หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3664

พาหลินมั่วมานั่งที่โต๊ะ

ฟูจิโกะปรบมือ

ทันใดนั้นบรรดาสาวใช้ก็ถือถาดเดินเข้ามาทีละคน

ในมือของพวกเขาถือถาดเซรามิกสีขาวมีซูชิและข้าวปั้นที่จัดวางอย่างสวยงาม

อืม ยังมีแม้กระทั่งซาชิมิชนิดต่างๆอีกด้วย

หลินมั่วมองดูซูชิที่อยู่ตรงหน้า

มุมปากกระตุกเล็กน้อย จากนั้นพูดกับฟูจิโกะว่า

“พวกเราจะกินข้าวสวยตั้งแต่เช้าเลยเหรอ”

ฟูจิโกะถึงกับอึ้งไป จากนั้นพูดด้วยรอยยิ้มว่า

“คุณมั่วหลิน นี่เป็นประเพณีประจำชาติของพวกเรา คุณอาจจะไม่ค่อยคุ้นเคย”

“แต่รสชาติอร่อยมากนะ”

หลินมั่วใช้ตะเกียบคีบซูชิสามชิ้นขึ้นมาใส่ปาก

รสชาติเเรกที่สัมผัสได้คือซอสสลัดที่เข้มข้นมาก

หลังจากกลืนลงไปแล้ว หลินมั่วก็กินต่อไปโดยไม่พูดอะไรต่อ

“คุณมั่วหลิน คุณรู้สึกอย่างไรกับรสชาติบ้างคะ”

สายตาของฟูจิโกะมองที่หลินมั่ว น้ำเสียงมีความคาดหวังเล็กน้อย

“ผมได้ลิ้มรสถึงแก่นแท้ของซูชิของคุณแล้ว”

บนใบหน้าของฟูจิโกะเเสดงสีหน้าประหลาดใจ “คุณได้ลิ้มถึงรสชาติอะไรคะ”

“ซอสสลัดกับซอสมะเขือเทศ”

“ซูชิทุกคำมีซอสทั้งสองชนิดนี้หมดเลย”

หลินมั่วยกชาบนโต๊ะขึ้นมาดื่ม เพื่อลดความเลี่ยนในปาก

“เอ่อ…”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ฟูจิโกะก็พูดไม่ออกทันที

ขณะที่ทั้งสองกำลังคุยกัน จู่ๆก็ได้ยินเสียงโหวกเหวกโวยวายจากด้านนอก

“ฟูจิโกะล่ะ”

“รีบให้ฟูจิโกะออกมาคุยกับฉัน”

“คุณท่านเอ้อร์กุ่ยมาขอเธอแต่งงานแล้ว”

เดิมใบหน้าที่ยิ้มเล็กน้อยเเต่เดิมของฟูจิโกะขณะที่คุยกับหลินมั่ว เมื่อได้ยินเสียงจากภายนอก

สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที

จากนั้นเผยให้เห็นสีหน้าที่น่าสงสาร

“คุณมั่วหลิน คุณต้องช่วยดิฉันนะคะ”

“พี่ฟูจิโกะคงได้ยินเสียงของคุณเเล้ว เดี๋ยวคงรีบออกมา”

สายตาของเอ้อร์กุ่ยเหม่อมองไปที่สาวใช้ด้วยความเจ้าเล่ห์ แล้วหัวเราะเยาะ

“ยังไงถ้าฟูจิโกะไม่ออกมา เธอก็มาทำให้คุณท่านสบายหน่อยสิ”

สาวใช้สีหน้าเปลี่ยนทันที

“ลูกพี่เอ้อร์กุ่ย ฉัน...ฉันขายศิลปะไม่ได้ขายตัว”

บนใบหน้าของเอ้อร์กุ่ยเผยให้เห็นสีหน้าที่เย่อหยิ่ง มือเอื้อมไปหาสาวใช้ทันที

“ขายศิลปะไม่ได้ขายตัวอะไรกัน แค่ให้เงินไม่มากพอไม่ใช่เหรอ”

“ตั้งเเต่วันนี้เป็นต้นไปมาอยู่กับองค์กรปีศาจหิวโหย รับรองมีเงินให้ใช้ไม่มีหมด”

“หนำซ้ำเธอแค่นอนสบายๆก็ได้เเล้ว เรื่องดีขนาดนี้”

สาวใช้มองดูเอ้อร์กุ่ยกับพวกผู้ชายที่อยู่ข้างหลังทั้งหมดที่เผยให้เห็นรอยยิ้มแปลกๆ

ร่างกายก็สั่นมากยิ่งขึ้น

“พวกแกหิวกระหายขนาดนั้นเลยเหรอ”

มีเสียงนิ่งๆดังขึ้น

สายตาของเอ้อร์กุ่ยหันไปมอง เห็นหลินมั่วที่หน้าตาหล่อเหลา ก็ตะโกนออกมาทันที

“แกคิดว่าแกเป็นใคร!”