หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3974

ในจินตนาการของเว่ยจิ่ว ไม่นานหลินมั่วก็จะทะยานขึ้นฟ้า

เมื่อดวงตาแห่งฟ้าเปิดขึ้น พวกศัตรูก็ไม่อาจมีที่ให้หลบซ่อนได้เลย

ราวกับเทพสวรรค์ลงมายังโลก

น่าเสียดายที่รอมานาน แต่สุดท้ายแล้วเขาก็ต้องผิดหวัง

หลินมั่วเดินไปที่ค่ายของศัตรูทีละก้าวโดยที่ไม่รู้สึกสะทกสะท้านอะไรจริงๆ

ในเวลาเดียวกัน

ณ ค่ายของลอเรนซ์ ทหารที่จุดโจมตีลับที่อยู่แนวหน้าเองก็ถึงกับตะลึง

มีชีวิตมาจนถึงขนาดนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาเห็นว่ามีคนรีบอยากจะไปเกิดใหม่ขนาดนี้

เมื่อมองดูร่างวัยรุ่นที่เดินใกล้เข้ามา ทหารในจุดโจมตีลับคนหนึ่งก็หยิบปืนไรเฟิลในมือของเขาขึ้นมา

“หัวหน้า ให้ฉันยิงเขาเลยไหม ส่งเขาไปตายเร็วๆ!”

“ช้าก่อน!” ไมรอนซึ่งเป็นผู้นำนั้นห้ามเขาไว้

“จับเป็น ถือโอกาสถามพวกมันด้วยว่าพื้นที่เขตสามคิดจะทำอะไรกันแน่!”

ตามเสียงสั่งของเขา ลูกน้องสองคนที่อยู่ข้างๆ เขาก็เดินไปข้างหน้าพร้อมกับปืนในมือ

ขณะนั้น หลินมั่วได้เดินมาถึงบริเวณจุดโจมตีลับของอีกฝ่ายแล้ว

“หยุดนะ ไอหนุ่ม!”

“คุกเข่าลงเดี๋ยวนี้และเอามือไว้บนหัว ไม่เช่นนั้นพวกเราจะยิงแล้วนะ”

เมื่อปลดเซฟตี้ปืนแล้ว

ปากกระบอกปืนที่เยือกเย็นสองกระบอกก็ได้จ่อไปที่หัวของหลินมั่ว

หลินมั่วอึ้งไปเล็กน้อย จากนั้นก็ค่อยๆ ยกมือขึ้นมากุมหัวไว้

แต่เขาไม่ได้คุกเข่าลง

ทหารของจุดโจมตีลับสองคนเห็นแบบนี้ก็ขมวดคิ้ว

แต่ยังไงหัวหน้าก็สั่งไว้แล้ว ทั้งสองคนจึงพยายามยับยั้งความอยากจะเหนี่ยวไกปืนไว้ จากนั้นก็ถามอย่างเยือกเย็นว่า

“ไอหนุ่ม แกเป็นใครกัน”

ทันใดนั้น หลินมั่วก็ยิ้มกว้างออกมาและยกมือชี้ไปที่ตัวเอง

“ลูกๆ ฉันเป็นพ่อของพวกแกเอง ออกมาแสดงความกตัญญูกับพ่อแท้ๆ ของพวกแกเร็วเข้า!”

“ฮ่าฮ่าฮ่า!”

ทหารของจุดโจมตีลับทั้งสองคนนั้นอึ้งไป ไม่ทันจะได้ตั้งตัวฝนเวลาอันสั้น

แต่ไมรอนที่อยู่ด้านหลังนั้นกลับมีสีหน้าที่โกรธอย่างมาก

“พวกโง่ ยังยืนนิ่งอยู่ทำไม มันหนีไปแล้ว”

พูดพลางเขาก็หยิบปืนไรเฟิลขึ้นมาและเหนี่ยวไกปืนทันที

ขณะเดียวกัน พวกจุดโจมตีลับเองก็รู้สึกตัว

เวร ไอ้หมอนี่มันกล้าเอาเปรียบตนเอง

“ฆ่ามัน!”

ปังๆๆ!

“ทำมือยิงขายหน้าจริงๆ!”

ในขณะที่เขาพูด เขายังยกแขนขึ้นทำท่าทางที่ระยะห่างสองนิ้วอีกด้วย

“บ้าเอ๊ย น่าโมโหจริงๆ!”

ท่ามกลางป่าไม้ ไมรอนทิ้งปืนไรเฟิลขนาดใหญ่ในมือจากนั้นก็ลุกขึ้นและหยิบมีดสั้นออกมา

“ฉันจะฆ่ามันซะ!”

พูดจบ เขาก็ก้าวเดินออกไปและวิ่งไปหาหลินมั่วด้วยตาที่แดงก่ำ

โชคดีที่ลูกน้องรู้ตัวทัน

รีบก้าวเข้าไปห้ามเขาเอาไว้

“หัวหน้า ไม่ขนาดนั้น ไม่ขนาดนั้น!”

“หมอนั่นมันจงใจ หัวหน้าอย่าตกหลุมพรางมันนะ!”

ลูกน้องต่างพากันตะโกน

ผ่านไปนาน ไมรอนถึงได้สงบความโกรธของตนลง

สายตาที่เต็มไปด้วยแรงอาฆาตของเขานั้นจับจ้องไปที่คนที่ยืนทำตัวหยามอยู่ไม่ไกลออกไป

ขณะนั้น

หลินมั่วเองก็รู้สึกไม่พอใจเหมือนกัน เขาหันหลังไปตะโกน

“นี่พวกแกกำลังดูสนุกเหรอ...”