หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3846

“ประมุข คุณเเน่ใจว่าดื่มหมดแล้วหรือ”

มาร์ชพูดด้วยความหวังริบหรี่

ไห่หลางหวังพยักหน้าอย่างเงียบๆ “หมดเกลี้ยง”

ตู้ม!

มาร์ชรู้สึกศรีษะมีเสียงวิ้งๆ

ตนเองถูกหลอกลวงโดยเล่ห์เหลี่ยมเล็กๆน้อยๆของหลินมั่ว

หนำซ้ำยังพลาดท่าต่อหน้าพ่ออีกด้วย

“ผู้นำลัทธิหม่า หลานชายไม่สบายอีกแล้วหรือ”

ไห่หลางหวังเห็นท่าทางผิดปกติของมาร์ชก็อดถามอย่างเป็นห่วงไม่ได้

“ไม่เป็นไร!” หม่าปังเต๋อตอบกลับอย่างเย็นชา

หลังจากทั้งสองพูดคุยกันสักพัก

ไห่หลางหวังตัดสินใจส่งหวังจ้าลูกน้องของตัวเองออกมาโดยไม่ลังเล

ถ้าไม่ใช่เพราะไอ้โง่นี่ ตัวเองจะไปมีปัญหากับสำนักดาบได้อย่างไร แล้วยังถูกหลินมั่วทำลายร่างอวตารไปอีกหนึ่งร่าง

รวมถึงเหมืองแร่สองแห่ง

ทั้งสองฝ่ายจับมือกันทำสันติภาพ

“ผู้นำลัทธิหม่า ผมเคยต่อสู้กับไอ้เด็กหลินมั่วนี่มา เเต่ผมไม่ใช่คู่ต่อสู้เขาหรอก”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ หม่าปังเต๋อก็พยักหน้าเห็นด้วย

ไห่หลางหวังพูดต่อว่า “ปล่อยให้เขาอยู่ต่อไปจะเป็นภัย!”

“พวกเราต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว!”

พูดจบสายตาของเขาก็ฉายแววสังหารออกมา

เหลืออีกเพียงหนึ่งสัปดาห์ก็ถึงวันแต่งงานเเล้ว

ถึงเวลานั้น หลินมั่วก็จะถึงฆาต

การอดทนก็เพื่อการสังหารที่สมบูรณ์แบบยิ่งขึ้น

“ผมเข้าใจแล้ว!”

“ผู้นำลัทธิหม่า งั้นผมขอลาไปก่อน!”

ทั้งสองประสานมืออำลา ดูไม่ออกเลยว่าเป็นศัตรูกัน

รอจนไห่หลางหวังจากไป

หม่าปังเต๋อเย้ยหยัน

“ลุกขึ้นมา!”

“เเค่ถูกหลอกลวงด้วยไวน์หนึ่งขวด แกก็ถึงกับอับอายขนาดนี้”

“จิตใจแบบนี้ จะมาสืบทอดสำนักดาบของฉันในอนาคตได้ยังไง”

มาร์ชโดนดุไป ก็ก้มศรีษะเเล้วค่อยๆลุกขึ้น ด้วยความหงุดหงิด

การถูกทำร้าย เเละการถูกหลอกลวงครั้งนี้ ทำลายความหยิ่งผยองของเขาไปอย่างสิ้นเชิง

พ่อรู้จักลูกดีกว่าใคร

หม่าปังเต๋อเหลือบมอง ก็รู้ว่ามาร์ชได้รับผลกระทบหนัก

“แกต้องจำไว้ พลังของคนๆเดียวมันมีขีดจำกัด”

“ไม่ว่าหลินมั่วจะเก่งกาจเพียงใด ต่อหน้าสำนักดาบของพวกเราที่มีผู้ฝึกยุทธถึงห้าหมื่นคน เขาก็เป็นเพียงเเค่เเมลงเม่าบินเข้ากองไฟ”

“แกเข้าใจหรือยัง”

หลินมั่วกำลังเตรียมตัวจากไป

เหล่าสมาชิกแก็งสำนักไห่หลางที่ประจำการอยู่โดยรอบ ต่างล้อมเข้ามาทันที

“ไอ้หนู หยุดเดี๋ยวนี้!”

“แกเป็นคนใส่ร้ายหวังจ้าพี่น้องของฉันใช่ไหม”

จางเสียงเพื่อนสนิทของผู้นำหวังจ้ากำหมัดแน่น มองหลินมั่วด้วยความโกรธเเค้น

“อ๋อ?”

หลินมั่วเงยหน้า เเล้วยิ้มเล็กน้อย

“เป็นฉันละทำไมเหรอ ไม่เป็นฉันเเล้วจะยังไง”

เมื่อเผชิญหน้ากับศัตรูหลายหมื่นคน เขาก็ไม่รู้สึกกลัวเเม้เเต่น้อย

ในทางกลับกันเขากลับมองอีกฝ่ายด้วยสายตาเย้ยหยัน

ในทันใดนั้น บรรยากาศก็ตึงเครียด

“เชี่ย ไอ้หนูนี่มันหยิ่งผยองเกินไปแล้ว!”

“พี่เสียง พวกเราฆ่ามันเลย!”

“กล้าท้าทายสำนักไห่หลาง ช่างไม่รู้จักความตายเสียเล้ว”

ทุกคนต่างโกรธแค้น

เพียงเเค่จางเสียงออกคำสั่ง ก็พร้อมจะทุบหลินมั่วให้เเหลกเป็นชิ้นๆ

“โอ้โหะ!”

หลินมั่วมองดูเหล่าสมาชิกแก็งสำนักไห่หลางที่โกรธเเค้นอย่างสนใจ

“ถ้าพวกนายพูดแบบนี้ ฉันก็ต้องนอนลงสินะ…”