หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3953

ท้องฟ้าเหนือสนามรบปกคลุมด้วยเมฆดำหนาทึบ

แม้จะเป็นช่วงเที่ยงวัน แต่กลับมืดมิดราวกับยามค่ำคืน

แนวหน้าทั้งสองฝ่ายเตรียมพร้อมเต็มที่

บนทุ่งหญ้าโล่งกว้าง

เว่ยจิ่วนำทัพหน้ากองกำลังจั๋วชิง และม้าเดินนำหน้าอย่างองอาจ

เบื้องหลังคือกองทัพนับล้านที่ตามติดมา

เมื่อระยะห่างระหว่างสองฝ่ายเหลือไม่ถึงพันเมตร ทั้งสองฝ่ายหยุดฝีเท้าพร้อมกันอย่างมีจังหวะ

เว่ยจิ่วถือหอกยาวก้าวขึ้นหน้า ตะโกนเสียงดังว่า

“หัวหน้าตระกูลลอว์เรนซ์อยู่หรือไม่”

ทันทีที่เสียงจบลง ฝั่งตรงข้ามก็ตอบกลับมาทันควัน

“หัวหน้าตระกูลลอว์เรนซ์ไม่ลดตัวคุยกับพวกชั้นต่ำอย่างแก!”

“หากยอมสยบแต่โดยดี ตระกูลลอว์เรนซ์อาจเมตตาไว้ชีวิต!”

คำพูดเต็มไปด้วยการดูถูกและเย้ยหยัน

เว่ยจิ่วข่มความโกรธไว้ เพราะรู้ดีว่าการยั่วยุเป็นกลยุทธ์เพื่อให้เสียสมาธิ

เขานึกถึงคำสั่งของหวังจั่งซิ่ง ก่อนจะสูดลมหายใจลึกแล้วตะโกนกลับไป

“ได้ยินเรื่องโศกนาฏกรรมของตระกูลลอว์เรนซ์ ทางเขตสามขอแสดงความเสียใจ”

“และจะขอมอบของกำนัลเล็กน้อยเป็นเพื่อเป็นการเคารพ”

สิ้นเสียง เว่ยจิ่วก็โบกมือให้ทหารด้านหลังชูเสาธงขึ้นสูง

บนยอดเสามีศีรษะซีดเผือดสองหัว ถูกเสียบไว้ให้เห็นเด่นชัด

นั่นคือศีรษะของหัวหน้ากองทัพและบรมครูครึ่งก้าวของตระกูลลอว์เรนซ์ที่หม่าปังเต๋อเพิ่งสังหารไป

เมื่อเห็นศีรษะนั้น ฝั่งลอว์เรนซ์ก็เริ่มวุ่นวายและโกรธแค้น

การประจานเช่นนี้เป็นการเหยียบย่ำศักดิ์ศรีอย่างที่สุด

แต่เว่ยจิ่วยังไม่หยุดแค่นั้น

ทันใดนั้น กองกำลังจั๋วชิงทั้งสองแสนคนก็ตะโกนพร้อมกัน

“มอบของกำนัลแด่ลอว์เรนซ์!”

“มอบของกำนัลแด่ลอว์เรนซ์!”

เสียงตะโกนดังกระหึ่มทั่วสนามรบ

คลื่นเสียงเย้ยหยันนี้ชัดเจนจนถึงหูของเคร้ก

แถวหน้าของกองจั๋วชิงพุ่งหอกไปข้างหน้าอย่างพร้อมเพรียง

ทันใดนั้น เลือดสาดกระเซ็นเต็มพื้น

ด้วยความได้เปรียบเรื่องระยะการโจมตี ศัตรูกว่าพันนายถูกแทงจนล้มตาย

แต่แนวหลังของลอว์เรนซ์ก็รีบเสริมทัพอย่างรวดเร็ว

เว่ยจิ่วไม่ตื่นตระหนก สั่งการต่อทันที

“ดึงกลับ!”

หอกถูกดึงกลับทันที

“แทง!”

ในจังหวะเพียงไม่กี่วินาที พวกเขาสังหารศัตรูไปกว่าหมื่นศพ

พื้นดินเต็มไปด้วยเลือดนอง

แม่ทัพฝั่งลอว์เรนซ์เห็นความเสียหาย รีบสั่งการตอบโต้

“ตั้งโล่!”

ทันทีที่เสียงสั่งจบ กองทัพหน้าโล่และดาบของลอว์เรนซ์รีบยกโล่ขึ้นป้องกันแนวหน้า

ศึกนี้เพิ่งเริ่มต้น ความเดือดดาลกำลังปะทุ