หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3886

หลินมั่วกำนิ้วมือทั้งห้า!

หมัดที่ใหญ่ประมาณหม้อดินก็ถูกเขากำเอาไว้แน่น

เป้าหนูรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ จึงออกแรงอีกครั้ง

แต่มันช้าไปแล้ว!

พลังงานอั้นจิ้นนั้นทะลุเข้าแขนของเขาเรื่อยๆ ราวกับคลื่นทะเล

กล้ามเนื้อที่แข็งแรงนั้นกระตุกไม่หยุด

วินาทีต่อมา!

เสียงของกระดูกหักก็ดังขึ้นมา

เป้าหนูที่ยังเย่อหยิ่งอยู่เมื่อกี้ก็อดไม่ได้ที่จะร้องออกมา

หลินมั่วบดขยี้กระดูกมือของเขาจนแตกร้าว

ในขณะเดียวกัน การโจมตีของถันหลันก็ถาโถมมา

หลินมั่วเหลือบมองจากหางตา

แสงสีเงินสว่างจ้าก็ปรากฏตัวขึ้นที่ข้างๆ เขา

“รู้แค่ท่านี้ท่าเดียวเหรอ”

หลังจากพูดจบ หลินมั่วก็ยกแขนอีกข้างขึ้น

สิ่งที่ปาฏิหาริย์คือมีแสงสีเงินแปลกๆ ปรากฏขึ้นบนฝ่ามือของเขาเหมือนกัน

ถันหลันที่แอบโจมตีนั้นอดไม่ได้ที่จะหรี่ตา

เป็นไปได้อย่างไร

สองฝ่ามือปะทะเข้าด้วยกัน!

ในครั้งนี้ หลินมั่วยืนนิ่งอยู่กับที่

แต่ในทางกลับกัน ตัวของถันหลันกระเด็นออกไปหลายสิบเมตร

เมื่อลุกขึ้นอีกครั้ง

สีหน้าของถันหลันก็ขวาซีด

“แก...”

เขายกนิ้วที่สั่นเทาขึ้นด้วยสีหน้าที่ไม่อยากจะเชื่อ

วิธีการโจมตีด้านจิตที่ตนนั้นภูมิใจนั้น ไอหมอนี่ก็รู้จักเหมือนกัน

“มันยากมากเหรอ”

หลินมั่วพูดด้วยสายตาที่ดูถูกเหยียดหยาม แต่การกระทำของเขาก็ไม่หยุดลง

จากนั้นเห็นแสงสีเงินปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง

เป้าหนูที่ถูกเขาล็อกตัวไว้ส่งเสียงเจ็บปวดออกมา จากนั้นก็ล้มลงกับพื้น

ไม่มีกำลังที่จะโต้ตอบใดๆ

“ถึงตาของแกแล้ว!”

หลินมั่วสลัดเป้าหนูออกไป จากนั้นก็เดินไปหา ถันหลันซึ่งมีแขนแค่ข้างเดียว

หลินมั่วในตอนนี้แตกต่างจากตอนที่เขาถูกโจมตีอย่างสิ้นเชิง

ราวกับเปลี่ยนเป็นคนใหม่

“นี่แกตั้งใจเหรอ”

สีหน้าของถันหลันเปลี่ยนไป และก็รู้สึกตาสว่างขึ้นมาทันที

การโจมตีของเขาและเป้าหนูมันราบรื่นมากเกินไป

จนเขาลืมไปเลยว่าหลินมั่วไม่เคยชักดาบออกมาเลยตั้งแต่ต้น

มันเป็นไปได้เหรอสำหรับคนที่เป็นนักดาบ

ลมที่พัดแรงทำให้เสื้อผ้าของพวกเขาทั้งสองคนมีเสียงดัง

หลินมั่วเดินไปสองสามก้าวแล้วโบกมือ

ปราณกระบี่มากมายปะทุออกมา

ถันหลันนั้นหลบหนีอย่างยากลำบาก

หลินมั่วไม่สนใจ เขาเดินไปด้วยพลางสบัดกระบี่ไท่อาไปด้วย

ปราณกระบี่ออกมาอย่างต่อเนื่อง

ขณะนั้น ถันหลันที่คอยหลบเลี่ยงอยู่คลอดเวลานั้นก็ราวกับเป็นหนูที่ถูกแมงหลอกล้อ

เขาที่มีแขนหักหนึ่งข้าง พลังความสามารถก็ลดลงไปมากแล้ว

ตอนนี้ต้องเผชิญกับการโจมตีที่หนักหน่วงแบบนี้ ก็ได้แค่พยายามป้องกัน

เพียงแต่เมื่อป้องกันไว้นานก็จะต้องมีเวลาที่พลาดบ้าง

ในความตื่นตระหนกเพียงเสี้ยวเวลา พลัปราณกระบี่ก็ปัดผ่านแก้มของเขา

หูและหนังศีรษะเองก็ถูกตัดออกทันที

เลือดสาดกระจาย

หลินมั่วไม่มีวี่แววที่จะหยุดลงเลย

แถมการโจมตีของเขายังเร็วขึ้นเรื่อยๆ

และยังรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ

เมื่อจับจุดอ่อนได้ หลินมั่วจึงรีบเข้าไปประชิดตัวทันที

ไม่รอให้อีกฝ่ายได้ตั้งตัว ฝ่ามือของเขาก็ได้แนบไปที่หน้าอกของถันหลันแล้ว

แสงสีเงินวาบ!

ถันหลันกระอักเลือดออกมา และมีสีหน้าที่ไม่ยอม ตัวของเขาเองก็กระเด็นออกไป!