หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3887

การสู้รบจบลง

หัวหน้าแก๊งอินทรีลุกขึ้นอย่างมึนงง

เมื่อมองไปรอบๆ

สีหน้าของหัวหน้าแก๊งอินทรีเปลี่ยนไปอย่างมาก

คฤหาสน์ที่เดิมที่กว้างใหญ่ก็ได้กลายเป็นซากปรักหักพังไปแล้ว

มองไปก็เห็นแต่ซากปรักหักพัง

ยอดฝีมือหลักพันของแก๊งอินทรีก็ตายเพราะผลกระทบของการสู้รบ

และที่น่ากลัวกว่านั้นคือ ปรมาจารย์ทั้งสองที่ตกลงจะช่วยเขารวมสามเขตเข้าด้วยกันนั้นก็ได้ล้มลงกับพื้น

ไม่รู้ว่าเป็นหรือตาย!

ตอนนี้แก๊งอินทรีกลายเป็นเขตพื้นที่ตายไปแล้ว

“ลูกน้องตายไปหมดแล้ว ทำไมแกถึงยังมีชีวิตอยู่”

ในขณะที่หัวหน้าแก๊งอินทรียังตกตะลึง ร่างที่ยืนอยู่ข้างหลังเขาก็ส่งเสียงดังขึ้น

ตัวของเขาสั่นเทาและหันกลับมาด้วยความหวาดกลัว

ด้านหลัง ชายที่สวมหน้ากากปีศาจกำลังถือดาบยาวยืนเงียบๆ อยู่ไม่ไกลออกไป

“ฉัน...”

เหยี่ยวเฒ่ากำลังคิดจะพูดอะไร อยู่ๆ เขาก็รู้สึกโลกหมุน

ก่อนที่ความรู้สึกสุดท้ายจะหายไป เขาก็เห็นร่างที่ไม่มีหัวของเขา

ในที่ไกลออกไป ทุกคนที่แอบเฝ้าดูนั้นต่างรู้สึกหวาดกลัว

แม้จะอยู่ห่างกันเป็นหมื่นเมตร

ความรู้สึกกดดันในสนามรบยังคงทำให้พวกเขารู้สึกจุกแน่นหน้าอก

“นี่คือยอดปรมาจารย์เหรอ”

กุหลาบดำกลืนน้ำลายด้วยสีหน้าที่หวาดกลัว

แม้ว่าเขาจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อควบคุมมัน แต่ใจของเขาก็อดไม่ได้ที่จะเต้นแรง

ส่วนผู้นำอำนาจคนอื่นๆ สถานการณ์ในตอนนี้ก็ทำให้พวกเขาตกใจกลัวจนหน้าซีด

เมื่อก่อนพวกเขาคิดแค่ว่าปรมาจารย์นั้นแข็งแกร่ง

ตอนนี้เมื่อได้เห็นสถานการณ์การต่อสู้ที่น่ากลัวของปรมาจารย์

พวกเขาก็ได้ตระหนักถึงความกลัวที่มาจากจิตใต้สำนึก

แกร่งมากจริงๆ!

ปรมาจารย์ในระดับนี้ มีเพียงตัวเลขเดียวจริงๆ!

“อธิบดี ชายสวมหน้ากากคนนั้นคือปรมาจารย์แข็งแกร่งที่คุณเชิญมาหรือ”

หวังฉางซิงหัวหน้าใหญ่ของเทียนหยาถาม

นี่ก็เป็นสิ่งที่คนอื่นๆ อยากจะถามเหมือนกัน

หนึ่งต่อสอง แถมยังฆ่าพวกเขาได้อีกต่างหาก

ความสามารถที่น่ากลัวแบบนี้ ทำให้พวกเขารู้สึกสิ้นหวัง

อธิบดีชิวหายใจเข้าลึกๆ เพื่อสงบอารมณ์ของตนเอง

ส่วนผู้นำอำนาจคนอื่นๆ เมื่อได้เห็นสถานการณ์ที่น่ากลัวแบบนี้แล้วก็ไม่กล้าที่จะลังเล

ไม่เห็นเหยี่ยวเฒ่าที่หัวขาดคนนั้นเหรอ

“อธิบดีชิว ฉันไม่มีความคิดเห็นอะไร การรวมอำนาจกันจะเป็นประโยชน์ต่อทั้งสองฝ่าย เทียนหยาไห่เก๋อของเรายินดีที่จะเข้าร่วมเช่นกัน”

“ฉันเองก็ยินดี!”

เพียงไม่กี่วินาทีสั้นๆ ทุกคนต่างก็เห็นด้วย

และสำหรับคนที่มีความคิดอื่นๆ ก็เสนอแนะว่า

“สำหรับปรมาจารย์ผู้แข็งแกร่ง พวกเราเองก็ใฝ่ฝันเหมือนกัน”

“อธิบดี ไม่ทราบว่าช่วยแนะนำให้พวกเราหน่อยได้ไหม”

คำถามนี้เป็นคำถามที่ทุกคนอยากจะถาม

อธิบดีชิวครุ่นคิดอยู่สักพัก ไม่ได้ตกลงแต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ

“คือ...”

“ฉันเองก็ไม่รู้ว่าปรมาจารย์อาวุโสจะยอมไหม ฉันจะต้องไปถามความเห็นจากผู้อาวุโสก่อน”

“สมควร สมควรแล้ว!”

ในตอนที่ทุกๆ คนตอบรับกัน

ก็มีเสียงดังขึ้นมาจากข้างหลังของพวกเขา

“ไม่ต้องรอแล้ว!”

หลินมั่วปรากฏตัวต่อหน้าทุกคน โดยที่มือข้างหนึ่งหิ้วเป้าหนูไว้ และอีกข้างก็หิ้วถันหลันไว้