หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3859

สำนักดาบ เจ้าสำนัก!

ภายใต้บรรยากาศที่ตึงเครียด

ทุกสายตายังคงจับจ้องไปที่หลินมั่ว

ราวกับว่าภรรยาที่รักถูกคนอื่นแอบมอง

นักดาบทุกคนที่อยู่ในห้องมีสีหน้าโกรธเเค้นเป็นอย่างยิ่ง

หลินมั่วเมื่อเจอกับสถานการณ์เช่นนี้ ก็ไม่ได้รู้สึกกลัวเเม้เเต่น้อย

เอนหลังพิงโซฟาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ผู้นำลัทธิหม่า คุณคิดว่าผมล้อเล่นเหรอ”

สายตาสบกัน

หม่าปังเต๋อถามเสียงเรียบเฉย

“อาศัยอะไร”

คำถามนี้เป็นคำถามที่นักดาบคนอื่นๆในห้องอยากถามเช่นกัน

สำนักดาบอาจจะไม่ได้มีจำนวนคนมากเท่ากลุ่มอื่นๆ เเต่ทุกคนก็เป็นคนเก่ง สามารถสู้ได้หนึ่งคนต่อสิบคน

ถึงแม้หลินมั่วจะเก่งเเค่ไหน ก็ยากที่จะยึดครองสำนักดาบได้เพียงเเค่คำพูด

มันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้

“อาศัยอะไร”

หลินมั่วยิ้มเล็กน้อย แล้วโน้มตัวไปข้างหน้า

“อาศัยความสามารถของผมไงล่ะ”

เมื่อเขาวางเเก้วลงบนโต๊ะ ก็เกิดเเรงกดดันอันน่าสะพรึงกลัวขึ้นมาทันที

ทันใดนั้น

นักดาบทุกคนรู้สึกเหมือนมีภูเขาขนาดใหญ่มาทับอยู่บนบ่า

ไม่ทันได้ตั้งตัว ดวงตาทั้งคู่ก็ดำมืด ล้มลงกับพื้น แล้วสลบไป!

ดวงตาทั้งคู่ของหม่าปังเต๋อเบิกกว้าง สีหน้าเต็มไปด้วยความตื่นตกใจ

“ปะ…ปรมาจารย์?”

เขารู้ว่าหลินมั่วเก่ง เเต่ไม่คิดว่าหลินมั่วจะเก่งถึงขนาดนี้

ภายใต้เเรงกดดันมหาศาล หม่าปังเต๋อเหมือนเรือเล็กลำหนึ่งที่เเล่นอยู่ในคลื่นลม

อาจจะล่มได้ทุกเมื่อ เเละไม่มีเเรงต้านทานใดๆ

ด้วยพลังแบบนี้ ต้องเป็นปรมาจารย์อย่างไม่ต้องสงสัย

ที่น่ากลัวที่สุดคือ หม่าปังเต๋อมองไปที่ใบหน้าที่ดูอ่อนเยาว์ของหลินมั่ว ก็รู้สึกขนลุก!

ปรมาจารย์ผู้แข็งเเกร่งในวัยยี่สิบกว่า!

นี่มันไม่ใช่แค่พรสวรรค์แล้ว มันคือปาฏิหารย์ชัดๆ

สามอึดใจต่อมา

หลินมั่วก็เก็บพลังของตัวเองกลับมา เเล้วดื่มชาต่ออย่างไม่สนใจ

ดูเหมือนว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ ไม่ได้มาจากเขาเลย

ฝั่งตรงข้าม

ตอนที่เขายังไม่รู้พลังที่แท้จริงของหลินมั่ว ยังสามารถคุยกับเขาได้อย่างสงบ

เเต่ตอนนี้ท่าทีของเขาเห็นได้ชัดว่าดูต่ำต้อยลงไปมาก

ปรมาจารย์! นั่นเปรียบเหมือนเสาหลักของประเทศ

ถ้าหลินมั่วต้องการจะทำลายสำนักดาบของพวกเขา ก็เเค่ทำให้เขาเสียเวลามากขึ้นอีกนิดหน่อยเท่านั้นเอง

“เรื่องนี้คุณไม่ต้องเป็นห่วง!

หลินมั่วตอบกลับสั้นๆ เเล้วทำท่าให้หม่าปังเต๋อนั่งลง

“คนร้ายเป็นใครผมรู้เเล้ว เเต่ว่าพวกเขาหนีไปได้!”

พวกเขา?

หม่าปังเต๋อจับประเด็นสำคัญจากคำพูดของหลินมั่ว

“ปรมาจาร์ยมั่ว คุณก็ไปต่อสู้กับปรมาจาร์ยที่ย่านชานเมืองของถนนสายที่หกด้วยใช่ไหม”

“ถ้าในเขตสามมีเหตุการณ์เเบบนี้ที่เดียวล่ะก็ คงเป็นผมคนเดียวแหล่ะ”

หลินมั่วไม่ได้ปิดบัง ตอบไปตามตรง

หม่าปังเต๋อแอบตกใจในใจ

ด้วยความสงสัยเป็นอย่างยิ่ง เขาจึงกลืนน้ำลาย แล้วถามด้วยความสงสัย

“ปรมาจารย์มั่ว ท่านคนเดียวสามารถเอาชนะเหล่าปรมาจารย์ได้หลายคนเลยหรือครับ”

จากรายงานของลูกน้อง

ร่องรอยการต่อสู้เเสดงให้เห็นว่า มีปรมาจารย์หลายคนเข้าร่วม