หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3897

เมื่อหลินมั่วกลับไปที่ย่านใจกลางเมืองก็เป็นเวลาเที่ยง

"เถ้าแก่ เอาบะหมี่เกี๊ยวชามใหญ่ ใส่พริก!"

"โอเค!"

เจ้าของร้านตัวอ้วนตอบอย่างกระตือรือร้นพร้อมกับเตรียมวัตถุดิบในมืออย่างเร่งรีบ

เห็นโต๊ะตัวหนึ่งว่างอยู่ หลินมั่วก็นั่งลงทันที

ร้านไม่ใหญ่นัก มีโต๊ะรับประทานอาหารเพียงห้าโต๊ะ

แต่ดีที่สะอาด

ไม่นาน เจ้าของร้านตัวอ้วนก็ถือชามเซรามิกขนาดใหญ่มาวางไว้ตรงหน้าหลินมั่ว

"เถ้าแก่ ร้านของคุณสะอาดมากนะ" หลินมั่วกล่าวชม

เจ้าของร้านตัวอ้วนยิ้มอย่างทำตัวไม่ถูก สีหน้าดูไม่ค่อยปกติเท่าไหร่

ภายใต้คำถามของหลินมั่ว เจ้าของร้านตัวอ้วนจึงมาข้างหน้าและกระซิบ

"ตอนนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว!"

"ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับผู้มีอํานาจเหล่านั้น ถึงต้องการให้พวกเรารักษาความสะอาด"

"ดูคนขายเนื้อหวังสิ!"

หลินมั่วมองไปตามทางที่เจ้าของร้านตัวอ้วนชี้

เห็นเพียงด้านหลังแผงขายเนื้อ คนขายเนื้อรูปร่างสูงใหญ่ ไม่สวมเสื้อกําลังตะโกนเสียงดัง

เพียงแต่คนนั้น ใบหน้าบวมช้ำเหมือนหัวหมูทำให้ดูตลกเป็นพิเศษ

"นี่คือ"

หลินมั่วไม่รู้ว่าทําไม ถึงรู้สึกคุ้นเคย

เจ้าของร้านตัวอ้วนสังเกตไปรอบๆ จึงอธิบายอย่างเบาๆ

"ไม่ใช่แก๊งดาบพวกมุทะลุกลุ่มนั้นเหรอ!"

"คนขายเนื้อหวังโยนหนังหมูชิ้นหนึ่งลงบนพื้น"

"ถูกตีจนน่าสังเวช จุ๊ๆๆ!!"

เจ้าของร้านตัวอ้วนนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้า ใบหน้าก็เต็มไปด้วยเหงื่อ สีหน้าแสดงอออกถึงความหวาดกลัว

หลินมั่วฟังถึงตรงนี้ก็เข้าใจแล้ว

แก๊งดาบ? หัวหมู?

เจ้าหม่านี่ ขี้ระแวงจริงๆ!

ไม่กล้าตามหาตนเพื่อแก้แค้น ก็เลยมาระบายกับคนอื่น

เจ้าของร้านตัวอ้วนเห็นหลินมั่วอายุยังน้อยและไม่เหมือนคนในพื้นที่

จึงพูดเตือนออกมา

"ไอ้หนุ่ม ช่วงนี้ต้องระวังด้วยนะ อย่าทําผิดข้อห้ามของแก๊งดาบเด็ดขาด"

"น้องชาย เป็นคนท้องถิ่นเหรอ"

หลังจากชายวัยกลางคนนั่งลงแล้ว ก็เริ่มพูดคุยอย่างกระตือรือร้น

"ช่วงนี้ในเขตสามไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เห็นบอกว่าจะมีการปรับปรุงครั้งใหญ่!"

"แถมได้ยินมาว่ามีปรมาจารย์ที่แข็งแกร่งปรากฏตัวด้วย ไม่รู้ว่าใครเป็นคนสร้างข่าวลือ"

ดูเหมือนจะเป็นการบ่นโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่จริงๆ แล้วกำลังถามหาข่าวจริง

หลินมั่วเหลือบมองแผลถลอกบนหลังมือของชายวัยกลางคนและรู้ทันทีว่าคนนี้เป็นนักฝึกที่ใช้หมัด

"ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน!"

พูดจบเขาก็เช็ดปาก ทิ้งเงินไว้ เตรียมเดินออกไป

เมื่อเขาลุกขึ้น ชายวัยกลางคนก็สังเกตเห็นดาบไท่อาที่เอวของหลินมั่ว

ดาบยาวที่ดูเหมือนจะธรรมดา แต่เผยให้เห็นกลิ่นอายโบราณอย่างชัดเจน

"น้องชาย รอก่อน!"

"ผมเห็นว่าดาบเล่มนี้ของคุณแปลกมาก ไม่รู้ว่าจะยอมตัดใจแลกได้หรือเปล่า"

เมื่อได้ยินคําพูดนี้ หลินมั่วก็หยุดเดิน

"ผมได้ยินไม่ชัด คุณช่วยพูดอีกครั้ง..."

ชายวัยกลางคน รู้สึกเย็นวาบที่แผ่นหลัง และในใจเต็มไปด้วยความกลัว