หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3703

เมื่อไรอันน้ำตาคลอเพราะคิดถึงเรื่องราวในอดีต หลินมั่วก็จึงไม่ถามต่อ

หลินมั่วตัดสินใจว่าจะยังไม่ฆ่าโรนัลด์ และจะทำตามที่ไรอันแนะนำ เขาจะไปสอบถามข้อมูลของโรนัลด์จากคนอื่นดูก่อน

เพื่อดูว่าโรนัลด์เป็นคนดีอย่างที่ไรอันบอกหรือไม่

“โอเค ฉันเชื่อที่นายพูดแล้ว ทำไมผู้ชายตัวใหญ่ๆ อย่างนายถึงต้องร้องไห้ล่ะ”

หลินมั่วปลอบไรอันพลางส่งกระดาษเช็ดน้ำมูกให้

เมื่อได้ยินว่าหลินมั่วเชื่อตัวเอง ไรอันจึงยิ้มออกมาพร้อมน้ำหูน้ำตาราวกับเด็กๆ

“ฉันไปล้างหน้าที่ห้องน้ำก่อนนะ” ไรอันลุกจากโต๊ะแล้วเดินออกไป

หลินมั่วมองตามหลังของไรอันแล้วยิ้มอย่างเอือระอา จากนั้นเขาก็ปลุกอันย่าให้ตื่นมากินข้าว

“พ่อ ทำไมหนูถึงเผลอหลับไปล่ะคะ”

อันย่าถามหลินมั่วพลางขยี้ตา

“เพราะหนูกินข้าวจนเหนื่อยก็เลยเผลอหลับไปน่ะสิ”

คำตอบนี้ ช่างเป็นสไตล์หลินมั่วจริง ๆ

ในตอนนั้นเอง ก็มีลูกค้ากลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาในร้านอาหาร และกำลังมองหาที่นั่ง

เมื่อพวกเขาเห็นหลินมั่วที่สวมชุดสีขาวกำลังนั่งอยู่ใกล้หน้าต่าง ซึ่งดูไม่เหมือนการแต่งตัวของคนในพื้นที่ พวกเขาจึงคิดที่จะหาเรื่อง

พวกเขาจึงเดินมาหยุดอยู่ใกล้ที่นั่งของหลินมั่ว

“ลูกพี่ ผมว่านั่งตรงนี้ก็ดีนะ ติดหน้าต่าง แถมวิวยังสวยอีกด้วย”

“อืม ก็ดี แต่มีคนนั่งแล้วไม่ใช่เหรอ”

“ไม่เห็นยาก แค่ไล่ไปก็สิ้นเรื่อง”

พวกเขาพูดเสียงดัง เพราะจงใจให้หลินมั่วได้ยิน

“เฮ้ หูหนวกหรือไง ไม่ได้ยินหรือว่าหัวหน้าของเราจะนั่งที่นี่ ทำไมยังไม่รีบลุกไปอีก”

หลินมั่วพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง “มีสิทธิ์อะไร”

หัวหน้าพวกนักเลงเห็นว่าหลินมั่วยังนั่งนิ่ง ไม่แม้แต่จะยืนขึ้น อีกทั้งท่าทางยังดูหยิ่งยโส

เขาจึงนั่งลงที่ตำแหน่งของไรอัน ก่อนจะถามถึบตัวตนของหลินมั่ว

หลินมั่วไม่สนใจ เขาตักปลาให้อันย่ากิน ราวกับพวกเขาเป็นธาตุอากาศ

เมื่อหัวหน้านักเลงรู้สึกเหมือนตัวเองถูกเมิน เขาจึงลุกขึ้นทันที

“อยากกินก็กินซะ!” หัวหน้านักเลงจับขอบโต๊ะเตรียมจะคว่ำอาหารบนโต๊ะทั้งหมด

หลินมั่วจับแขนของหัวหน้านักเลงเอาไว้อย่างทันทีด้วยมือข้างเดียว

ไม่ว่าหัวหน้านักเลงจะพยายามออกแรงแค่ไหนก็ไม่สามารถแกะมือของหลินมั่วออกได้

เมื่อลูกน้องของหัวหน้านักเลงเห็นว่าหลินมั่วทำร้ายลูกพี่ของพวกเขา ก็เตรียมตัวเข้ามาโจมตี แต่ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียง “กร๊อบ” คล้ายเสียงกระดูกหัก

หัวหน้านักเลงร้องออกมาอย่างเจ็บปวด เพราะหลินมั่วหักแขนของเขา

หลินมั่วปล่อยมือออก แขนของหัวหน้านักเลงห้อยลงมาแนบตัว ถ้าไม่ติดผิวหนังด้านนอกก็คงหลุดไปกองบนพื้นแล้ว

หลินมั่วไม่ได้ลุกจากที่นั่งเลย เมื่อจัดการหัวหน้านักเลงเสร็จ เขาก็กลับมากินข้าวอย่างสงบ ราวกับเมื่อครู่เขาเพิ่งจะปัดแมลงวันออกไป

หัวหน้านักเลงเจ็บจนหน้าซีดเผือด แขนข้างนั้นน่าจะใช้งานไม่ได้แล้ว

ลูกน้องของหัวหน้านักเลงตกใจจนตัวสั่น ไม่กล้าจะเข้าใกล้หลินมั่วอีก