หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3958

เพราะคำเตือนของเฮยเหมยกุย

ทำให้เหล่าสมาชิกหญิงแห่งสวนดอกไม้ดำต่างหลบหนีได้อย่างทันท่วงที

แม้จะถูกปืนกลหนักและจรวดถล่มอย่างหนักหน่วง

แต่โชคดีที่ไม่มีความเสียหายหนักเกิดขึ้น

การปะทะโดยตรงรอบแรกจึงสงบลงไปพร้อมกับการที่เฮยเหมยกุยหมดสติ

ภายใต้แสงอาทิตย์ยามเย็น

พื้นดินที่ย้อมด้วยสีเลือดเต็มไปด้วยซากศพ

กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งไปทั่วสนามรบ

ฝูงอีกากระพือปีกบินว่อน เตรียมจะลิ้มรสงานเลี้ยงอันโอชะ

แต่เมื่อกองกำลังของทั้งสองฝ่ายเริ่มส่งกำลังพลออกมา

ฝูงอีกาก็จำต้องบินจากไปอย่างเสียดาย

หลังจากการหารือกัน

หวังจั่งซิ่งและเคร้กก็ตกลงทำสัญญาสงบศึกชั่วคราว

ทั้งสองฝ่ายต่างส่งทหารห้าหมื่นนาย

เพื่อนำร่างของพวกพ้องกลับไป โดยไม่แทรกแซงซึ่งกันและกัน

เว่ยจิ่วผู้ที่เต็มไปด้วยบาดแผลและพันแผลทั่วร่าง กำลังเดินอย่างสั่นเทามายังแนวหน้าสมรภูมิ

เมื่อเห็นภาพอันน่าสะเทือนใจตรงหน้า มือของเขาก็สั่นระริกไม่หยุด

“พี่น้องทั้งหลาย ฉันมารับพวกนายกลับบ้านแล้ว!”

น้ำเสียงของเขาสั่นเครือแทบพูดไม่ออก

เมื่อครึ่งวันก่อน พวกเขายังหัวเราะหยอกล้อกันอยู่

แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นศพนอนแน่นิ่งเต็มสนามรบ

คำมั่นสัญญา “ปกป้องผู้หญิง มีลูกเต็มบ้าน”ในชีวิตนี้ไม่มีโอกาสได้ทำให้เป็นจริงอีกแล้ว

แต่สงครามก็คือสงคราม

มีเพียงซากศพนับไม่ถ้วนเท่านั้นที่จะสร้างบันไดสู่บัลลังก์แห่งชัยชนะ

แม้เว่ยจิ่วจะเจ็บปวด แต่เขาไม่เคยเสียใจ

ตั้งแต่วันที่เขาตัดสินใจรับหน้าที่เป็นกองหน้า เขาก็เตรียมใจไว้แล้วว่าจะต้องเผชิญกับภาพเช่นนี้

หากจั๋วชิงต้องการยืนหยัดในเกาะความตายแห่งนี้ ก็ต้องยอมจ่ายค่าตอบแทนที่สาสม

“พาพี่น้องกลับบ้าน!”

เว่ยจิ่วตะโกนก้อง

เหล่าทหารห้าหมื่นนายที่อยู่เบื้องหลัง ต่างก้มศีรษะทำความเคารพศพอย่างพร้อมเพรียง

จากนั้นพวกเขาก็เริ่มเคลื่อนย้ายร่างไร้วิญญาณกลับสู่แนวหลังอย่างต่อเนื่อง

จนกระทั่งยามดึก แนวหน้าก็กลับมาเงียบสงบอีกครั้ง

รายงานความเสียหายจากสงคราม ถูกเจ้าหน้าที่สรุปและส่งถึงศูนย์บัญชาการทันที

ผ่านไปครู่หนึ่ง

หลินมั่วลุกขึ้น ตบมือเสียงดัง ทำให้ทุกสายตาหันมาจับจ้องที่เขา

“เว่ยจิ่ว!”

เมื่อถูกเรียกชื่อ เว่ยจิ่วก็รีบลุกขึ้นยืนทันที

“จั๋วชิงของพวกคุณทำได้ดี! พวกคุณถือเป็นชายชาติทหาร!”

“ผู้ที่จากไปแล้ว ขอให้คุณจงทำใจ!”

หลินมั่วกล่าวปลอบใจอย่างเรียบง่าย ก่อนจะหยิบของสองชิ้นออกมาจากอกเสื้อ

เหล่าผู้นำกลุ่มต่าง ๆ เมื่อเห็นดังนั้นก็รีบตั้งท่านั่งตรงทันที

ดูท่าว่านี่คงเป็นการมอบรางวัล!

“นี่คือยาสมานแผล ลองดูสิว่าได้ผลดีไหม”

เว่ยจิ่วชะงักไปครู่หนึ่ง ในแววตามีแววผิดหวังเล็กน้อย

สิ่งที่เขาคาดหวังจากการเสี่ยงชีวิต คงไม่ใช่เพียงยาสมานแผลเะียงเม็ดเดียว

แต่ต่อหน้าผู้คนมากมาย เขาก็ไม่กล้าหักหน้าหลินมั่ว

คิดได้ดังนั้น เขาจึงโยนเม็ดยาสีน้ำตาลเข้าปากทันที

เมื่อยาถูกกลืนลงไปเขาก็เริ่มรู้สึกคันยุบยิบไปทั่วร่างกาย

ความรู้สึกเหมือนถูกมดแทะเล็มเล่นค่อย ๆ แผ่ซ่านไปทั้งตัว…