หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3973

ณ จุดศูนย์กลางของค่ายพื้นที่เขตสาม

เต็นท์ขนาดใหญ่ถูกกางขึ้นด้วยแรงของคนนับร้อยกว่าคน

เต็นท์ขนาดใหญ่พิเศษที่มีเส้นผ่านศูนย์กลางมากกว่าร้อยเมตร สามารถรองรับคนได้มากเป็นหนึ่งพันคนอย่างสบาย

“คุณหลิน พวกเราเตรียมการเรียบร้อยแล้ว”

กุ่ยโสวสั่งการลูกน้อง พลางอธิบายให้หลินมั่ว

“เดี๋ยวพวกเราก็จะขุดสำเร็จแล้ว ถึงเวลานั้นจะต้องรบกวนคุณหลินช่วยจัดเตรียมการขนส่งดินโคลนด้วย”

เมื่อวางแผนทางเดินด้านล่างเรียบร้อย ความกว้างอยู่ที่ประมาณสองเมตร สามารถเดินขนานกันได้สี่คน

ความสูงอยู่ที่สองเมตร

ความยาวรวมหกสิบกิโลเมตร

โครงการขนาดใหญ่แบบนี้ มีดินโคลนที่ไม่ใช้ประโยชน์จำนวนมหาศาลก็เป็นเรื่องธรรมชาติ

“เรื่องนี้ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันจะให้หวังจั่งซิ่งจัดการเอง”

หลินมั่วมองดูอุปกรณ์ที่ครบถ้วนของสมาชิกสุสานขาว

มืออาชีพมาก!

“ต่อไปต้องรบกวนคุณด้วยนะ”

“เป็นหน้าที่อยู่แล้วครับ!”

ทั้งสองคนพูดคุยกันอย่างสงบ ไม่มีร่องรอยผิดปกติใดๆ

ราวกับว่าการพูดคุยสื่อสารเมื่อวานนั้นไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

หลังจากที่หลินมั่วเดินออกจากเต็นท์ไป เขาก็พูดกำชับเรื่องการขนส่งดินโคลน

หวังจั่งซิ่งยังไม่ทันจะตอบกลับ

อยู่ๆ เว่ยจิ่วที่หายใจหอบก็เข้ามาหา

“คุณหลิน ในที่สุดก็เจอคุณ!”

“เร็วเข้า คุณหลิน ฉันมีเรื่องต้องขอความช่วยเหลือจากคุณ”

หลินมั่วกำลังจะถาม แต่เว่ยจิ่วก็วิ่งออกไปแล้ว

ท่าทางที่ร้อนรนนี้ทำให้หลินมั่วถึงกับสับสน

แต่เมื่อเห็นว่าเขาร้อนรนขนาดนี้ หลินมั่วจึงพาหลินอู่เหิ่นตามเขาไป

เมื่อมาถึงที่แนวหน้าสู้รบ

เว่ยจิ่วก็กำลังรออยู่พร้อมกับลูกน้องแล้ว

“เกิดเรื่องอะไรขึ้นกัน” หลินมั่วถามอย่างสงสัย

“คุณหลิน พวกเราพบเจอปัญหาแล้ว!”

เว่ยจิ่วอธิบายพลางเขาชี้ไปที่ค่ายทหารของอีกฝ่าย

“เดิมทีแผนเดิมของพวกคือการเบี่ยงเบนความสนใจของอีกฝ่าย”

หากไม่ใช่พวกลูกน้องของอีกฝ่ายมันซ่อนตัวดีเกิน แถมยังมีปืนอยู่ในมืออีก เขาเองก็ไม่ต้องรบกวนหลินมั่ว

“คุณหลิน แค่รบกวนคุณจุดโจมตีลับพวกนั้นให้เจอก็พอดี”

“ปล่อยให้การออกมือสู้รบเป็นหน้าที่ของพวกเราเอง”

“ได้!” หลินมั่วพยักหน้าแล้วเดินมุ่งหน้าไปที่กองกำลังของศัตรู

เว่ยจิ่วที่เดินตามอยู่ข้างหลังดูตะลึงและรู้สึกตื่นเต้นอย่างมาก

“เด็กๆ ดูไว้ให้ดีนะ คุณหลินเป็นถึงยอดฝีมือระดับปรมาจารย์”

“วันนี้พวกแกโชคดีมากที่ได้เห็นยอดฝีมือระดับปรมาจารย์ออกมือด้วยตาของตนเอง”

และแล้ว

ทุกคนต่างเบิกตาโตจ้องมองไปที่แผ่นหลังของหลินมั่ว จนรู้สึกตาแห้ง

แต่หลินมั่วก็ยังคงไม่ได้มีการเคลื่อนไหวที่ดูสง่าเท่อะไร เขาแค่เดินไปข้างหน้าอย่างช้าๆ เท่านั้น

เหมือนกับว่ากำลังเดินเล่นชมวิว

ลูกน้องของกองกำลังจั๋วชิงกลืนน้ำลาย

“ลูกพี่เว่ยจิ่ว พี่ว่ามีความเป็นไปได้ไหม”

“ที่คุณหลินคนนี้คิดจะเดินไปอยู่ต่อหน้าของอีกฝ่ายเลย”

สีหน้าของเว่ยจิ่วเปลี่ยนไป “อย่ามาพูดจาไร้สาระ...”