หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3752

ฉวีอวี้ถังพูดไม่หยุดปาก หลินมั่วก็กินอาหารของตัวเองไปเรื่อยๆ

พอฉวีอวี้ถังพูดจบ ถึงพบว่าหลินมั่วกินอาหารบนโต๊ะไปแล้วกว่าครึ่ง

“ทำไมคุณไม่เหลือให้ผมหน่อย ผมกำลังชมคุณอยู่นะ!”

“ใครสนใจ”

…

สามชั่วโมงผ่านไป

รัปประทานอาหารเสร็จ ทั้งสองคนก็ผล็อยหลับไป แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าข้างนอกมีคนรออยู่กลุ่มหนึ่ง

หลินมั่วให้ฉวีอวี้ถังไปเปิดประตู

“ขอโทษด้วยนะ พวกเรากินอาหารเสร็จก็รู้สึกเหนื่อยนิดหน่อย เลยเผลอหลับไป”

ฉวีอวี้ถังพูดไปเรื่อยเปื่อย เวลานี้เหล่าหัวหน้าองค์กรมนุษบย์งูคนอื่นๆชังน้ำหน้าจนอยากไปฆ่าเขา

ทูตพิเศษหญิงนั่งรออยู่สามชั่วโมง พวกเขาก็ต้องยืนรอสามชั่วโมงโดยไม่กล้าขยับ ขาสองข้างชาจนเดินไม่ไหวเเล้ว

“เชิญหัวหน้าสั่วกังออกมาหน่อยได้ไหม ฉันมีเรื่องด่วนอยากให้เขาช่วย”

ทูตพิเศษหญิงทำตัวอ่อนน้อม เพราะเธอเเน่ใจว่าต้องมีวิธีช่วยชีวิตวัตถุดิบนับพันนั่น ต่อให้ต้องคับเเค้นใจนิดหน่อยชั่วคราวก็ไม่เป็นไร วันหลังมีโอกาสค่อยจัดการเขา

ในที่สุดเวลานี้หลินมั่วก็ออกมาจากห้อง

“ไปเถอะ ไปดูวัตถุดิบของคุณ เเต่ผมไม่รับประกันนะว่าจะช่วยชีวิตพวกเขาได้”

“ไม่เป็นไร ขอเเค่คุณยอมไปตรวจสอบก็พอ”

พวกเขามาถึงชั้นหนึ่งซึ่งเป็นบริเวณเก็บวัตถุดิบ หลินมั่วเเค่หลือบมองก็ขมวดคิ้ว จากนั้นส่ายหน้าพลางถอนหายใจ

“รักษาไม่ได้”

เมื่อได้ยินหลินมั่วพูดสี่คำนี้ ทูตพิเศษหญิงที่เมื่อครู่มีความหวัง ตอนนี้สิ้นหวังเป็นอย่างมาก

เพราะเข็มลึกลับเก้าเล่มของหลินมั่ว ทำให้ทูตพิเศษหญิงนับถือในฝีมือทางการเเพทย์ของหลินมั่วมาก

ถ้าตอนนี้เเม้เเต่เขายังบอกว่ารักษาไม่ได้ งั้นก็คงไม่มีวิธีรักษาจริงๆ

“พวกคุณต้องรีบขนย้ายวัตถุดิบเหล่านี้ออกไปให้ไกลที่สุด ยิ่งไกลยิ่งดี มิฉะนั้นถ้าพวกเขาตายในตึกนี้ จะเกิดเเหล่งเเพร่เชื้อใหม่ พวกเราจะเดือดร้อนกันหมด”

“พวกแกไม่ได้ใจดีอะไรหรอก เป็นแค่หมาป่าปลอมตัวเป็นแพะ พวกคุณฉีดยาพิษให้พวกเรา ปล่อยพวกเราออกมาเเล้วยังไงเหรอ ก็ต้องตายอยู่ดี…”

เมื่อได้ยินที่ชายหนุ่มพูด หลินมั่วก็เดินออกมาพร้อมกับถอดหน้ากากป้องกันออก เเล้วอุ้มเด็กผู้ชายคนหนึ่งในกลุ่มขึ้นมา

ตอนนี้ทุกคนต่างตกตะลึง เพราะคนขององค์กรมนุษย์งูทุกคนต่างหลีกเลี่ยงพวกเขา เเม้เเต่ตอนขนย้ายก็ยังใส่ชุดป้องกันการติดเชื้อ

เเต่หลินมั่วทำอะไร อุ้มเด็กที่เต็มไปด้วยผื่น โดยที่ไม่มีการป้องกันตัวเลย นี่หมายความว่าเขาจะติดเชื้อเเละตายไปด้วย

“รู้ไหมว่าเพราะอะไรพวกเราถึงกล้าถอดหน้ากากมาสัมผัสพวกคุณ”

คนพวกนั้นต่างส่ายหัว

“เพราะยาพิษนี้ไม่ได้ทำให้พวกคุณตาย ยาตัวนี้ฉันเป็นคนคิดค้นขึ้นเอง เเม้ว่าจะขึ้นผื่นเยอะ เเต่พวกคุณรู้สึกไม่สบายอะไรหรือเปล่า”

“ก็ไม่มีความรู้สึกไม่สบายอะไรนะ เเค่มองเห็นผื่นบนร่างกายของตัวเองก็รู้สึกขยะเเขยงจนอยากจะอ้วก !”

ตอนนี้เองผู้หญิงวัยรุ่นคนหนึ่งในกลุ่มได้ออกมาพูด

“นั่นเพราะคุณเป็นโรคกลัวสิ่งของที่เรียงตัวกันอย่างหนาเเน่น” หลินมั่วอธิบาย