หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3842

"อันตรายมาก เกือบจะโดนผมแล้ว"

หลินมั่วตะโกนไปพลางหลบไป

"ดาบนี้ ยอดเยี่ยมมาก เกือบจะทําให้ผมจนมุม"

...

"ไม่ไหวแล้ว ผมหมดแรงแล้ว"

...

"ไม่สู้แล้ว ไม่สู้แล้ว ผมหมดแรงแล้วจริงๆ"

...

หลังจากนั้นไม่นาน

นักดาบที่เกรี้ยวกราดในตอนแรก เวลานี้กลับพิงกำแพงและหายใจอย่างหนักด้วยใบหน้าแดงก่ำ

เหงื่อที่เต็มใบหน้าไหลลงมาไม่หยุด

หลินมั่วกระพริบตาและพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

"ครั้งนี้ ครั้งนี้ผมหมดแรงแล้วจริงๆ!"

เหล่านักดาบไม่สะทกสะท้าน รอหลินมั่วด้วยความโกรธ

พวกเขาหมดแรงจริงๆ

แม้ว่าดาบใหญ่จะมีพลังทําลายล้างสูง แต่ก็ใช้แรงอย่างมากเช่นกัน

"ผมสาบานได้ ครั้งนี้ไม่มีแรงจริงๆ"

"ไม่เชื่อ? คุณดูเท้าของผมมันอ่อนแรงแล้ว ผมจะล้มแล้ว ล้มแล้ว!"

หลินมั่วพูดพลางพิงกำแพงและค่อยๆ ทรุดลง

นักดาบ “……”

ข้าเชื่อแกไม่ได้หรอก!

ตอนนี้พวกเขาก็โต้ตอบได้

ตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้ฝ่ายตรงข้ามแค่เล่นตลก

หลินมั่วเห็นหลายคนมีแววตาโกรธเคือง แต่ไม่ขยับเขยื้อน เขาจึงลุกขึ้นอย่างจนใจ

"เฮ้อ พวกคุณก็ไม่ไหวเหรอ"

"อายุยังไม่เยอะ ทําไมทนไม่ไหวขนาดนั้น"

"แค่นี้เองเหรอ"

สายตาดูถูกเหยียดหยาม ทิ่มแทงความหยิ่งในศักดิ์ศรีของนักดาบ

หัวหน้านักดาบโมโหจนปากสั่น

"ไปตายซะ!"

เขาจึงตะโกนด่าทอและใช้แรงทั้งหมดขว้างดาบในมือออกไป

ในสภาพที่มีพลังเต็มที่ เขาไม่สามารถทําอะไรหลินมั่วได้

ยิ่งไปกว่านั้นเขายังอยู่ในสภาพที่หมดแรง

หลินมั่วเผชิญหน้ากับดาบใหญ่ที่กําลังจะมาถึง เขายกมือขึ้นอย่างไม่ใส่ใจ

กำมือเบาๆ ดาบเล่มใหญ่ก็ถูกล็อกไว้ด้วยนิ้วทั้งห้า

"อ่อนปวกเปียก คุณเป็นผู้หญิงใช่ไหม"

"พวกสาวๆ ยังมีแรงกว่าคุณอีก"

หลินมั่วสะบัดมือ เสียงดาบดังขึ้นเมื่อตกลงกับพื้น

ดวงตาของนักดาบเต็มไปด้วยเส้นเลือด

อ๊ะ!

มันน่าโมโห!

หลินมั่วยักไหล่ ด้วยท่าทางสบาย

"ไม่ได้ลงมือมานานแล้ว แค่ขยับหน้าแข้งเท่านั้น"

"คุณตาถึงมาก นักดาบเหล่านี้ กล้าหาญมาก"

หลังจากพูดจบ เขามองบุคคลในตํานานของแก๊งดาบอย่างเงียบๆ

เพื่อตัดความยุ่งยากก่อนหน้านี้

เขาจึงจงใจแกล้งเป็นลมต่อหน้าหลัวเหลียง เพื่อจะเจอหม่าปังเต๋อโดยตรง

สิ่งที่ตนทำ หลินมั่วย่อมไม่ปัดความรับผิดชอบ

แต่แก๊งมหาสมุทรพยายามจะโยนความผิดให้ตน

นั่นคือการเพ้อเจ้อ!

หม่าปังเต๋อมีสีหน้าครุ่นคิด

การต่อสู้กับนักดาบเมื่อครู่ ทำให้ได้หยั่งเชิงความแข็งแกร่งบางส่วนของหลินมั่ว

แข็งแกร่งมาก!

ไม่ได้อ่อนแอกว่าตนและอาจจะแข็งแกร่งกว่าด้วยซ้ำ

หลังจากหม่าปังเต๋อคิดในใจอยู่พักหนึ่ง ในที่สุดเขาก็ล้มเลิกแผนการที่จะลงมือทันที

ลูกชายตัวเองอยู่ห้องพักผู้ป่วยด้านหลัง

หากเกิดการต่อสู้ขึ้นที่นี่ ก็อาจจะส่งผลกระทบต่อเขาได้

และที่สำคัญสิ่งที่หม่าปังเต๋อกังวลมากกว่าคือปากของหลินมั่ว

"คุณมาที่นี่ คงไม่ใช่แค่อยากยืดเส้นยืดสายหรอกใช่ไหม"

หม่าปังเต๋อถามหยั่งเชิง

"ไม่ใช่หรอก จริงๆ แล้วผมมาที่นี่เพื่อแก้ไขความเข้าใจผิด!"