หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3990

หลินมั่วรับรู้สภาพแวดล้อมรอบตัวแล้ว

ไม่มีปรมาจาร์ยแฝงตัวอยู่ ฝ่ายของลอว์เรนซ์ก็มีเพียงสามบรมครูครูฝึกที่อยู่ตรงหน้า จึงไม่มีใครสามารถมาช่วยได้

ในสถานการณ์เช่นนี้ เขาก็ไม่รีบร้อน พาลูกศิษย์ไปประเมินสถานการณ์ของทั้งสองฝ่าย

และถือโอกาสนี้สอนลูกศิษย์ไปด้วยก็ถือว่าเป็นเรื่องดี

“ศิษย์เห็นคนที่ถือดาบใหญ่คนนั้นหรือยัง”

เมื่อหลินอู่เหิ่นพยักหน้า

หลินมั่วก็พูดต่อ

“ท่าทางที่เปิดกว้างและโจมตีหนักหน่วงแบบนี้ ถึงแม้จะโจมตีได้แรง แต่ความคล่องตัวกลับไม่พอเลย!”

“อย่ามองว่าเขากดดันคู่ต่อสู้ตลอดเวลา จริงๆ แล้วเป็นเพราะพวกเขามันโง่ ไม่รู้วิธี”

“ถ้าเป็นฉันนะ จะถอยห่าง ใช้ท่าทางหลบหลีกให้หมดแรง แล้วค่อยจู่โจมอย่างเด็ดขาด”

“รอจังหวะที่จะลงมืออย่างรุนแรง!”

หลินอู่เหิ่นเข้าใจทันที “ท่านอาจารย์ ศิษย์เข้าใจแล้วค่ะ!”

หลินมั่วพูดไปโดยไม่ระมัดระวังเสียง

ดังนั้นไม่ใช่แค่หลินอู่เหิ่นที่ได้ยิน

แม้แต่สองฝ่ายที่กำลังต่อสู้ก็ได้ยินชัดเจน

หม่าปังเต๋อ: “?????”

นี่มันทำอะไรมันวะเนี่ย

เขาคือคนของตัวเองแท้ๆ

แต่หลินมั่วกลับไปให้คำแนะนำแก่ฝ่ายตรงข้ามในการจัดการกับเขา

มันน่าเหนื่อยใจจริงๆ!

และแน่นอน

สองบรมครูที่ต่อสู้กับหม่าปังเต๋อในตอนแรกยังถูกดาบหนักของเขากดดันจนต้องถอยหลัง

แต่เมื่อได้ยินคำอธิบายของหลินมั่ว พวกเขาก็ทำตาเย็นชาในทันที

เมื่อถอยระยะห่างออกมาแล้ว สองบรมครูก็แยกกันซ้ายขวาไปพร้อมๆ กัน

ตอนนี้หม่าปังเต๋อจึงต้องโจมตีใส่คนหนึ่ง

และแล้วสิ่งที่น่าเศร้าก็เกิดขึ้น

ทุกครั้งที่เขาจะโจมตี อีกคนก็จะทันทีพุ่งเข้ามาโจมตี

ดาบของหม่าปังเต๋อเป็นทิศทางที่เปิดกว้างและโจมตีหนัก

แต่เมื่อเจอกับการโจมตีที่มาไม่ทันตั้งตัว เขาหลีกเลี่ยงไม่ได้!

จึงต้องโดนเต็มๆ

หม่าปังเต๋อเซไปหลายก้าว ใบหน้าของเขากลายเป็นสีแดง

ชัดเจนว่าหากจะพูดถึงครูฝึกขั้นต้น เขาก็ไม่ใช่คนที่ทนทานในการโดนหมัดนี้

ใช้โอกาสนี้ หม่าปังเต๋อก็หันมามองหลินมั่วด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเคียดแค้น

“คุณหลิน สอนได้ดีจริงๆนะ!”

เอาเถอะ ไม่อยากเถียงกับหลินมั่วต่อแล้ว

ไม่งั้นไม่โดนโจมตีตายเพราะศัตรู ก็โดนคนของตัวเองทำให้โมโหตายเสียก่อน

ทำไมถึงเป็นอย่างนี้

หลังจากคิดไปเรื่อยๆ เขาก็เริ่มยอมแพ้ในการโจมตี

แล้วเปลี่ยนท่าทางถือดาบใหญ่ขึ้นมาเป็นท่าป้องกัน

ในขณะเดียวกัน สองบรมครูตรงข้ามก็หยุดลงเช่นกัน

และในช่วงเวลาสั้นๆ นี้

ในใจของหม่าปังเต๋อมีแสงสว่างวาบขึ้นมา!

เขาวางดาบใหญ่ขวางออกไป!

ค่อยๆ เอานิ้วมือชี้ไปข้างหน้า แล้วทำท่าเรียก

“พวกแกน่ะ!”

“เข้ามาสิวะ!”

ท่าทางที่แปลกประหลาดนี้ทำให้สองบรมครูตรงข้ามถึงกับงงงวย

พวกเขามองหน้ากันแล้วพยักหน้าหงึกๆ

เมื่อหม่าปังเต๋อเลือกที่จะป้องกัน พวกเขาก็ไม่ลังเลที่จะโจมตี

ทั้งสองคนเคลื่อนไหวไปซ้ายขวา เตรียมจะโจมตีจากทั้งสองด้าน

หลินมั่วที่อยู่ด้านข้างได้เห็นแล้วก็ก้มหน้าเล็กน้อยแล้วส่ายหัวเบาๆ

ไม่รู้ว่าไอคนนี้มันโง่จริงๆ หรือว่าแกล้งโง่

เขาแค่พูดง่ายๆไม่กี่ประโยค ไม่คิดเลยว่าจะตื่นรู้ได้แล้ว