หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3864

โลกความจริง!

ถันหลันเวลานี้หัวเราะขึ้นมาด้วยความภาคภูมิใจ

“อวี้เอ๋อร์ คราวนี้น้องพอใจหรือยัง”

“กล้ามาทำร้ายฉัน ฉันจะให้มันอยู่ไม่สู้ตาย!”

“ยังอยากให้พี่ทรมานมันยังไงอีก อวี้เอ๋อร์น้องรีบเอ่ยปากมา!”

อวี้เอ๋อร์มองดูสภาพของหลินมั่วในกระจก เเล้วสะใจยิ่งนัก

เเต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เธอมักรู้สึกถึงลางสังหรณ์ที่ไม่ดี

“พี่สาม พวกเราอย่าเสียเวลากับไอ้เด็กนั่นเลย!”

“ฆ่ามันเลยเถอะ!”

ยิ่งเวลาผ่านไป ในใจของอิ๋นอวี้ก็ยิ่งมีลางสังหรณ์ไม่ดีมากขึ้นเรื่อยๆ

จนกระทั่งบัดนี้ เธอรู้สึกถึงหัวใจของตัวเองเต้นเร็วขึ้น

“งั้นก็ฟังที่อวี้เอ๋อร์พูด!”

ถันหลันมองอวี้เอ๋อร์ด้วยสายตาแห่งความรัก

มือของเขาก็เริ่มขยับ

โลกในกระจกก็เริ่มพังทลายลง ภายใต้การควบคุมของเขา

“พวกเราเเค่กำจัดความอ่อนแอของหลินมั่วไป ความเป็นตัวของเขาก็จะตายไปด้วย!”

“อวี้เอ๋อร์ น้องจงดูให้ดี!”

ถันหลันกล่าวด้วยรอยยิ้มลำพองใจ ใบหน้าเต็มไปด้วยความยะโส

ทันใดนั้น โลกในกระจกก็พังทลายลงสิ้นเชิง!

เหลือไว้เพียงความมืดมิดว่างเปล่า

“เสร็จเเล้ว อวี้เอ๋อร์ ทุกอย่างจบเเล้ว!”

“พวกเรารีบไปยึดเกาะนรกกันเถอะ ไม่อย่างนั้นพี่ใหญ่กับพี่รองจะต้องโกรธแล้ว”

ถันหลันยกคางขึ้นเล็กน้อยทำราวกับว่าสิ่งที่ทำไปเป็นเรื่องเล็กน้อย

เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าสี่สิบห้าองศา

ความเท่ห์ก็เพิ่มขึ้นทันที

ในใจนั้นหัวเราะออกมาเเล้ว

ตัวเองกำจัดไอ้เด็กที่ทำร้ายน้องหกได้อย่างง่ายดาย

น้องหกต้องยิ่งชื่นชมตนเองมากขึ้นแน่

ตอนนี้ ถันหลันอยากเห็นสีหน้าชื่นชมของอิ๋นอวี้

เเต่เพื่อรักษาภาพลักษณ์ที่เย็นชา เขาจึงอดกลั้นไว้

อย่างไรก็ตาม

ถ้าเขามองกลับไปตอนนี้ ก็จะเห็นสีหน้าซีดเผือดเหงื่อออกเต็มหน้าผากของอิ๋นอวี้

“พี่...พี่สาม! พี่...พี่ดู!”

อิ๋นอวี้ตัวสั่น เกาะชายเสื้อของถันหลันไว้เเน่น

เมื่อมองตามไป ก็เห็นสายตาที่ว่างเปล่าในกระจก กำลังจ้องมองเขาสองคนด้วยสายตาที่เย็นชา

เเค่สบตาก็รู้ว่าเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น

อิ๋นอวี้รู้สึกเหมือนกับว่าวิญญาณของตัวเองกำลังจะถูกดึงออกจากร่างกาย!

หายใจก็ลำบากอย่างยิ่ง

ราวกับมีเคียวคมๆเเนบอยู่ที่หลอดเลือดใหญ่ที่คอ!

ถันหลันก้มหน้าลงด้วยความงงงวย!

เเต่ความน่ากลัวในกระจก ทำให้รู้สึกเหมือนจะถูกตัดสินชีวิตอยู่ตลอดเวลา

เขาก็ไม่กล้าพูด

ถ้าไม่ใช่เพราะกระจกไล่ปีศาจเป็นสมบัติโบราณ เวลานี้ถันหลันคงโยนมันทิ้งไปแล้ว!

ภายใต้สายตาที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวของทั้งสองคน!

ชายในกระจกขยับตัว!

“ชักดาบ!”

ทั้งสองได้ยินเสียงพูดทุ้มต่ำ

เวลานี้ ดาบได้ถูกชักออกมาเเล้ว!

ความกลัวต่อความตายปกคลุมทั้งสองทันที

ถันหลันไม่รอช้า โยนกระจกทิ้งทันที เเล้วหนีไปอย่างไม่คิดชีวิต

แต่!

ช้าไปหนึ่งก้าว!

เลือดไหลออกมา

ได้ยินเพียงเสียงร้องโหยหวน!

ร่างกายอันเย้ายวนของอิ๋นอวี้กลายเป็นกลุ่มหมอกเลือด!

ห่างออกไปหลายสิบเมตร

ถันหลันยังไม่ทันหันกลับไปดู เเขนขวาของเขาก็หล่นลงไปกับพื้นทันที

“อาวุธโบราณ…”

ร้องออกมาด้วยความตกใจ

ถันหลันไม่สนใจบ่าที่ว่างเปล่า รีบวิ่งหนีสุดชีวิต