หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3738

ตอนนี้บาดแผลปลอมๆของหลินมั่วเริ่มหายดีแล้ว เขาสามารถลุกขึ้นเดินได้

หลินมั่วเเจกจุมพิตพระเยซูให้ลูกน้องทุกคน สมาชิกทีมต่างเเย่งกันเข้าไปรับ

นี่ทำให้เถิงเสอโกรธมาก “พวกแกยังกล้ามาดื่มยาทั้งที่ยังจับวัตถุดิบกลับมาไม่ได้สักคน!”

หลังจากพูดจบเถิงเสอก็รู้สึกเสียใจเล็กน้อย เพราะเวลานี้เขาก็อยากดื่มมันมากเช่นกัน แต่ก็รักษาหน้าด้วยการไม่ไปเอา

หลินมั่วรู้ว่าเถิงเสอค่อนข้างเสพติดยา จึงหยิบสองขวดยื่นเขาเอง

“หัวหน้าครับ พวกพี่น้องอาจจะไม่มีผลงานอะไร เเต่ก็เหนื่อยมาเยอะเลย เพราะเพิ่งมาทำงานเเถวนี้ พวกเขาคงยังไม่คุ้นเคยเส้นทางหรอกครับ คุณให้พวกเขาดื่มเถอะ ผมจะรีบพัฒนาต่อ”

เถิงเสอเผยให้เห็นรอยยิ้ม แล้วยกยาสองขวดขึ้นดื่มรวดเดียว

หลังจากดื่มยาไปแล้ว ทั้งเถิงเสอและลูกน้องต่างก็รู้สึกตื่นตัวและกระปรี้กระเปร่าอย่างผิดปกติ ราวกับได้รับพลังงานมหาศาล เเต่ความตื่นเต้นนี้กลับดูผิดธรรมชาติ และบ้าคลั่งเล็กน้อย

“ไปกัน ก่อนที่ฟ้าจะสว่าง พวกเราไปค้นหาตามถนนเส้นอื่นกัน”

เถิงเสอรู้ดีว่าตัวเองไม่ได้ส่งรายงานผลงานไปให้เบื้องบนติดต่อกันสองวันเเล้ว ถ้าวันนี้ยังหาหญิงท้องไม่ได้อีก ตำเเหน่งของตัวเองจะดิ่งลง

ไม่เเน่ตำแหน่งหัวหน้าหน่วยก็อาจถูกถอดออกเช่นกัน

ด้วยฤทธิ์ของยาจุมพิตพระเยซู พวกเขาทั้งหมดจึงฮึกเหิมเเละออกไปปฏิบัติภารกิจทันที

เเต่เเล้วพวกเขาก็รู้สึกเหนื่อยล้าอย่างรวดเร็วหลังจากเดินออกมาไม่นาน จนไม่มีเเรงจะเดินต่อ

“หัวหน้า ถ้าไงพวกเราพักผ่อนสักหน่อยค่อยไปเถอะ ผมเดินไม่ไหวเเล้ว”

“ใช่ครับ หัวหน้า ไม่ได้พักมาหนึ่งคืนเเล้ว”

…

ลูกน้องต่างก็บ่นอุบอิบกันใหญ่ บางคนถึงกับนั่งลงกับพื้นเตรียมจะนอน

เถิงเสอก็รู้สึกเหนื่อยล้า จึงสั่งให้ลูกน้องพักผ่อนในป่าใกล้เคียง

พอมาถึงป่าพวกเขาก็หลับเป็นตายไปทันที

ตอนนี้เองเถิงเสอถึงได้รู้ว่า พวกเขาทั้งหมดติดยาจุมพิตพระเยซูแล้ว! ถ้าต่อไปไม่มียา เกรงว่าจะทรมานมาก!

“ฉันรู้เเล้วสั่วกังไอ้หมอนี่ไม่ได้หวังดี ทำไมมันถึงให้ยาจุมพิตพระเยซูกับพวกเรามากขนาดนี้”

สมาชิกองค์กรมนุษย์งูที่พอมีสติอยู่ตัดสินใจกลับไปที่ถ้ำเพื่อเอายาเเก้พิษจากหลินมั่ว

“สั่วกัง นายกล้าใส่ยาพิษลงไปในยาจุมพิตพระเยซู! รีบเอายาแก้พิษออกมา!”

หลินมั่วพูดอย่างหมดปัญญว่า “ยานี้ไม่มียาแก้”

เวลานี้เถิงเสอที่ผอมแห้งผอมโซ ใบหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธจนเส้นเลือดปูนโปน ดูแล้วน่ากลัวมาก กำลังจะยิงปืนใส่หลินมั่ว เเต่ก็ถูกลูกน้องขัดขวางไว้”

“หัวหน้า คุณฆ่าเขาไม่ได้เด็ดขาด ไม่อย่างนั้นพวกเราจะหาสารตั้งต้นสำหรับยาได้อย่างไร”

เถิงเสอค่อยๆลดปืนในมือลง แล้วเปลี่ยนสีหน้าทันที

“น้องสั่วกัง ไม่มียาแก้จริงๆเหรอ”