หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3896

หลินมั่วที่ยังเกียจคร้านอยู่ก็นั่งตัวตรง

หัวข้อนี้เขาสนใจมาก

"เล่ามาให้ละเอียด!"

ราชาหมาป่ามหาสมุทรไม่ได้คิดจะปิดบังอะไร

เขารู้ดีว่า ถ้าไม่สามารถให้ข้อมูลที่มีคุณค่าได้

หลินมั่วจะไม่ปล่อยเขาไปแน่!

เพียงแต่เอาตัวรอดไปก่อน แล้วค่อยหาโอกาสในภายหลัง

"ก่อนที่ผมจะหลบหนีออกจากบาปทั้งเจ็ด ทางองค์กรก็รวบรวมกะโหลกคริสตัลได้หกชิ้นแล้ว"

"และได้ไขความลับของมัน!"

"สมบัติในตํานาน มีมรดกอันสูงส่ง"

"ตราบใดที่ได้รับการยอมรับจากกะโหลกคริสตัล แม้แต่หมูตัวหนึ่งก็สามารถกลายเป็นปรมาจารย์ได้ทันที"

"แถมยังมีโอกาสที่จะได้รับหนทางสู่นักบุญด้วย"

เมื่อได้ยินประโยคสุดท้าย แม้แต่หลินมั่วที่มั่นคงดั่งภูเขาไท่ซานก็อดไม่ได้ที่จะลุกขึ้นนั่งด้วยความตกใจ

"อย่าหลอกผมจะดีกว่า!"

หลินมั่วหรี่ตาลง สีหน้าจริงจังจนพูดไม่ออก

ดินแดนของนักบุญ!

เมื่อมองไปทั่วโลก มีนักบุญหลายพันคนที่ได้รับฉายาว่าเป็นเสาหลักของประเทศ

ตัวเลขนี้ฟังแล้วมหาศาล แต่ถ้าอยู่ต่อหน้าประชากรแปดหมื่นล้านคนล่ะ

แถมนักบุญที่อยู่เหนือระดับปรมาจารย์นั้นยิ่งมีน้อย

ปัจจุบันนักบุญที่รู้จักกันทั่วโลกมีไม่ถึงยี่สิบคน

มีเพียงหนึ่งในสี่พันล้านคนเท่านั้น!

ที่สำคัญนักบุญแตกต่างจากปรมาจารย์ เพราะมีร่องรอยให้ติดตาม

ไม่มีใครสามารถบอกได้ว่าจะข้ามระดับนี้ไปได้อย่างไร

ทุกอย่างขึ้นอยู่กับพรสวรรค์และโอกาส

ตอนนี้มีวิธีที่จะก้าวข้ามถึงระดับของนักบุญอยู่ตรงหน้าเขา

จะให้หลินมั่วไม่หวั่นไหวได้อย่างไร

พลังอันมหาศาลทำให้ราชาหมาป่ามหาสมุทรไม่สามารถเงยหน้าขึ้นได้

ต่อหน้าหลินมั่วเขาไม่มีโอกาสขัดขืนเลย

"คุณมั่ว ผมพูดจริงๆ หากผมโกหกขอให้ฟ้าผ่า"

ราชาหมาป่ามหาสมุทรกัดฟันแน่นและกล่าวด้วยสีหน้าซีดเซียว

"หลักฐาน!" หลินมั่วเอ่ยคําสองคําออกมาอย่างเย็นชา

"ขอเวลาผมหนึ่งวัน เมื่อถึงเวลาผมจะส่งของไปให้คุณมั่ว"

พูดจบราชาหมาป่ามหาสมุทรก็ยกหัวขึ้นมาด้วยความยากลำบาก

"แต่คุณมั่ว เรื่องหลานเตี๋ยวอี้คุณพาเธอไปไม่ได้"

ดวงตาของหลานเตี๋ยอี้แดงก่ำ หัวใจเหมือนแหลกเป็นผุยผง

ราชาหมาป่ามหาสมุทรมองแผ่นหลังการหายตัวไปของหลินมั่ว และเผยรอยยิ้มเย็นชาบนใบหน้าที่อธิบายไม่ได้

สุดท้ายแล้วก็ยังเด็กเกินไป

วางแผนมานานกว่ายี่สิบปี ผมไม่เพียงแต่ซ่อนตัวเท่านั้น!

"เตี๋ยอี้ ไปกันเถอะ วางใจได้ว่าหลังจากนี้ผมจะดีกับคุณเหมือนกับภรรยาที่แต่งงานอย่างแน่นอน!"

พูดจบ เขาก็เอื้อมมือไปกอดเอวบางของหลานเตี๋ยอี้

ราชาหมาป่ามหาสมุทรพาเธอออกไปจากที่นี่ราวกับหุ่นเชิด

รอจนกว่าทั้งคู่หายไป

หลินมั่วที่ไปแล้วจู่ๆ ก็ปรากฏตัวขึ้นไม่ไกลนัก

เขาไม่ได้พาหลานเตี๋ยอี้ไปด้วย ไม่ใช่เพราะประนีประนอม

ตรงกันข้าม เพื่อการค้นหาร่างที่แท้จริงของหมาป่ามหาสมุทร

"ไม่คิดว่าเจ้านี่จะรู้เยอะขนาดนี้!"

"ไม่แปลกใจที่จะถูกบาปทั้งเจ็ดไล่ลา และการไล่ล่าครั้งนี้ก็เป็นเวลากว่ายี่สิบปี"

หลังจากพึมพำกับตัวเองไม่กี่คำ

หลินมั่วก็เงยหน้ามองออกไปไกลๆ

สายตานั้นเหมือนนักล่าเก่าที่มีประสบการณ์มาก