หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3740

ยิ่งเดินลึกเข้าไปในอุโมงค์ก็ยิ่งสว่างและกว้างขึ้น ที่ปลายทางมีด่านตรวจอยู่ และมีสมาชิกองค์กรมนุษย์งูสองคนยืนเฝ้า

เมื่อเห็นว่าเป็นหัวหน้าเถิงเสอ ก็รีบโค้งคำนับอย่างนอบน้อม

“หัวหน้าเถิงเสอ ท่านไม่ได้มาที่ฐานทัพใหญ่หลายวันเเล้ว ท่านทูตพิเศษบ่นคิดถึงท่านทุกวันเลยครับ”

“พวกนายตาบอดกันหรือไง ไม่เห็นหัวหน้าสั่วกังที่อยู่ข้างหลัง ยังไม่รีบเปิดประตู!”

สมาชิกลาดตระเวนที่มาเฝ้าด่านตกใจมากกับคำพูดที่ตะคอกออกมาของเถิงเสอ จึงรีบเปิดประตูด่านตรวจทันที

“หัวหน้าสั่วกัง เชิญข้างในครับ”

เถิงเสอที่ยืนอยู่ประตูด่านตรวจด้วยความเคารพ ทำมือเชิญให้หลินมั่วเข้าไป

สมาชิกหน่วยลาดตระเวณสองคนยิ่งสับสนมากขึ้น พวกเขาสับสนมากว่าทำไมเถิงเสอถึงเคารพหัวหน้าคนหนึ่งที่เป็นบุคคลที่ไร้ความสามารถที่สุดในสำนักงานใหญ่…

หลังจากผ่านด่านตรวจอีกสองเเห่ง พวกเขาก็มาถึงห้องโถงกลางของฐานทัพ ซึ่งมีขนาดใหญ่มาก!

แม้ว่าชั้นหนึ่งของห้องโถงจะตกเเต่งอย่างอลังการ เเต่กลับไม่ได้ให้ความรู้สึกที่ดูหรูหรา ตรงข้ามกลับให้ความรู้สึกว่าต่ำต้อย

โดยเฉพาะสัญลักษณ์และภาพวาดคล้ายงูที่อยู่ทั่วไป ทำให้บรรยากาศโดยรอบดูน่ากลัวและเเปลกประหลาด

เวลานี้เถิงเสอรู้สึกอยากยาอีกเเล้ว คราวนี้ไม่นานเท่าไร เพราะคราวก่อนเขาดื่มไปแค่หนึ่งในสามของขวด

เห็นเเค่เถิงเสอหยิบขวดยาออกจากอกด้วยสองมืออันสั่นเทา เเล้วดื่มยาที่เหลืออยู่อีกครึ่งหนึ่งด้วยความระมัดระวัง ท่าทางจึงกลับมาเป็นปกติได้

พอเถิงเสอกำลังจะเก็บขวดยาเข้าไป หลินมั่วก็คว้าขวดยาที่เหลืออยู่นิดเดียวไปจากมือทันที

เถิงเสอขอร้องหลินมั่วด้วยความน่าสงสารให้คืนขวดยามาให้เขา

“คุณทำตัวดีๆหน่อย อย่าคิดจะทำอะไรแปลกๆ ไม่อย่างนั้นคำสุดท้าย คุณก็อย่าดื่มเลย”

หลินมั่วรู้ทันเล่ห์เหลี่ยมของเถิงเสอมานานเเล้ว ที่เขาไม่ยอมดื่มยาหมดก็เพราะอยากจะนำไปที่ฐานทัพใหญ่ เพื่อให้คนอื่นๆ หายาเเก้พิษ เเล้วจะได้หลุดพ้นจากการควบคุม

ไม่มียาเเล้ว เถิงเสอย่อมทำตัวดีขึ้น

“หัวหน้าเถิงเสอ คุณล้อเล่นเกินไปแล้วนะครับ”

เมื่อเห็นเถิงเสอแผดเสียง นักวิทยาศาตร์ก็คิดว่าเเค่ล้อเล่นกับเขา ตัวเองจึงหัวเราะออกมาเสียงดังๆ

เถิงเสอพ่นลมหายใจไปที่ใบหน้าของนักวิทยาศาตร์ ทำให้มุมปากมีเลือดไหลทันที เห็นภาพพร่ามัวจนเกือบล้มลง

“ใครจะมีอารมณ์ล้อเล่นกับนาย รีบขอโทษเดี๋ยวนี้!”

เถิงเสอเน้นย้ำคำขอของตัวเองอีกครั้ง

นักวิทยาศาตร์คนนั้นจะกล้าไปขัดใจคนที่ได้รับความโปรดปรานจากท่านทูตพิเศษได้อย่างไร จึงรีบโขกศรีษะขออภัย!

“หัวหน้าสั่วกัง ผมปากพล่อยไปเอง ขอคุณได้โปรดเมตตาปล่อยผมไปเถอะครับ”

หลินมั่วเตะนักวิทยาศาตร์ที่อยูตรงหน้าออกไป “ตบหน้าตัวเองร้อยที เเล้วจำไว้ว่าอย่ามาพูดจาเหลวไหลอีก”