หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3679

พูดไปพูดมา อารมณ์ของบุ๊คก็เริ่มตื่นเต้นขึ้นมา

“พี่จะสามารถรับประกันได้ยังไงว่าหน่วยรักษาความปลอดภัยจะอยู่ยืนยาว”

“ถึงเวลาถ้าพี่กับฉันตายไป เย่ว์เอ๋อร์จะทำยังไง”

“พี่จะให้เด็กผู้หญิงคนหนึ่งใช้ชีวิตบนเกาะนี้คนเดียวได้ยังไง”

“จะให้เธอไปทำงานในสถานเริงรมย์เป็นโสเภณีงั้นเหรอ”

ฉินเหมินมองดูบุ๊คที่กำลังตะโกน แล้วก็เคร่งขรึมไปทันใด

วันนี้เขาดูเหมือนเพิ่งได้รู้จักบุ๊คจริงๆ

จากนั้น

เพี๊ยะ!

เสียงดังสนั่นแสบแก้วหู

อารมณ์ตื่นเต้นแต่เดิมของบุ๊คเวลานี้ที่โดนตบหน้าไปก็สงบลงมา

“บุ๊ค แล้วเย่วเอ๋อร์ล่ะ”

“สิ่งที่นายเรียกว่าปกป้องคือการให้ยาพิษเธอช้าๆแบบนี้เหรอ”

“เพื่อให้เธออยู่ในสภาพเหมือนตายเเล้ว เเล้วเบี่ยงเบนความสนใจของฉัน?”

ฉินเหมินมองบุ๊คแล้วพูดทีละคำ

บุ๊คพูดอะไรมาฉินเหมินก็เข้าใจหมด ยกเว้นเรื่องลูกสาวเท่านั้นที่เขาไม่เข้าใจ

บุ๊คยิ้ม “พี่ฉิน เรื่องทุกอย่างย่อมมีความเสี่ยง”

“พวกเรามียาแก้พิษอยู่ในมืออยู่เเล้ว สามารถช่วยชีวิตเย่ว์เอ๋อร์กลับมาได้ทีหลัง”

“หนำซ้ำของที่ซือหม่าให้มา ผมก็เปลี่ยนไปหมดเเล้ว ไม่มีอะไรที่เป็นอันตราย”

กุนซือซือหม่าที่นอนฟุบอยู่ข้างๆเเต่เดิมที เวลานี้ภายในใจตกใจอย่างบ้าคลั่ง

หมายความว่าไง

ไม่ใช่ว่าบุ๊ควางแผนทั้งหมดอย่างลับๆหรอกเหรอ

ทำไมเขาถึงฟังไม่เข้าใจที่ทั้งสองคนคุยกันเลยล่ะ

ตอนนั้นที่เขาเอายาพิษให้บุ๊ค ไอ้บุ๊คนั่นยังดีใจอยู่เลย

บุ๊คซึ่งโดนฉินเหมินมัดไว้อย่างแน่นหนาก็เห็นการเปลี่ยนแปลงในการเเสดงออกของกุนซือซือหม่า

รอยยิ้มดูถูกเหยียดหยามปรากฏขึ้นบนใบหน้า

“ทำไมคุณถึงคิดว่าฉันต้องแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องอะไรล่ะ”

“ก็เพื่อให้ไอ้พวกคนที่อยู่เบื้องหลังคุณติดกับยังไงล่ะ”

ร่างกายของกุนซือซือหม่าตุปัดตุเป๋ ก้นล้มจ้ำเบ้าลงบนพื้น

เบื้องหลังเขาคือตระกูลซือ ซึ่งเป็นตระกูลที่มีอำนาจในเขตสิบสาม

สายตาของบุ๊คหันกลับไปมองที่ฉินเหมิน

“ฉินเหมิน พี่แก่แล้ว ตอนนี้พี่ไม่มีความกล้าหาญเหมือนเเต่ก่อนเเล้ว”

“มาสิ มาฆ่าผมเลย”

หลังจากบุ๊คพูดจบ ก็หลับตาทั้งคู่รอให้ฉินเหมินลงมือ

ผ่านไปไม่กี่วินาที ก็ยังไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ บุ๊คลืมตาขึ้นเหลือบมอง

ฉินเหมินนั่งอยู่ข้างๆไม่รู้กำลังคิดอะไรอยู่

“บุ๊ค จู่ๆฉันก็ไม่รู้ว่าควรฆ่านายไหม”

เมื่อเสียงของฉินเหมินดังขึ้น บุ๊คก็อึ้งไปทันที

จากนั้นเขาหัวเราะเสียงดังลั่น

“ฮ่าฮ่าฮ่า ฉินเหมิน พี่แก่แล้วจริงๆนะ พี่ไม่เพียงเเค่เเก่ ยังใจอ่อนอีกด้วย”

“เอานี้สิ ผมบอกความลับพี่อย่างหนึ่ง”

“ความจริงวันนั้นที่จู่ๆพี่สะใภ้ป่วยหนัก…”