณไม่จำเป็นต้องคุกเข่าให้ผม”

“รีบกลับไปเถอะ บนผนังมีแผนที่เส้นทาง ถ้าใครไม่รู้ก็ไปดูเองได้”

หลินมั่วหยุดชั่วคราวแล้วพูดต่อ “ผมหวังว่าพวกคุณจะไม่ทะเลาะกัน”

“ถ้าเป็นอย่างนั้นล่ะก็ ผมจะจัดการพวกคุณเอง”

คำพูดของหลินมั่วทำให้ทุกคนพยักหน้า

จากมุมมองปัจจุปัน หลินมั่วอยู่เพียงคนเดียว

แค่คนเดียวกลับสามารถทำลายฐานที่มั่นทั้งหมดเเบบนี้

เขาซ่อนพลังความสามารถไว้มากเเค่ไหน

ภายในใจของพวกเขาไม่กล้าแม้กระทั่งจะคิด

หลังจากหลินมั่วพูดจบ ก็ไม่ไปดูคนกลุ่มนี้อีก

ร่างนั้นหายวับไปทันทีราวกับเงา

คนที่เดิมทีคุกเข่าอยู่เวลานี้ต่างก็ลุกขึ้นยืน และแยกจากกันโดยไม่รู้ตัว

“ในเมื่อทุกคนถูกท่านผู้นี้ช่วยออกมา ก็อย่าทำร้ายกันเองเลยนะ”

“พวกเรารีบออกจากสถานที่แห่งนี้เถอะ”

คนอ้วนคนหนึ่งจู่ๆเดินมาข้างหน้าของทุกคนแล้วพูดยิ้มๆอย่างตาหยี

…

ภายนอกฐานที่มั่นองค์กรมนุษย์งู

ฐานที่มั่นขององค์กรมนุษย์งูจะต้องมีมากกว่าหนึ่งแห่งเเน่

แต่ตอนนี้หลินมั่วกลับไม่มีหนทางหาข้อมูลมากกว่านี้

การที่ฟูจิโกะสามารถรู้ข่าวเกี่ยวกับฐานที่มั่นแห่งนี้ได้ ถือว่าโชคดีมากแล้ว

เปลี่ยนเป็นถ้าเป็นคนอื่น เดาว่ากระทั่งเบาะเเสเล็กน้อยขององค์กรมนุษย์งูก็หาไม่เจอ

ในตอนกลางคืน หลินมั่วรีบเดินทางไปร้านของฟูจิโกะ

ทั้งสองคนไม่คิดว่าเขาจะกลับมาเร็วขนาดนี้

จะโทษก็โทษไอ้ทูตพิเศษนั่น จะประชุมตอนไหนไม่ประชุม

ดันมาประชุมตอนหลินมั่วกลับไปพอดี

ซึ่งนำไปสู่การที่ทำให้หลินมั่วได้ฟังแผนการของพวกมันจนจบเพียงเเค่นั้น

ก็โกรธจัดทันที

ทำให้ทั้งองค์กรมนุษย์งูถูกทำลายล้างทั้งหมด

ระหว่างทาง เมื่อเผชิญหน้ากับการโบกมือเรียกของหญิงสาวริมทาง หลินมั่วจึงก้มหน้าลงเงียบๆ

ถึงแม้เขาจะไม่สนใจผู้หญิงพวกนี้เลยสักนิด

เเต่พวกเธอคงร้อนเกินไป จึงใส่เสื้อผ้าโปร่งสบายมากเกินไป ดังนั้นหลินมั่วจึงรู้สึกว่าอย่าไปมองสิ่งที่ไม่ควรมองจะดีกว่า