หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3847

ชั้นล่างของโรงพยาบาบล

หลินมั่วเป็นคนรักษาคำพูด

ต่อหน้าสมาชิกแก็งสำนักไห่หลาง เขายังคงนอนลงบนพื้นอย่างช้าๆ

“เอิ่ม…”

การกระทำเเบบนี้ ทำให้สำนักไห่หลางทุกคนงงไปหมด

แกล้งเจ็บ?

“ไอ้เด็กนี่บ้าไปแล้วใช่ไหม เเกล้งทำเป็นเจ็บใส่เรา”

“ปล่อยมัน ฉันจะเตะมันสักป้าบ”

“ใช่ ตีมันให้ตาย!”’

จางเสียงขยับร่างกาย เเล้วยกเท้าขนาดเบอร์สี่สิบสามขึ้น

ไม่มีใครสังเกตุเห็นว่า มีเงาของคนๆหนึ่งวิ่งผ่านมาจากฝูงชน

โอ๊ย!”

เสียงร้องออกมา

จางเสียงกระเด็นขึ้นไปบนอากาศราวกับจรวด

เมื่อลูกน้องเห็นหัวหน้าถูกทำร้าย ก็รีบพับเเขนเสื้อขึ้นทันที

“ใครกันวะ กล้ามาทำร้ายพี่เสียงของฉัน…เอ่อ ประมุข!”

ไห่หลางหวังมองไปรอบๆด้วยสายตาที่โกรธเเค้น

ทุกคนต่างทำตัวเหมือนนกกระจอก ตกใจจนคอหด และถอยหลังไปหลายก้าว

ถ้าประมุขโกรธผลที่ตามมาจะร้ายแรงมาก

“คุณมั่วหลินคุณไม่เป็นไรใช่ไหม!”

ไห่หลางหวังมีรอยยิ้มปรากฏบนใบหน้า

เขามองไปที่หลินมั่วที่กำลังพยุงตัวขึ้นจากพื้นด้วยความปวดหัว

กว่าตัวเองจะพ้นจากเรื่องวุ่นวายมาได้

ลูกน้องของเขาก็ไปก่อเรื่องกับหลินมั่วอีก

เเละเมื่อไห่หลางหวังเหลือบเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของหลินมั่ว ก็รู้ว่าเรื่องจะยุ่งเเน่

ส่วนสมาชิกแก็งสำนักไห่หลางเวลานี้ต่างตกตะลึง

นี่…

นี่ประมุขของพวกเราจริงเหรอ

ทำไมถึงได้ก้มหัวให้คนอื่นขนาดนี้

ทุกคนเหมือนรู้สึกว่าเห็นสุนัขรับใช้

“ก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก!”

หลินมั่วเขย่าขา ทำท่าเหมือนไม่สนใจ

“เเต่ลูกน้องของนายทำฉันตกใจ ฉันมันคนใจเสาะ”

“ถ้าตกใจก็จะพูดอะไรไม่รู้เรื่อง เช่น คริสตัล…อุ๊บ!”

หลินมั่วผลักไห่หลางหวังออกไป เเล้วรีบเช็ดปาก

ดวงตามีแต่ความรังเกียจที่ไม่สามารถบรรยายได้

“นายมีปัญหาเเน่ๆ ถุยถุยถุย!”

“คุณมั่วหลิน ระวังคำพูดหน่อย!”

ร่างกายของจางเสียงสั่นเล็กน้อย ใบหน้าซีดเผือดด้วยความกลัว

“ประมุข ข้าน้อยสำนึกผิดแล้ว!”

ขณะนั้น เขานึกถึงความกลัวที่ถูกไห่หลางหวังควบคุม

ลูกน้องคนอื่นๆไม่ลังเล

มีสองคนเดินออกมาจากฝูงชน ยกมือฟาดด้วยเหล็กเส้น

คลิก

กระดูกสันหลังหัก

จางเสียงยังไม่ทันได้ร้องออกมา ก็รู้สึกหน้ามืด เเล้วล้มลงไป

ไห่หลางหวังสีหน้าเคร่งเครียด ยับยั้งอารมณ์โกรธของตัวเอง

“คุณมั่ว ไม่ทราบว่าจัดการแบบนี้คุณพอใจไหม”

“พอได้!”

หลินมั่วตบมือ! แล้วค่อยๆลุกขึ้น

“เอาล่ะ งั้นฉันกลับก่อน!”

หลังจากเหตุการณ์นี้ สมาชิกแก็งสำนักไห่หลางรู้สึกสงสัยสถานะของหลินมั่ว เเต่ก็รู้สึกกลัวมาก

เมื่อหลินมั่วเดินจากไป ทุกคนต่างหลีกทางทันที เปิดทางให้เขา

เมื่อเดินไปไกลแล้ว หลินมั่วก็หันกลับมายิ้ม และโบกมือให้ทุกคนทางนี้

ไห่หลางหวังหางตากระตุก ใบหน้าเเดงก่ำ

เเต่เขาไม่ได้สังเกตุว่า

จู่ๆหลินมั่วที่เดินจากไปได้เปลี่ยนทิศทาง