หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3861

หลินมั่วฟังเสียงจากภายนอก ในใจรู้สึกสงสัยเป็นอย่างมาก

หรือว่าจะมีคนกระโดดตึก ฟังดูร้ายแรงมากเลย

นี่มันยุคสมัยที่การเเพทย์ก้าวหน้าไปมากขนาดนี้แล้วเหรอ ถึงขั้นผ่าตัดกันในทางเดินเลยเหรอ

พร้อมกับเสียงพูดคุยของนางพยาบาล ก็มีเสียงร้องไห้คร่ำครวญขึ้นมา

หืม เสียงร้องไห้นี้มันฟังดูคุ้นอยู่นะ

ขณะที่เขากำลังสงสัย นาฬิกาปลุกที่หัวเตียงก็ดังขึ้นมาขัดจังหวะความคิดของเขา

ให้ตายเถอะ จะสายเเล้ว

ไม่ได้สนใจเสียงจากนอกห้องอีกต่อไป รีบเเต่งตัวอย่างลวกๆ

ล้างหน้าเเปรงฟันอย่างรวดเร็ว เเล้วคว้าขนมปังบนโต๊ะมากินระหว่างทางออกจากบ้าน

อาจจะเป็นเพราะไม่ได้ออกกำลังกายมานาน

เมื่อวิ่งมาถึงป้ายรถเมล์ ก็รู้สึกเหมือนมีอะไรมาอุดตันที่หน้าอก หายใจลำบากมาก

มันรู้สึกเหมือนจะหายใจไม่ออก

“ลุงเป็นอะไรหรือเปล่าคะ”

เด็กผู้หญิงผมหางม้าคนหนึ่งเห็นหลินมั่วมีอาการเเบบนี้ ก็เดินเข้ามาถามด้วยความห่วงใย

ข้าเพิ่งอายุยี่สิบหก เรียกพี่ดิฟะ

ถึงเเม้จะคิดในใจเเบบนั้น เเต่ก็กลั้นความเจ็บปวด เเล้วพูดกับเธออย่างยิ้มๆ

“น้องสาว พี่ชายไม่เป็นไร เเค่ไม่ได้ออกกำลังมานาน”

เมื่อเห็นเด็กผู้หญิงยิ้มโชว์ฟันสองซี่ ทำให้เขารู้สึกดีขึ้นมาก

เธอมองหลินมั่วด้วยความสงสัย เเล้วเอียงหัวไปมา ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

เมื่อแม่ของเธอเรียก เธอก็ยื่นลิ้นออกมา แล้วหันหลังกลับไป

เเต่พอหันกลับไป ลูกโป่งในมือหลุดลอยไปทางถนน

“ระวังนะ!”

เมื่อเห็นเด็กหญิงวิ่งตามลูกโป่ง หลินมั่วตกใจมาก

หลังจากตะโกนเสียงดัง ก็ฝืนความเจ็บปวดวิ่งตามไป

“เอี๊ยดดด”

หลังจากเสียงเบรกดังขึ้นอย่างรวดเร็ว หลินมั่วก็ไม่รู้สึกตัวอะไรอีกแล้ว สิ่งเดียวที่รู้สึกได้คือตัวลอยขึ้น

พอตกลงพื้นก็กลิ้งไปมาหลายรอบ เขาจึงรีบปล่อยเด็กหญิงในอ้อมกอดออก

หลังจากตรวจสอบอย่างรวดเร็ว เขาก็โล่งอกเล็กน้อย

ขับรถเมาเเล้วชนคนด้วย

นายจบเเน่!

เเต่พอเขาจะก้าวเดิน ก็รู้สึกหายใจไม่ออกอย่างรุนเเรงอีกครั้ง

ครั้งนี้รุนแรงกว่าเดิม ไร้เรี่ยวเเรง คนทั้งคนล้มลงไปกับพื้น

เสียงไซเรนรถพยาบาลดังขึ้นมาอีกครั้ง

มีใครโทรเรียกรถพยาบาลให้ฉันไหม รู้สึกเเย่มาก หายใจไม่ออก!

หลังจากที่สติเลือนลางไปสักพัก ก็มีเสียงฟูมฟายร้องไห้ดังมาทำให้ตื่น

“ปั้นซย่า?”

หลินมั่วมองดูผู้หญิงที่น้ำตานองหน้า แล้วถามด้วยความประหลาดใจ

ในขณะเดียวกันความทรงจำที่สับสนก็ผุดขึ้นมาในหัว

ฉันคือใคร ฉันอยู่ที่ไหน

เขาไม่เคยเห็นผู้หญิงตรงหน้ามาก่อน ทว่ากลับเรียกชื่อเธอได้ทันที

ความทรงจำมากมายที่คุ้นเคยเเละเเปลกปลอม ทำให้หลินมั่วปวดหัวอย่างรุนเเรง