หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3913

หลังจากจัดการเรื่องที่หวังจั่งซิ่งและหม่าปังเต๋อทะเลาะกันแล้ว

หลินมั่วก็วางแผนจะเดินออกไป

ขณะที่เขาหันหลัง จู่ๆก็หยุดชะงัก

ในกลุ่มคน มีชายหนุ่มสวมเเว่นตาหน้าตาเหมือนนักเรียนกำลังมองมาที่เขาด้วยรอยยิ้ม

ดูเหมือนจะไม่มีเจตนาไม่ดี

เเละเด็กหญิงสองคนที่มีผมเปียสองข้างทำหน้าทะเล้นใส่เขา

ซุกซนจริงๆ

เเต่ชายอ้วนคนนั้นดูเหมือนจะมีท่าทีไม่ดี

“คุณหลินคุณเป็นอะไรไปหรือเปล่าคะ”

เสียงเรียกของกุหลาบดำทำให้หลินมั่วสะดุ้ง

เมื่อเขามองกลับไป

ทั้งสี่ร่างที่ดูแปลกตาได้หายไปจากที่นั่นเเล้ว

”

หลินมั่วส่ายหน้า “ไม่เป็นไร!”

เมื่อครู่เขารู้สึกว่าชายอ้วนคนนั้นมองเขาราวกับมองอาหารจานโปรด

คิดว่าคงเป็นความรู้สึกผิดพลาดของตัวเองไปแล้ว

หลินมั่วก็ไม่ได้ใส่ใจ

แล้วก็พากุหลาบดำออกไปจากที่นั่น

ข้างนอกฝูงชน มุมปากของเป้าซือน้ำลายไหลไม่หยุด

“พี่รอง คนนั้นน่ากินจัง!”

“ผมอยากกินเขา!”

สายตาที่ตะกละนั้น เเสดงให้เห็นว่าเขาไม่ได้พูดเล่น

จีตู๋ถ้ายิ้มพลางพูดปลอบใจ

“ไม่ต้องรีบร้อน ไม่นานเกินรอ พี่รองจะให้นายกินเขาอย่างเต็มที่”

“เเต่ก่อนหน้านั้น นายต้องอดรนทนก่อนนะ!”

เป้าซือทำหน้าบูดบึ้ง เเต่สุดท้ายก็พยักหน้ารับปากอย่างเชื่อฟัง

หลังจากเลียริมฝีปาก เขาใส่เนื้อแกะครึ่งตัวในมือหย่อนใส่ในปาก

เเล้วเคี้ยวกระดูกและเนื้ออย่างบ้าคลั่ง

“ไปกันเถอะ พวกเราดูละครกันเงียบๆก็พอ!” จีตู๋ถ้าจูงมือสองสาว

ซิงเกาหัวอย่างงุนงง

“รองหัวหน้าลัทธิ คุณรับปากตาเฒ่าเคร้กคนนั้น ว่าในอนาคตจะมอบเกาะนรกให้เขาดูแลใช่ไหม”

“พี่สุดหล่อคนนั้น เป็นคนเก่งกาจมากนะ ถ้าพวกเราไม่ช่วย”

“อาจจะมีคนเเก่ตายไปคนหนึ่ง!”

สาวน้อยทั้งสองคนทำปากจู๋ใส่เขาด้วยความโกรธ

“เธอสองคนเป็นอะไร”

“หึ ตัวเองดูจบ ก็ทำลาย ไม่รู้จักให้พวกเราดู!”

จีตู๋ถ้าลูบศรีษะของซิงอย่างอ่อนโยน

“ก็ไม่มีอะไรสำคัญ จะดูทำไม!”

เขารู้ว่าหญิงสาวทั้งสองคนอยากรู้อยากเห็นมาก จึงอธิบายเพิ่มเติม

“หนุ่มหล่อที่เธอพูดถึงคนนั้นน่ะ คือหลินมั่วจากประเทศจีน”

ซิงกับอวิ๋นสองสาวอึ้งไปครู่หนึ่ง

จากนั้นดวงตาทั้งคู่ของทั้งสองคนก็เป็นประกายด้วยความตื่นเต้น

“จริงเหรอคะ เขาเป็นไอดอลของพวกเรานะ!”

“พี่สาว พี่ว่าถ้าเอาไอดอลหลินมั่วมาทำเป็นตุ๊กตาไม้ ต้องน่าสนใจมากเเน่ๆ”

“น้องสาว เราคิดเหมือนกันเลย”

“ตอนนี้ฉันรอไม่ไหวเเล้ว”

ใบหน้าที่น่ารักของทั้งสองคน ค่อยๆกลายเป็นน่ากลัว

ลิ้นสีเเดงเข้มเลียริมฝีปากไม่หยุด

เหมือนกับหมาป่าผู้หิวโหยที่ทนไม่ไหวเมื่อเห็นเนื้อสดๆ