หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3673

การปิดล้อมหน่วยรักษาความปลอดภัยทั้งหมดสร้างความฮือฮามาก

พวกสายลับที่อยู่ข้างนอกก็รับรู้เรื่องนี้ได้เช่นกัน

“เกิดอะไรขึ้นกับหน่วยรักษาความปลอดภัย ทำไมถึงปิดล้อมทั้งหน่วยเลย”

“ไม่รู้เหมือนกัน ล่าสุดก็ไม่มีข่าวอะไรเกี่ยวกับพวกเขาเลย”

“ทุกท่าน ดูท่าเรื่องนี้จะไม่ง่าย

“ไม่ว่าจะเรื่องใหญ่เรื่องเล็ก ตายให้หมดดีที่สุด”

“บนเกาะเเห่งนี้มีคนยากจนเยอะเเยะ ถ้าไม่มีหน่วยรักษาความปลอดภัยคอยปกป้อง”

“คงจับพวกมันไปขายเป็นหมูไปนานแล้ว”

เหล่าสายลับยืนอยู่ข้างนอกหน่วยรักษาความปลอดภัยและวิพากษ์วิจารณ์กัน

เหตุผลที่เขตนี้เรียกว่าเขตสิบสาม

ก็เพราะระบบรักษาความปลอดภัย และกฏระเบียบของหน่วยรักษาความปลอดภัยรวมถึงวิธีการจัดการของพวกเขา

หน่วยรักษาความปลอดภัยรู้ดีว่าถ้ากดดันมากไป จะทำให้เกิดความวุ่นวายที่เขตสิบสามทั้งหมด

ดังนั้นเขตที่สี่สิบเก้าจึงถือกำเนิดขึ้น

พวกแกชอบทำตัวไม่ดีใช่ไหม ฉันจะให้สถานที่พวกแกทำ

ดูเหมือนว่าเขตที่สี่สิบเก้าจะเป็นที่ที่กลุ่มต่างๆภายในเขตกล้าที่จะต่อต้านหน่วยรักษาความปลอดภัย

เเต่จริงๆแล้ว มันคือที่ที่หน่วยรักษาความปลอดภัยตั้งใจปล่อยให้เป็นแหล่งรวมคนผิดกฏหมาย

ภายในบริเวณของหน่วยรักษาความปลอดภัย ฉินเหมินที่สวมชุดเกราะอุปกรณ์ครบมือปรากฏตัวที่ชั้นบนสุด

ซึ่งเป็นที่ที่เขาใฝ่ฝันอยากมาเเต่ไม่กล้ามา

ประตูลิฟต์เปิดออก ฉินเหมินรีบเดินเข้าไปข้างใน

ขณะเดียวกันภายในใจของเขาก็รู้สึกกระวนกระวายไมหยุด

เขาไม่คิดว่าลูกสาวของเขาจะหายไปเพราะเขาอ่อนแอลง

แต่เป็นเพราะบุ๊คคนทรยศคนนั้น!

เมื่อประตูเหล็กเปิดออก สายตาของฉินเหมินก็เบิกกว้างทันใด

เพราะสิ่งที่เขาเห็น

คือภาพที่เขาฝันถึงมานับครั้งไม่ถ้วนในขณะที่เขาหลับ เมื่อตื่นขึ้นมาภาพนั้นกลับไม่มีอะไรเลย

เวลานี้ลูกสาวของตัวเองกำลังคุยเล่นอย่างมีความสุขกับเด็กผู้หญิงผมสีชมพู

รอยยิ้มบนใบหน้าเล็กๆยังเหมือนดังเดิมไม่มีเปลี่ยนแปลงสักนิด

“พ่อของฉันเก่งมาก คนเดียวสามารถสู้ได้หนึ่งพันคน”

แต่มือเล็กๆของเย่ว์เย่ว์ก็ยันตัวลุกขึ้นยืน

ใบหน้าของเธอปรากฏรอยยิ้มที่ฉินเหมินนึกถึงตลอดเวลาในช่วงหลายเดือนที่ผ่านมา

“พ่อ!”

“เย่ว์เย่ว์เจอพ่อแล้ว”

เพียงเเค่สองประโยคก็ทำให้ฉินเหมินผู้เเข็งแกร่งแทบจะทนไม่ไหว

เขาวิ่งไปหาเย่ว์เย่ว์อย่างรวดเร็วและโอบกอดเธอไว้

“พ่อไม่ดีเอง…พ่อไม่ควรให้ลูกอยู่คนเดียวที่ห้องทำงาน…”

“พ่อไม่ควรไปยุ่งกับคนพวกนั้น…ถ้าไม่อย่างนั้น…ถ้าไม่อย่างนั้นล่ะก็คงไม่เป็นแบบนี้”

เย่ว์เย่ว์เหมือนเด็กผู้ใหญ่คนหนึ่งที่โอบกอดพ่อของเธอ

“พ่อ ไม่เป็นไรค่ะ”

“อย่างน้อย…เย่ว์เย่ว์ก็ได้เจอพ่อแล้ว ไม่ใช่เหรอคะ”

รอยยิ้มแสนหวานของเย่ว์เย่ว์ทำให้ฉินเหมินค่อยๆหยุดสะอื้น

“ใช่แล้ว อย่างน้อยพ่อ…ยังมีลูก”