หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3972

หลินมั่วคิดไม่ถึงว่าการหยั่งเชิงง่ายๆ ในครั้งนี้จะได้ข่าวสารที่เป็นประโยชน์ขนาดนี้

ความกังวลที่มีต่อพวกจีตู๋ถ้า ตอนนี้ก็สามารถผ่อนคลายลงบ้างแล้ว

“เรื่องราวดูน่าสนุกขึ้นมาเรื่อยๆ แล้วสินะ”

หลินมั่วมองดูกองกำลังสู้รบขนาดใหญ่ที่อยู่ไกลออกไปแล้วพูดพึมพำกับตนเอง

และเขาก็ได้เริ่มริเริ่มวางแผนใหม่ในใจ

ยามกลางคืน

ชายแดนของพื้นที่เขตสอง

หน่วยลาดตระเวนเดินไปมา ในมือถืออาวุธที่เยือกเย็น มองไปรอบๆ สายตาที่ระมัดระวัง

ผู้คนกว่าหมื่นคนจัดตั้งแนวป้องกันลาดตระเวนที่ทอดยาวเป็นระยะทางออกไปไกลสิบกิโลเมตร

ด้านหลังกำบังที่ไกลออกไป มีพลซุ่มยิงที่มีทักษะการยิงปืนที่ยอดเยี่ยมแฝงตัวอยู่

หากมีการเคลื่อนไหวใดๆ เพียงเล็กน้อย พวกเขาสามารถยิงฆ่าผู้บุกรุกได้ทันที

ในขณะเดียวกันก็สามารถที่จะส่งข่าวไปยังกองทัพด้านหลังได้ด้วย

ภายใต้การป้องกันที่แน่นหนาขนาดนี้ การโจมตีในยามกลางคืนมันเป็นไปไม่ได้เลย

แต่คนบางคนกลับอยากจะทำตรงกันข้ามกัน

ภายใต้ความมืดมิด เว้ยจิ่วนำลูกน้องของเขาสิบกว่าคนค่อยๆ เข้าใกล้ค่ายของลอเร้นซ์อย่างเงียบๆ

“ไอ้เวร มีคนเยอะขนาดนี้เลยเหรอ!”

มองดูหน่วยลาดตระเวนหนาแน่นที่อยู่ตรงหน้า

เว้ยจิ่วอดไม่ได้ที่จะสบถออกมา

เพียงแต่ต่อให้เป็นแบบนี้ เขาก็ไม่เลือกที่จะถอย

แต่กลับกระดิกนิ้วไปข้างหลัง

เมื่อลูกน้องเห็นก็รีบส่งปืนยาวให้เขาทันที

“ยิงโดนซะ!”

หลังจากส่งเสียงคำรามต่ำออกมา เสียงปืนเหล็กยาวหนึ่งเมตรก็ส่งเสียงออกมา

พรวด!

พลังอันมหาศาลทะลุผ่านทหารถึงสามคน เลือดที่ร้อนระอุไหลลงพื้น

“ศัตรูมาโจมตี ศัตรูมาโจมตี!”

คนอื่นๆ ที่เห็นแบบนี้ก็รีบตะโกนเสียงดังทันที

เมื่อส่งข่าวออกไป

หน่วยลาดตระเวนทั้งหมดก็ได้เปลี่ยนรูปร่างทีมทันที

กลุ่มละสิบคน ต่างเอาหลังมาชนกันเพื่อจัดรูปแบบทีมป้องกัน

ในขณะเดียวกัน พลซุ่มยิงที่อยู่ด้านหลังก็มีปฏิกิริยาตอบสนองทันที

แต่เมื่อพวกเขามองไปรอบๆ ด้วยเลนส์กำลังสูง พวกเขาก็ไม่เห็นใครเลยแม้แต่คนเดียว

ภายใต้การเฝ้าระวังที่มีความตึงเครียดสูง เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

หน่วยลาดตระเวนแยกคนกลุ่มหนึ่งออกมาและเริ่มเดินหน้าไปสำรวจ และตรวจสอบสิ่งแวดล้อมโดยรอบ

กองทัพขนาดใหญ่ที่มีกำลังพลห้าหมื่นคนนั้น มีคนขาดไปหนึ่งพันกว่าคน

“ไอ้เวรเอ๊ย!”

เดิมทีเขาคิดว่าผู้บุกรุกคงจะกลัวและไม่กล้าโจมตีอีก

แต่พวกเขากลับตรงไปลักลอบโจมตีกองทหารของตนที่ซุ่มเอาไว้

สำหรับกองกำลังทหารสามล้านคนแล้ว วิธีการนี้มันเป็นเพียงเรื่องเล็กๆ เท่านั้น

แต่มันก็ทำให้เจ็บใจนัก

“แพร่คำสั่งออกไป ขยายขอบเขตในการตรวจสอบ”

“แล้วก็ส่งองครักษ์ลับให้ไปด้วย!”

แม็กซ์ออกคำสั่งด้วยสีหน้าโกรธอย่างมาก

อีกด้านหนึ่ง เว่ยจิ่วที่เพิ่งกลับมานั้นกำลังกินอาหารเช้ากับลูกน้องอย่างยิ้มแย้ม

“ลูกพี่ คืนนี้พวกเรามาลุยกันต่อเถอะ!”

“แน่นอนอยู่แล้ว กลางวันให้พวกพี่น้องนอนหลับให้สบาย ไว้ตอนกลางคืนพวกเราไปจัดการพวกมันอีกสักรอบ”

เว่ยจิ่วสั่งอย่างกล้าหาญ

“ส่งคนไปดูสถานที่ให้แน่ชัดก่อนนะ”

“ไม่ใช่ถึงเวลาตกเป็นเหยื่อของคนอื่นแทน”

“รับทราบ!”

หลังจากที่รองผู้ช่วยตอบรับแล้ว เขาก็รีบเร่งไปมอบหมายงานทันที