หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3769

“ไรอัน คุณไปทำ ผมยังไม่ได้เเต่งงาน เรื่องเเค่นี้เองไม่เป็นไรหรอก”

ฉวีอวี้ถังโยนภาระใส่ไรอัน คิดไม่ถึงว่าไรอันวิ่งหนีไปเสียดื้อๆซะอย่างนั้น

วิ่งไปพลางตะโกนไปพลางว่า “อวี้ถังคุณรีบหน่อยนะ ผมไปหาน้ำร้อนกับเสื้อผ้ามาให้คุณ”

ฉวีอวี้ถังจนปัญญา มองไปที่หลินมั่วกับอันย่าที่หันหลังอยู่ ก็ได้เเต่เริ่มขยับมือ

ริมฝีปากของซือหลันเย่ว์ซีดขาว คิ้วขมวดเเน่น แม้ว่าหน้าตาในตอนนี้จะย่ำเเย่ ทว่าไม่ได้กระทบกับความงามของเธอเเม้เเต่น้อย ลำคอขาวเนียนเต็มไปด้วยรอยช้ำ สามารถดูออกถึงความรุนเเรงของอีกฝ่าย

ไรอันนำน้ำร้อนเเละเสื้อผ้ามาให้ฉวีอวี้ถังกับซือหลันเย่ว์ แล้วปิดประตูห้อง ให้เขาทำความสะอาดให้ดี

ในปากของฉวีอวี้ถังพึมพำขอโทษ แล้วถอดเสื้อผ้าที่เป็นชิ้นๆของซือหลันเย่ว์ที่ไม่สามารถเรียกว่าเสื้อผ้าได้อีกต่อไปออก เมื่อผิวหนังปรากฏตรงหน้าของฉวีอวี้ถัง เขาก็อดสั่นเทิ้มไม่ได้

ร่างกายที่งดงามยั่วยวนใจ เเต่รอยเลือดบนร่างกายของเธอกลับน่าตกใจยิ่งกว่า ทำไมพวกมันถึงทำกับผู้หญิงที่สวยงามอ่อนแอขนาดนี้ได้

ฉวีอวี้ถังค่อยๆใช้ผ้าขนหนูเช็ดคราบสกปรกและเลือดออกจากตัวของซือหลันเย่ว์ แล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าที่สะอาดให้เธออย่างเบามือ และจัดการหวีผมยาวที่พันกันยุ่ง

หลังจากทำความสะอาดเรียบร้อยเเล้ว ซือหลันเย่ว์ก็ดูดีขึ้นมาก เเต่ฉวีอวี้ถังกลับเขินอาย ราวกับตัวเองเป็นคนเอาเปรียบเธอ

หลินมั่วพาอันย่ากับไรอันเดินเข้ามาในห้อง เห็นฉวีอวี้ถังยืนอยู่ข้างๆใบหน้าเเดงก่ำ

“คุณเป็นไร ดื่มเหล้าเหรอ”

ไรอันมองฉวีอวี้ถังด้วยดวงตาที่เจ้าเล่ห์

ฉวีอวี้ถังปิดหน้าที่ร้อนผ่าวแล้วรีบเดินออกไป “ผมเเค่เหนื่อยมาก ผมไปล้างหน้า…”

พอเดินออกจากห้องไป ฉวีอวี้ถังถึงได้รู้สึกตัวว่าตัวเองพูดอะไรออกไป…อธิบายยังไงก็คงไม่ดีเท่า…กับเงียบเสีย

“พ่อคะ นี่พี่สาวเหรอคะ ดูพี่บาดเจ็บสาหัส พ่อรีบช่วยพี่ด้วยนะคะ”

ซือหลันเย่ว์ตอนนี้ก็เหมือนกับคนเเปลกหน้าสำหรับอันย่า ตอนที่พวกเขาเเยกจากกัน อันย่ายังเด็กมาก จำอะไรไม่ได้ ดังนั้นซือหลันเย่ว์ในตอนนี้ อันย่าก็ไม่ได้ชิดเชื้อเธอ

“นี่คือพี่สาวแท้ๆของหนู ซือหลันเย่ว์”

ฉวีอวี้ถังดูคล้ายจะเป็นห่วงซือหลันเย่ว์มาก สายตาทั้งคู่ไม่ได้ละไปจากเธอเลย

“มะเร็งเป็นโรคที่หมอทุกคนทำอะไรไม่ถูก ในตอนนี้เเม้ว่ายาเม็ดฟื้นฟูของผมจะสามารถรักษามะเร็งกระเพาะ มะเร็งตับ เเละมะเร็งปอดสามชนิดนี้ได้ เเต่สำหรับมะเร็งเลือดผมยังไม่มั่นใจเท่าไรนัก”

หลินมั่วพูดจบ ทุกคนต่างตกใจ แม้แต่หมอเทวดาอย่างมั่วหลินยังรักษาไม่ได้ งั้นก็ปล่อยไปตามโชคชะตาก็เเล้วกัน…

อันย่าวิ่งไปหาซือหลันเย่ว์ที่ข้างๆ ใช้มือเล็กๆดึงมือขาวๆเรียวยาวของซือหลันเย่ว์

“พี่คะ พี่จำอันย่าได้ไหม พี่รีบลืมตามาดูหนู…”

ฉากนี้ทำให้ทุกคนร้องไห้จริงๆเเล้ว บรรยากาศในห้องของซือหลันเย่ว์เปลี่ยนเป็นความกังวล

“มั่วหลิน เธอเเข็งเเรงอยู่ดีๆทำไมเป็นโรคมะเร็งเม็ดเลือด” ไรอันไม่เข้าใจ

“เห็นรอยเเส้บนตัวเธอไหม บนเเส้ที่ตีเธอมียาพิษ เมื่อพิษเข้าสู่ร่างกายก็ทำลายเส้นเอ็นทั่วร่างกาย เเละทำให้ระบบสร้างเลือดทำงานผิดปกติ

ที่อันตรายที่สุดคือเธอยังคงเสียเลือดอยู่ตลอดเวลา ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปจะทำให้เธอเป็นโรคโลหิตจางอย่างรุนแรง”