หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3936

“ไอ้เวรเอ๊ย!”

หม่าปังเต๋อระเบิดเสียงสบถลั่น เมื่อเห็นจำนวนศัตรูที่รายล้อมตนเองเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ

แม้ว่าพวกมันจะไม่สามารถทำอันตรายเขาได้

แต่การต้องต่อสู้กับศัตรูที่ถาโถมมาอย่างไม่สิ้นสุด ทำให้เขาแทบจะขยับตัวไปไหนไม่ได้

เมื่อเห็นหัวหน้าของฝ่ายตรงข้ามกำลังจะหลุดพ้นจากสายตา หม่าปังเต๋อก็ร้อนรนจนแทบจะทนไม่ไหว

“ส่งคนมา! ไปเปิดทางให้ฉันหน่อย!”

“ฉันจะฟันคอไอ้หมาบ้านั่นซะ!”

ทันทีที่คำสั่งถูกส่งออกไป บรรดานักดาบสิบกว่าคนที่อยู่ใกล้เคียงรีบรวมตัวกันเข้ามาสนับสนุน

เมื่อได้รับการช่วยเหลือ หม่าปังเต๋อก็มีมือว่างพอจะตอบโต้กลับ

“ทะลวงไปข้างหน้าให้ได้! ฆ่าหัวหน้าของพวกมัน!”

“ครับ!”

คำสั่งดังขึ้นพร้อมกับเสียงดาบที่ฟาดฟันลง

ศัตรูที่อยู่ใกล้ที่สุดล้มลงไปกองกับพื้นทันที

ในการต่อสู้อันดุเดือด หม่าปังเต๋อค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นคลุ้มคลั่ง

เลือดนักรบของเขาตื่นขึ้น เมื่อเลือดสด ๆ จากศัตรูสาดกระเซ็นจนชโลมทั่วร่าง

ราวกับอสูรกายที่ผุดขึ้นมาจากทะเลเลือด รอบตัวเขาเต็มไปด้วยไอสังหาร

ในตอนนี้ เขาไม่ต่างอะไรจากเครื่องจักรสังหารที่เดินได้

ซากศพกองพะเนินรอบเท้าของเขา

อย่างไรก็ตาม หม่าปังเต๋อกลับไม่ทันสังเกตเลยว่า ในขณะที่เขาฝ่าฟันไปข้างหน้า

บรรดานักดาบที่อยู่ข้างหลังเริ่มตามเขาไม่ทัน

ด้วยแผนการแบ่งแยกของศัตรู

สุดท้ายแล้วหม่าปังเต๋อก็ถูกตัดขาดจากพวกพ้อง

เมื่อไร้เงาหม่าปังเต๋อ นักดาบที่เหลืออยู่ก็เริ่มเผชิญแรงกดดันมหาศาล

จากการเผชิญหน้ากับการโจมตีของศัตรูรอบด้าน บางคนค่อยๆอ่อนล้าลง

เมื่อเห็นสถานการณ์ย่ำแย่ นักดาบคนหนึ่งตะโกนขึ้น

“ท่านผู้นำลัทธิ! ช่วยผมด้วย!”

ในเวลานั้นทำให้หม่าปังเต๋อได้สติ

เมื่อเขาหันกลับไปมองก็พบว่าบรรดาลูกน้องของเขาหลายคนได้รับบาดเจ็บสาหัส

ปัง! ปัง! ปัง!

ในขณะที่หม่าปังเต๋อกำลังจะหันกลับไปช่วย ก็ได้ยินเสียงปืนดังขึ้น

กระสุนเจาะทะลุร่างของนักดาบสิบกว่าคนจนหมดสิ้น

ในวินาทีถัดมา ศัตรูที่ล้อมรอบพวกเขาไว้ก็กระหน่ำแทงด้วยดาบยาว นักดาบทุกคนล้มลงไปพร้อมกัน

นี่คือครั้งแรกที่ลัทธิดาบประสบความสูญเสียในสนามรบ

“ท่านผู้นำแข็งแกร่งยิ่งนัก!”

“ท่านผู้นำน่าเกรงขาม!”

“ฆ่าพวกมันให้หมดเลย!”

เสียงเชียร์ดังสนั่นทำให้แรงของฝ่ายลัทธิพุ่งสูงขึ้น

ขณะที่ฝ่ายลอเร้นซ์เริ่มหวาดกลัว

ความได้เปรียบของลัทธิยิ่งทวีคูณ เมื่อเหล่านักดาบอีกกลุ่มที่ซ่อนตัวอยู่ในเขตสาม บุกออกมาสมทบ

การโจมตีสองด้านสร้างความเสียหายมหาศาลให้กับฝ่ายลอเร้นซ์ ทหารหลายคนถูกฆ่าจนต้องร้องเรียกหาพ่อแม่

ขณะที่บางคนโยนอาวุธทิ้งแล้ววิ่งหนีตาย

อย่างไรก็ตาม หม่าปังเต๋อกลับขมวดคิ้วแน่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความเคร่งเครียด

แม้เขาจะพยายามหลบกระสุนเมื่อครู่ แต่กระสุนหนึ่งนัดยังคงฝังอยู่ในไหล่ซ้ายของเขา

โชคดีที่เลือดที่ชโลมทั่วตัวเขาก่อนหน้านั้นแล้ว หากไม่สังเกตอย่างละเอียด ก็จะไม่มีใครเห็นรอยบาดเจ็บนั้น

เขาหันไปมองทิศทางที่ผู้นำของอีกฝ่ายหลบหนีไป

สีหน้าเต็มไปด้วยความไม่ยินยอม

แม้จะเป็นชัยชนะครั้งใหญ่ แต่การปล่อยให้ผู้นำศัตรูหลบหนีไปได้ ก็ทำให้ความสำเร็จครั้งนี้ไม่สมบูรณ์แบบ

เมื่อเห็นว่าสถานการณ์ในสนามรบกำลังจะจบสิ้น และกองกำลังเสริมของฝ่ายตนก็มาถึง

หม่าปังเต๋อก็ขบกรามแน่น ฝืนความเจ็บปวดแล้วพุ่งไล่ตามไปทันที