หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3957

กลางสมรภูมิรบ นายพลของกองกำลังแนวหน้าเพิ่งจัดระเบียบกองทัพเสร็จและเตรียมออกคำสั่งจัดแนวรบใหม่

แต่ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงตะโกนเตือนจากลูกน้องว่า “ระวัง!”

นายพลแนวหน้ายังไม่ทันได้หลบหลีก กระสุนขนาดใหญ่ก็พุ่งทะลุหน้าอกของเขา

ปัง!

แรงระเบิดของกระสุนฉีกครึ่งร่างกายส่วนบนของเขาจนกลายเป็นชิ้นเนื้อกระจาย

“ระวัง! ฝ่ายศัตรูมีพลกำลังซุ่มยิง!”

เสียงเตือนดังขึ้นอย่างเร่งด่วน

ทันใดนั้น ปืนไรเฟิลหลายสิบกระบอกก็หันไปยังทิศทางของเฮยเหมยกุย

กระสุนถูกยิงอย่างต่อเนื่องจนเธอไม่สามารถโผล่หน้าขึ้นมาสังเกตการณ์ได้

ด้วยความจำเป็น เฮยเหมยกุยจึงต้องซ่อนตัวอยู่หลังเนินเขาต่อไป

ขณะเดียวกัน บรรดาสตรีแห่งสวนดอกไม้ดำที่อยู่รอบข้างก็เริ่มเปิดฉากโจมตี

แม้ว่าพวกเธอจะเป็นผู้หญิง แต่ในฐานะกองกำลังที่ใช้ปืนเป็นหลักเพียงหนึ่งเดียวในเขตสาม พวกเธอเชี่ยวชาญการใช้ปืนไม่แพ้มือปืนมืออาชีพ

เสียงปืนซุ่มยิงดังขึ้นเป็นจังหวะ สลับกับการกราดยิงของปืนกลกึ่งอัตโนมัติอย่างแม่นยำ

ในชั่วพริบตา กองกำลังอาวุธปืนของตระกูลลอว์เรนซ์ก็ตกอยู่ในความโกลาหลจากการถูกโจมตีสองด้าน

อย่างไรก็ตาม นายทหารที่นำทัพฝ่ายศัตรูก็ไม่ใช่คนที่จะยอมแพ้ง่าย ๆ

“ใช้ศพของเพื่อนร่วมทีมเป็นที่กำบัง แล้วโต้กลับ!”

แม้วิธีการนี้จะโหดเหี้ยม แต่ในสถานการณ์เช่นนี้ถือเป็นกลยุทธ์ที่ดีที่สุด

หลังจากสูญเสียทหารไปบางส่วน กองกำลังอาวุธปืนก็เริ่มโต้กลับอย่างรวดเร็ว

การต่อสู้ระหว่างทั้งสองฝ่ายได้เปลี่ยนมาเป็นการประลองด้วยอาวุธรุนแรงอย่างเต็มรูปแบบ

การสละชีพของจั๋วชิงหลายหมื่นคนเริ่มมีประโยชน์

ศพของเหล่าทหารกองเป็นที่สูงจนยึดครองเนินเขา จึงสามารถใช้เป็นที่กำบังได้

แม้ว่ากระสุนของสวนดอกไม้ดำจะไม่รุนแรงเท่าฝ่ายศัตรู แต่พวกเธอได้เปรียบจากการยิงจากที่สูงลงต่ำ

สถานการณ์เริ่มพลิกกลับมา ในตอนนี้ฝ่ายของสวนดอกไม้ดำกำลังได้เปรียบ

เคร้กเห็นว่าทิศทางของสงครามไม่เป็นไปตามแผนของตน จึงออกคำสั่งอย่างใจเย็นอีกครั้ง

“ส่งกองหนุนอาวุธปืนขึ้นไป!”

“จัดการพวกผู้หญิงพวกนี้ให้สิ้นซาก เขตสามจะต้องตกอยู่ในกำมือของเรา!”

ตราบใดที่กองกำลังอาวุธปืนฝ่ายหนึ่งถูกทำลาย

ชัยชนะของสงครามก็จะเอนเอียงไปอีกฝ่ายหนึ่ง

นี่เป็นความเข้าใจที่ต้องกันของผู้บัญชาการสูงสุดทั้งสองฝ่าย

ในขณะที่หวังจั่งซิ่งวางเหยื่อล่อ

เคร้กเองก็เตรียมกับดักไว้เช่นกัน

“พี่ใหญ่ ระวัง!”

สมาชิกสวนดอกไม้ดำตะโกนเตือนเสียงดัง

จากนั้นก็พุ่งตัวเข้ามากระแทกเฮยเหมยกุยลงกับพื้น

ตูม!

เสียงระเบิดดังกึกก้อง!

เฮยเหมยกุยรู้สึกเหมือนโลกหมุนคว้าง ก่อนที่ร่างทั้งร่างจะถูกแรงระเบิดเหวี่ยงกระเด็น

เธอกลิ้งลงไปถึงตีนเขา

เมื่อพยายามลุกขึ้น หัวของเธอก็เจ็บปวดราวกับจะระเบิด มองเห็นเงาร่างจำนวนมากวิ่งกรูเข้ามาหาเธอ

เสียงตะโกนดังแว่วเข้ามาในหูอย่างเลือนราง

“พี่ใหญ่! พี่ใหญ่!”

“พี่ใหญ่ ตื่นสิ!”

“ใครก็ได้! รีบพาพี่ใหญ่ไปรักษาด่วน!”

เมื่อเห็นศพของสมาชิกที่ยอมสละชีวิตเพื่อช่วยเธอ

หัวใจของเฮยเหมยกุยเจ็บปวดแทบขาด

เธอพยายามยกแขนขึ้น แต่สติสัมปชัญญะกลับดับวูบลงทันที…