หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3871

ตามคำเเนะนำของหลินมั่ว เด็กสาวชิวอีอีถูกส่งตัวไปยังห้องพักผู้ป่วย

ด้วยสถานะลูกสาวคนเดียวของอธิบดี

ชิวอีอีจึงถูกส่งตัวไปยังห้องเดี่ยวชั้นบนสุดของโรงพยาบาล

เมื่อหลินมั่วเดินเข้าไปก็รู้สึกขุ่นเคือง

“ท่านหม่า คุณมีอะไรกับผมหรือเปล่า”

คำถามที่คาดไม่ถึง ทำให้หม่าปังเต๋อสับสนอยู่ครู่หนึ่ง

“ปรมาจารย์มั่ว คำพูดนี้หมายความว่ายังไงครับ”

“คุณลองมองดูซิ!”

หลินมั่วชี้ไปที่ห้องพักผู้ป่วยตรงหน้า

ภายในห้องขนาดใหญ่ มีอุปกรณ์ทางการเเพทย์ เเละอุปกรณ์ช่วยฟื้นฟูต่างๆวางเรียงรายอย่างเป็นระเบียบ

แม้แต่ห้องพักสำหรับญาติก็ยังหรูหราเหมือนห้องชุดของประธานาธิบดี

“คุณลองดูห้องของคนอื่นสิ เเล้วค่อยมาดูห้องที่เราจัดให้!”

เมื่อนึกถึงห้องที่เเคบเเละต้องอยู่ด้วยกัน4คน

หลินมั่วรู้สึกถูกดูถูกอีกครั้ง!

หม่าปังเต๋อพูดไม่ออก

เนื่องจากสถานการเร่งด่วน เขาจึงไม่คิดอะไรมากนัก

สนใจแค่รีบรักษาบาดแผลของหลินมั่วให้เร็วที่สุด

อธิบดีชิวที่ยืนอยู่ข้างๆดูเหมือนจะเห็นว่าหม่าปังเต๋ออึดอัด

จึงหัวเราะเบาๆ เเล้วเดินเข้าไปคลายความอึดอัด

“ปรมาจารย์มั่ว ถ้าคุณไม่รังเกียจล่ะก็ ข้างๆมีห้องว่างอีกห้อง

“ผมจะรีบไปจัดให้คุณทันทีครับ!”

หลินมั่วเกาหัว “เเหะเเหะ นี่ก็เกรงใจจัง!”

พูดจบก็เดินออกไป

หม่าปังเต๋อ “…”

ท่าทางของคุณมีความเกรงใจอะไรที่ไหน!

ในใจคิดเช่นนี้ เเล้วเขาก็ตามไป

เเต่ด้วยความไม่ระวัง จึงชนเข้ากับหลินมั่วที่หยุดเดินอย่างกระทันหัน

“ท่านหม่าครับ นี่คุณทำอะไร”

“ดูถูกผมหรือ ผมช่วยชีวิตลูกสาวของอธิบดีชิวนะ”

“อยู่ห้องพักผู้ป่วยที่ดีหน่อย เเล้วจะเป็นอะไร”

ด้านหลังหลี่จิ้งเหวินเห็นภาพทั้งสองคนกำลังเล่นกัน ก็อดหันไปถามสามีไม่ได้ว่า

“ท่านชิว มั่วหลินผู้นี้เป็นปรมาจารย์ผู้เเข็งเเกร่งจริงหรือคะ”

อธิบดีชิวหัวเราะร่วน แล้วดึงเธอมากอด

“จิ้งเหวินพวกเราต้องทำตัวเป็นเเบบอย่างเสมอ เพราะเรามีลูกน้องเยอะ”

ปรากฏว่าตอนที่เขาพาหลินมั่วมาโรงพยาบาล เขาก็สั่งให้ลูกน้องไปค้นหาคนเเถวนั้น

เเต่ก็หาคนไม่เจอ

กลับเจอกระจกที่มีรูปทรงเเปลกๆบานนี้

“ผู้รู้สึกว่ากระจกบานนี้เเเปลกมาก เลยอยากเอาให้คุณดู”

“ไม่คิดว่าจะบังเอิญขนาดนี้!”

พูดจบหม่าปังเต๋อก็อดที่จะยิ้มไม่ได้

คราวนี้อธิบดีชิวเป็นหนี้บุญคุณพวกเขามากเลย

หลินมั่วเห็นท่าทางของเขา ก็โยนหมอนใบหนึ่งข้ามไป

“กำลังคุยธุระสำคัญ คุณจะหัวเราะอยู่ตรงนั้นคนเดียวทำไม”

หม่าปังเต๋อได้สติกลับมา แล้วเกาหัวด้วยความเขินอาย

พอดีใจก็เลยเผลอตัวไปหน่อย!

เมื่อเห็นสีหน้าจริงจังของหลินมั่ว เขาจึงหุบยิ้ม

“มีเรื่องหนึ่งต้องบอกคุณ!”

“คราวนี้ปรมาจารย์ในเขตสามอาจจะเป็นกลุ่มใหญ่”

จากการสนทนาของอิ๋นอวี้ สามารถฟังออกได้อย่างชัดเจน

พวกเขายังมีพี่สาม พี่รอง พี่ใหญ่!