หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3951

รุ่งเช้า

เมฆดำครึ้มปกคลุมทั่วท้องฟ้า จนแสงอาทิตย์ไม่อาจส่องผ่าน

แนวหน้าของสมรภูมิในวันนี้ไม่มีแม้แต่สายลมพัดผ่าน บรรยากาศช่างอึดอัดจนหายใจแทบไม่ออก

หลินมั่วมาถึงยอดเขาพร้อมกับหลินอู่เหิ่น ศิษย์ของเขา โดยมี หวังจั่งซิ่งเดินเคียงข้าง

“ฝนคงจะตกแล้ว”

หลินมั่วมองไปยังขอบฟ้า แล้วเอ่ยขึ้นเบา ๆ อย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

จากจุดที่พวกเขายืนอยู่ สามารถมองเห็นความเคลื่อนไหวในค่ายของศัตรูอย่างชัดเจน

ทุกคนรู้ดีว่า สงครามกำลังจะเริ่มขึ้น

“คุณหลิน มีคำสั่งอะไรไหมครับ” หวังจั่งซิ่งเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเครียด

สงครามครั้งใหญ่กำลังจะปะทุ!

เขาไม่ได้บัญชาการรบมาเป็นสิบกว่าปีแล้ว

ครั้งนี้ต้องเผชิญกับสงครามขนาดมหึมาที่มีทหารนับล้าน

ความกดดันทำให้หวังจั่งซิ่งอดหวั่นไหวไม่ได้

หลินมั่วเห็นความลังเลนั้น จึงตบไหล่เบา ๆ

“สงครามก็เหมือนการฝึกยุทธะวิชา เมื่อก้าวเข้าสู่เส้นทางนี้แล้ว ไม่มีทางถอยหลัง”

“ตอนนี้อำนาจการบัญชาการอยู่ในมือของคุณทั้งหมด”

“เบื้องหลังเรามีเหล่าทหารจากเขตสามนับล้านหนุนหลัง จงทำไปตามที่เห็นสมควร!”

จากการจับตาจากจีตู๋ถ้าและพรรคพวก

หลินมั่วยังคงไม่สามารถเข้าร่วมการต่อสู้นี้ได้

ทุกอย่างต้องปล่อยให้ หวังจั่งซิ่งอดีตจอมทัพของชาติเป็นผู้วางแผน

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง

หวังจั่งซิ่งมองลงไปยังเชิงเขา ก็เห็นหม่าปังเต๋อที่กำลังกระตือรือร้นอยู่ข้างล่าง พร้อมกับเฮยเหมยกุยที่สง่างาม และผู้อำนวยการชิวที่สุขุมเยือกเย็น

เหล่าผู้นำของแต่ละกลุ่มต่างเตรียมพร้อมเต็มที่

ทหารในกองทัพก็เปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่น

ทุกคนดูเหมือนกำลังตั้งตารอคอยสงครามครั้งนี้อย่างใจจดใจจ่อ

ขวัญกำลังใจเต็มเปี่ยม กองทัพพร้อมรบ!

ตอนนี้เหลือเพียงคำสั่งเดียวเท่านั้น!

จะมัวลังเลอะไรอีก!

หวังจั่งซิ่งสูดหายใจลึก ๆ ร่างที่เคยงองุ้มก็เหยียดตรงขึ้น

ในดวงตาปรากฏแววแห่งการต่อสู้อย่างแรงกล้า

“คุณหลิน ผมจะไปก่อนแล้ว รอฟังข่าวดีของเราด้วย!”

“ไปเถอะ ผมรอฟังข่าวดีอยู่!”

หลินมั่วยิ้มตอบ

หวังจั่งซิ่งกระโดดพุ่งตรงลงไปยังเชิงเขา

หลินอู่เหิ่นมองตามหลังไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย

เสียงโห่ร้องและความวุ่นวายเงียบสงัดในพริบตา

หวังจั่งซิ่งกวาดตามองทั่วทั้งสนามรบ ดวงตาของทุกคนเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

“พี่น้องทั้งหลาย!”

“ไอ้พวกตระกูลลอว์เรนซ์กดขี่เราเขตสามมานานเท่าไรแล้ว”

“ตอนนี้มันยังคิดจะกลืนพวกเราอีก!”

“พวกนายว่าจะทำอย่างไรดี”

ทันทีที่พูดจบ หม่าปังเต๋อก็ตะโกนตอบเป็นคนแรก

“ฆ่าพวกมันให้หมด!”

เสียงตะโกนก้องกังวานของเขาดังกระหึ่มไปทั่ว

เมื่อมีคนเริ่มนำ เหล่าทหารทั้งหมดก็ร่วมตะโกนไปด้วย

“ฆ่ามัน!”

“ฆ่ามัน!”

“ฆ่ามัน!”

เสียงโห่ร้องของคนเป็นล้านสะเทือนฟ้า เสียงสะท้อนก้องไปทั่วหุบเขา

“ดีมาก!” หวังจั่งซิ่งตะโกนสุดเสียง

“ศึกนี้ ใครกล้าเป็นแนวหน้า!”

ทันทีที่คำพูดนี้ดังขึ้น เหล่าผู้นำกลุ่มต่าง ๆ ก็มีแววตาเปล่งประกายด้วยความตื่นเต้น!