หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3708

เมื่อฝ่ายตระกูลเซินลัวเห็นว่าผู้คุมคนสำคัญทั้งสี่ของโรนัลด์อยู่พร้อมหน้ากัน แต่โรนัลด์ยังไม่ปรากฏตัวสักที พวกเขาก็ยิ่งมั่นใจมากขึ้น

“โรนัลด์ผู้แสนดีของพวกแกอยู่ที่ไหนล่ะ ในเมื่อถูกจับได้แล้ว งั้นเราก็มาสู้กันซึ่งๆ หน้าเถอะ”

คนพูดคือเซินลัว หัวหน้าของตระกูลเซินลัวนั่นเอง

เซินลัวไม่ชอบที่โรนัลด์ทำตัวเหมือน “คนดี” เขามองว่าโรนัลด์เป็นคนแปลกแยกในเกาะแห่งนรกนี้

ทั้งๆ ที่ที่นี่ใช้การเข่นฆ่าเพื่อปกครอง แต่โรนัลด์กลับพยายามเปลี่ยนแปลงกฎของเกาะนี้

เรื่องนี้ทำให้เซินลัวหงุดหงิดเป็นอย่างมาก แม้ว่าโรนัลด์จะไม่เคยแสดงท่าทีเป็นศัตรูกับตระกูลของเขา และเคยเคยให้ความช่วยเหลืออีกด้วย แต่เขาก็ไม่อาจอยู่ข้างเดียวกับโรนัลด์ได้

เมื่อได้ยินคำท้าทายของเซินลัว ไรอันและผู้คุมทั้งสี่จึงก้าวออกไปข้างหน้าโดยไม่แสดงท่าทีหวาดกลัวแม้แต่น้อย

“หัวหน้าเซินลัว อย่างพวกแกน่ะนะ ไม่จำเป็นต้องให้ลูกพี่ฉันลงมือเองหรอก”

เซินลัวไม่โกรธที่ถูกไรอันดูถูก

“ฉันกลัวว่าต่อให้เขาจะกลับมาก็คงกลับไม่ได้แล้วล่ะ ไม่มีโรนัลด์ ฉันอยากรู้จริงๆ ว่าพวกแกจะมีปัญญาสู้กับพวกเราแค่ไหน”

ไรอันนึกในใจ เซินลัวมำตัวเป็นลูกแมวเชื่องๆ ต่อหน้าหัวหน้า แต่ที่แท้ก็ซ่อนความคิดชั่วๆ เอาไว้มาโดยตลอด

หัวหน้าเพิ่งจะไปได้ไม่นาน พวกเขาก็เผยความต้องการที่อยากจะก่อกบฏออกมา

“จะมีปัญญาหรือไม่ ก็ลองดูสิ” ไรอันและพรรคพวกต่างเตรียมพร้อมสู้เต็มที่

“ปากดีไม่เบานี่ไรอัน แต่ฉันรู้มาว่าโรนัลด์กำลังเจอปัญหาใหญ่ จะกลับมาได้หรือไม่ก็ยังไม่รู้เลย ฮ่าๆๆ…”

เมื่อเซินลัวพูดเช่นนี้ ลูกน้องของโรนัลด์ก็เริ่มฮือฮากัน

“อย่าไปฟังเรื่องไร้สาระ คุณโรนัลด์ไม่ได้เป็นอะไรหรอก เซินลัว แกกล้าดีที่พยายามทำให้กองทัพของเราไขว้เขว”

ไม่คิดเลยว่า ไรอันจะไม่ตกหลุมพราง แม้ว่าในใจเขาเองก็ไม่แน่ใจนักว่าโรนัลด์ปลอดภัยหรือไม่

แต่ในยามที่ไร้หัวหน้าเช่นนี้ ในฐานะผู้คุมมือหนึ่ง เขาต้องรักษาขวัญกำลังใจในกองทัพเอาไว้ให้ได้ เพื่อชัยชนะของศึกในครั้งนี้

ตอนนี้บรรยากาศระหว่างสองฝ่ายตึงเครียดเป็นอย่างยิ่ง เปรียบเสมือนธนูที่ง้างจนสุดกำลังและพร้อมจะปล่อยออกไปได้ทุกเมื่อ!

“เดี๋ยวก่อน!” ในขณะนั้นเอง จู่ๆ ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น

ในขณะที่สองฝ่ายกำลังประจันหน้าเตรียมเปิดศึกใหญ่ จู่ ๆ ก็มีเงาสีขาวเดินออกมาท่ามกลางสองกองทัพ

หลินมั่วอุ้มอันย่าที่กำลังหลับอยู่ในอ้อมแขนเดินเข้ามา

“ขอรบกวนสักครู่ ลูกสาวของฉันกำลังหลับอยู่ รบกวนย้ายเวลาไปสู้กันวันอื่นแทนได้ไหม”

หลินมั่วยืนอยู่บนระเบียงมองพวกเขาที่ส่งเสียงอื้ออึงกันไม่หยุดจนเขารำคาญ

ในห้อง อันย่าก็ดูเหมือนจะหลับไม่สนิทนัก เขาจึงอุ้มเธอเอาไว้แนบอก

อันย่ารับรู้ถึงไออุ่นที่คุ้นเคยจากหลินมั่ว มือเล็กๆ กำเสื้อของเขาไว้แน่น ไม่นานก็หลับปุ๋ยไป

เพื่อให้อันย่าได้หลับอย่างสบาย หลินมั่วจึงตัดสินใจลงมาไล่พวกที่ส่งเสียงดังออกไป