หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3659

เมื่อเห็นตัวเองอยู่ปากทางเข้าที่มืดมิด

หลินมั่วก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย ทุกคนโดนจับมาขังไว้สถานที่แบบนี้เหรอ

ทางเดินมืดมิดเช่นนี้สำหรับหลินมั่วแล้วชัดเจนมาก

อุโมงค์แคบและยาวที่ให้คนลอดได้เพียงคนเดียว เห็นชัดๆว่าเหมาะสำหรับป้องกันไม่ให้คนข้างในก่อจราจล

ร่างของหลินมั่วเดินเข้าไปในทางเดิน

ในทางเดินอันเงียบสงัดแห่งนี้

ได้ยินเสียงฝีเท้าของเขาดังก้องกังวาน

เมื่อสิ้นสุดทางเดิน หลินมั่วก็เห็นห้องๆหนึ่ง

ในห้องอันกว้างใหญ่ ทุกที่มีคนนอนหรือพิงกัน

พวกเขาเเต่ละคนดูผอมโซและดูอิดโรย

เมื่อเห็นร่างของหลินมั่ว ก็หลับตาลงเงียบๆและรอให้เขาเลือกคน

พวกเขาเคยผ่านเหตุการณ์เเบบนี้มาหลายครั้งเเล้ว

เเต่ละครั้งเเค่รอให้คนมาเลือก จากนั้นยอมรับชะตากรรม

สายตาของหลินมั่วมองไปที่ทุกคนที่อยู่ในห้อง

ในสายตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความสิ้นหวังนานแล้ว

ประกายในดวงตาของทุกคนหายไปหมดอย่างไร้ร่องรอย

หลินมั่วไม่ได้พูดอะไร ตอนนี้เขาพูดอะไรไปมากแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์

จึงหันหลังกลับแล้วเดินไป

มีเพียงการนำทุกสิ่งออกมาเท่านั้น จึงจะสามารถพิสูจน์ทั้งหมดได้

หลินมั่วเดินออกจากทางเดินมืดๆนี้ สายตามองไปยังคนที่กำลังยุ่ง

นิ้วเเตะที่เอว เข็มเงินหลายเล่มปรากฏขึ้นทันที

“พวกแกมีความสามารถสูง น่าเสียดาย…”

เสียงของหลินมั่วดึงดูดความสนใจของชายใส่เสื้อกราวน์

เมื่อได้ยินว่าหลินมั่วชมเชยความสามารถของพวกเขา ก็เชิดหน้าขึ้นด้วยความภาคภูมิใจ

เเต่เมื่อได้ยินประโยคถัดไป เขาก็ขมวดคิ้วทันที

“น่าเสียดายอะไร”

“น่าเสียดายที่ทรยศต่อมนุษชาติ”

“อ็อก!”

“เจ็บมาก”

ทันทีที่หลินมั่วพูดจบ นักวิทยาศาตร์ทุกคนก็ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดที่หน้าอก

“ทุกคนในฐานที่มั่นนี้ตายหมดเเล้ว พวกคุณสามารถจากไปได้อย่างปลอดภัย”

คำพูดของหลินมั่วทำให้พวกเขาที่อยู่ในความมืดมิดเงยหน้าขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจ

พวกเขา …เป็นอิสระเเล้ว

ไม่มีใครกล้าเชื่อเรื่องนี้

ตั้งแต่ถูกจับมา พวกเขาผ่านความหวาดกลัวและการเห็นผู้คนรอบข้างตายไป

พวกเขาชาชินไปตั้งนานเเล้ว

แต่ตอนนี้จู่ๆได้ยินคนเข้ามาบอกว่าพวกเขาเป็นอิสระเเล้ว

คนกลุ่มนี้ไม่มีการโต้ตอบไปชั่วขณะหนึ่ง

ในมุมห้อง มีเสียงสะอื้นเบาๆดังขึ้น

หลินมั่วเงียบขรึมไปครู่หนึ่ง และทิ้งไว้เพียงประโยคหนึ่ง

“พวกคุณจำไว้รีบออกมา สถานที่นี้ไม่ควรอยู่นานจะดีกว่า”

เขามุ่งหน้าออกไปข้างนอก ไม่ได้อยู่ที่นี่ต่อ

พวกเขายังต้องการระบายความรู้สึกที่อัดอั้นของตัวเองมานาน

หลินมั่วตัดสินใจให้พื้นที่นี้กับคนกลุ่มนี้เพื่อระบาย

โลกใบนี้…ช่างวุ่นวายจริงๆ