หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3739

“ไม่มีครับ เเต่ว่าคุณวางใจได้ ผมจะรีบผลิตยาให้เยอะขึ้น พวกคุณจะได้มีดื่มไม่ขาด”

เถิงเสอไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าตัวเองจะติดยาชนิดนี้ ถ้าอยากมีชีวิตอยู่ต่อไป ต่อไปก็ต้องพึ่งพาหลินมั่วคนเดียว

ไม่นานหลังจากนั้น เถิงเสอกับลูกน้องก็ยิ่งทรมานจากอาการอยากยาขนาดหนักขึ้นไปอีก

พวกเขารู้สึกเหมือนหัวใจมีเล็บหลายร้อยเล็บมาข่วน อวัยวะภายในเหมือนมีไฟเผา นั่งไม่ติด เเละเริ่มกัดแขนของตัวเอง ดึงทึ้งผมเพ้าของตัวเอง…

เถิงเสอวิ่งไปหาหลินมั่วข้างหน้าด้วยสายตาหวาดกลัว “ให้ยาจุมพิตพระเยซูฉันขวดหนึ่ง รีบให้ฉัน!”

สมาชิกคนอื่นๆก็ล้อมหลินมั่ว คุกเข่าขอร้องให้หลินมั่วให้ยาเเก่พวกเขา

“แต่ที่ฉันนี่มีเเค่ขวดสุดท้ายแล้ว”

หลินมั่วหยิบยาจุมพิตพระเยซูที่เก็บไว้ขวดหนึ่งก่อนหน้า กวัดแกว่งไปที่พวกเขา

สมาชิกขององค์มนุษย์งูพวกนั้นเริ่มพยายามเเย่งกันอย่างบ้าคลั่ง เวลานี้ได้ยินเพียงเสียงปืนดังปังปังขึ้นหลายนัด สมาชิกหลายคนที่อยู่รอบๆหลินมั่วล้มลงกับพื้น

“ในสายตาของพวกนายมีฉันหัวหน้าคนนี้ไหม!”

เเต่สมาชิกเหล่านั้นเสียสติไปแล้ว เเละไม่ฟังคำพูดของเถิงเสอเลย ห่วงเเค่จะเเย่งชิงขวดยาน้ำ

มีเสียงปืนดังขึ้นอีกครั้ง สมาชิกโดนเถิงเสอฆ่าหมดทุกคน

“หัวหน้าสั่วกัง ตอนนี้เหลือผมคนเดียว เอายาขวดนี้ให้ฉันนะ”

“ให้คุณก็ได้ เเต่ผมมีเงื่อนไขหนึ่ง”

เถิงเสอโผคุกเข่าลง “นายจะขอเป็นร้อยเป็นพัน ฉันก็ทำได้หมด”

หลินมั่วมองดูหัวหน้าเถิงเสอที่เคยหยิ่งผยองคุกเข่าให้ตัวเองตรงหน้า เเล้วรู้สึกสะใจเป็นอย่างยิ่ง

เเต่ที่เขาควรคุกเข่าให้ ก็คือดวงวิญญาณนับไม่ถ้วนที่เสียชีวิตในเงื้อมมือของเขา!

“ขอร้องท่านล่ะนะ ท่านสั่วกัง ตอนนี้ผมเจ็บปวดมากจริงๆ เอายาให้ผมเถอะ!”

เมื่อเห็นหลินมั่วเพิกเฉยต่อเขาเป็นเวลานาน เถิงเสอก็เริ่มโผไปโขกศรีษะให้กับหลินมั่ว ไม่นานนักก็มีเลือดไหลออกมาจากหน้าผาก

“ผมยอมทำตามทุกอย่าง นี่ไม่ใช่เรื่องยากอะไร!รีบเอายาให้ผมเถอะ!”

หลินมั่วขว้างขวดยาให้เถิงเสอ เถิงเสอรีบเปิดขวดยาออกต้องการจะดื่มรวดเดียว

“ค่อยๆดื่ม ไม่มียาแล้ว”

เมื่อได้ยินคำพูดของหลินมั่ว เถิงเสอจึงกล้าดื่มแค่หนึ่งส่วนสาม เเล้วเก็บส่วนที่เหลือไว้ในกระเป๋าเสื้ออย่างทะนุถนอม

แล้วหลินมั่วก็เเปะหน้ากากของสั่วกังกลับไป “ตอนนี้ฉันยังเป็นหัวหน้าหน่วยสั่วกังอยู่นะ เข้าใจไหม”

เถิงเสอพยักหน้ารัวๆ “หัวหน้าสั่วกัง ผมจะพาคุณไปยังฐานทัพใหญ่เพื่อพบกับท่านทูตพิเศษทันที เเต่เพื่อไม่ให้เป็นที่ดึงดูดความสนใจ พวกเราไม่ควรนั่งรถ จึงต้องลำบากคุณเดิน”

หลินมั่วพูดว่า “คุณนำทางไปก็พอ”

หลังจากเดินผ่านป่าลึกมาสักพัก เถิงเสอก็พาหลินมั่วเข้าไปในอุโมงค์เเห่งหนึ่ง ที่ปลายอุโมงค์มีฝาท่อเล็กๆ เมื่อเปิดออกไป กลับพบว่าเป็นทางเดินที่กว้างขวางมาก!

เมื่อเข้าไปในอุโมงค์ หลินมั่วซึ่งมีประสาทสัมผัสที่ดีกว่าคนทั่วไป ก็ได้กลิ่นคาวเลือดโชยมา…