หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3937

หม่าปังเต๋อเองก็ไม่รู้ว่าตัวเขาวิ่งมาไกลแค่ไหนแล้ว

มีเพียงความยึดมั่นเพียงหนึ่งเดียวที่อยู่ในใจ คือการจับหัวหน้าฝ่ายตรงข้ามให้ได้

ท้องฟ้าเริ่มมีแสงรำไร

ในที่สุด เขาก็มองเห็นเป้าหมายอยู่เบื้องล่างของหน้าผา

“ไอ้เจนีวา หยุดเดี๋ยวนี้!”

เสียงตะโกนอันกึกก้องดังสะท้อนก้องไปทั่วหุบเขา

ที่ริมลำธาร เฉินเอ้อร์เพิ่งหยุดพักดื่มน้ำด้วยอาการคอแห้ง

ทันใดนั้น เสียงคำรามอันดังสนั่นก็ดังมาจากเบื้องบน

เมื่อเงยหน้าขึ้นไปดู

สิ่งที่เห็นคือหม่าปังเต๋อในสภาพโชกเลือดดั่งเทพสังหาร จ้องเขม็งลงมา

เฉินเอ้อร์ถึงกับขาอ่อนด้วยความหวาดกลัว

เขารีบลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล แล้วพยายามวิ่งหนีเอาชีวิตรอดอีกครั้ง

หม่าปังเต๋อที่มองเห็นทั้งหมด ใจร้อนจนแทบจะระเบิด

เมื่อมองดูหน้าผาสูงชันกว่าสิบเมตรเบื้องล่าง เขาสูดหายใจลึก

ก่อนจะตะโกนสุดเสียงแล้วกระโดดลงไปทันที

ระหว่างร่างลอยอยู่กลางอากาศ หม่าปังเต๋อรีบใช้ดาบใหญ่ในมือเสียบเข้ากับหินหน้าผา

เพราะไหล่ซ้ายของเขาถูกยิง เขาจึงสามารถใช้ได้แค่แขนขวาเพื่อผ่อนแรงกระแทกมหาศาลนี้

“อ๊าก!”

ความเจ็บปวดจากแรงดึงทำให้เขาต้องร้องออกมาดังลั่น

ประกายไฟพวยพุ่งจากการที่ดาบเสียดสีกับหน้าผา

แรงตกกระแทกของเขาค่อย ๆ ลดลงอย่างรวดเร็ว

เมื่อร่างกายเริ่มมั่นคงอีกครั้ง ระยะห่างจากพื้นเหลือเพียงสิบเมตร

หม่าปังเต๋อกัดฟันใช้ขาทั้งสองยันกับหน้าผา

ฝืนทนความเจ็บปวดของแขนขวา ดึงดาบออกจากรอยแยกในหิน

เมื่อไม่มีที่ยึดเหนี่ยว

เขาก็ร่วงลงมากระแทกพื้นเต็มแรง

บาดแผลยิ่งทวีคูณ!

หม่าปังเต๋อลุกขึ้นยืนแล้วพ่นเลือดออกจากปาก

เขาไม่แม้แต่จะสนใจบาดแผลฉีกขาดบนแขนขวาของตัวเอง

กัดฟันฝืนความเจ็บแล้ววิ่งไล่ตามอีกครั้ง

เฉินเอ้อร์ที่อยู่เบื้องหน้าไม่เคยคิดเลยว่าชายคนนี้จะโหดเหี้ยมถึงเพียงนี้

ไม่เพียงแต่โหดกับศัตรู แต่ยังโหดกับตัวเองอย่างน่ากลัว

หน้าผาสูงเจ็ดสิบแปดสิบเมตรพูดกระโดดก็โดดเลย

แต่ในเวลานี้เขาไม่มีเวลาจะนึกทึ่งอะไรได้ เพราะศัตรูที่อยู่เบื้องหลังเริ่มใกล้เข้ามาทุกที

เฉินเอ้อร์จึงรวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดเร่งฝีเท้าหนีต่อไป

ชายคนนี้คือจางอัน ผู้รับใช้อันดับสูงของตระกูลลอเร้นซ์

พลังของเขาอยู่ในระดับบรมครูที่อีกนิดเดียวจะเป็นปรมาจารย์

จางอันปรายตามองเฉินเอ้อร์อย่างเย็นชา

“ถ้าไม่ใช่เพราะความล้มเหลวของแก ท่านหัวหน้าตระกูลก็คงไม่ต้องส่งฉันออกมาช่วยแก!”

หลังจากดุด่าเสร็จ เขาก็หันไปมองหม่าปังเต๋อด้วยรอยยิ้มเย็นชา

เคร้กได้ตั้งค่าหัวผู้นำของสิบกองกำลังใหญ่ในเขตสามไว้อย่างชัดเจน

หัวของหม่าปังเต๋อนั้นมีค่าถึงห้าร้อยล้านเฟิงเหยียน

ไม่คาดคิดว่าจะได้ลาภลอยเช่นนี้!

“แกก็คือผู้นำลัทธิดาบที่เลื่องชื่อ หม่าปังเต๋อ สินะ”

หม่าปังเต๋อพิงต้นไม้ใหญ่ด้านหลัง

ก่อนจะพ่นเลือดใส่หน้าคู่ต่อสู้อย่างแรง

“ฉันเป็นพ่อแกต่างหาก!”

“ไอ้ลูกหมา ลอบกัดเหรอวะ!”

คำพูดนี้ทำให้สีหน้าของจางอันมืดมนทันที ความยินดีในใจเขาสลายหายไปจนหมดสิ้น

“แกอยากตายนักใช่ไหม!”

ว่าแล้วเขาก็เหวี่ยงมีดบินอีกเล่มออกมา

หม่าปังเต๋อที่ไร้เรี่ยวแรงจะหลบ ได้แต่ใช้ร่างกายรับมันเต็ม ๆ